σσσσσσσσ....Μητροπολίται και στρατιωτικοί στο πεζοδρόμιο;;;;

Oh Mon Dieu!  Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Josef Lada

Κύριε Ροΐδη,
Μέχρι τώρα ξέραμε πως όσοι κατέβαιναν στους δρόμους να διεκδικήσουν μαχητικά μισθούς, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα ήταν αλήτες, αναρχοκομμουνιστές και κόκκινοι συνδικαλιστές. Όσες φορές όμως απειλήθηκαν, η περιουσία της Εκκλησίας (προϊόν ληστείας και απάτης), ο δεύτερος μισθός των εκπαιδευτικών ιερέων, τα επιδόματα των πολύτεκνων, οι μισθοί των αστυνομικών, τότε τα μαντρόσκυλα του συστήματος, παπαδαριό

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν φτιάχνουν κοινωνίες

Γράφει ο Γιώργος Φουντουκόγλου
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην χώρας μας, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: οι πάντες ομιλούν με σιγουριά για διάλυση του κοινωνικού ιστού. Άλλοι από τα μικρόφωνα κι άλλοι απλά συζητώντας στις πλατείες και στα καφενεία, διαλαλούν την μέγα διαπίστωση: η ελληνική κοινωνία χάνεται. Με αργό και επώδυνο τρόπο ο κοινωνικός ιστός διαλύεται και σιγά σιγά διαβρώνεται και σαπίζει.

Μιά ιστορία από την αρχή.......

Το 1943 ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν είναι επιτυχημένος υπουργός στην στρατιωτική κυβέρνηση που έχει ανατρέψει με πραξικόπημα την προηγούμενη, εκλεγμένη με απάτη, κυβέρνηση των μεγαλοτσιφλικάδων. (Την ίδια στιγμή, ο Παπατζής είναι νοσοκόμα στο πολεμικό ναυτικό ξηράς των ΗΠΑ και μάχεται από κρεβάτι σε κρεβάτι εναντίον του Άξονα).
Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αργεντινή με 1,7 δις (!) δολάρια πλεόνασμα στα ταμεία της από εξαγωγές προϊόντων στις εμπόλεμες χώρες, συν μισό δις δολάρια που της χρωστάει η χρεοκοπημένη Αλβιόνα.