(και λίγο εκτός πολιτικής)...Γιατί δυσκολευόμαστε να κάνουμε μια σταθερή σχέση;

Αμέσως μετά την εφηβεία, στη διάρκεια της μετεφηβικής ηλικίας ή της πρώτης νεότητας, πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να φλερτάρουν σαν τρόπο ζωής, πειραματίζονται με διάφορες σχέσεις, αλλάζουν παρτενέρ, επιδιώκουν ποικιλία σεξουαλικών εμπειριών. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, αρχίζει να διαγράφεται η ανάγκη για μια σταθερή συντροφική σχέση (που μπορεί να καταλήξει σε γάμο, μπορεί και όχι).Το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένα άλλο άτομο με το οποίο να υπάρχει επικοινωνία, κατανόηση, συντροφικότητα, σεξουαλική και κοινωνική ζωή, συμβίωση, με λίγα λόγια, μια σταθερή σχέση η οποία να καλύπτει τις περισσότερες ψυχολογικές ανάγκες του ατόμου.Κι ενώ αυτή η επιθυμία για μια τέτοια σχέση αρχίζει να γίνεται εντονότερη σε ηλικία 25-30 ετών, ωστόσο ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ομολογούν ότι δυσκολεύονται να ξεκινήσουν ή να διατηρήσουν μια σταθερή σχέση.Πολλοί άνθρωποι με αυτή την επιθυμία βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ξεκινούν σύντομες σχέσεις οι οποίες τελειώνουν άδοξα μετά από λίγα ραντεβού ή λίγους μήνες, αφήνοντας μια πικρή γεύση και την αίσθηση της αποτυχίας. Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Διαβάστε το καλά πριν πάτε να ψηφίσετε την επόμενη Κυριακή

Άρθρο-ανάλυση του Σταύρου Καλεντερίδη

 -- Γιατί δεν φταίνε οι πολίτες

Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους άρθρα. Αλλά ένοιωσα πως υπάρχει τεράστια ανάγκη.

Προς όλους αυτούς που συνειδητά ή υποσυνείδητα, από άγνοια, απόγνωση ή δόλο κατηγορούν τους πολίτες της Ελλάδας για την κατάσταση της χώρας μας, θέλω να πω το εξής: Φτάνει.Φτάνει με τα αδιέξοδα σχόλια: "είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας", "είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι", "εμείς τους ψηφίσαμε", "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν", κτλ. Οι πολίτες έχουν υποστεί για πολύ καιρό την προπαγάνδα και τις πανταχόθεν προβοκάτσιες. Αρκετά.

Η «κατηγορία του άλλου» είναι ένας γνωστός ανθρώπινος μηχανισμός. Μπροστά στις δυσμενείς συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα μας εδώ και χρόνια, ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτεί γενικευμένες κατηγορίες είτε εναντίον των Ελλήνων πολιτών εν γένει, είτε εναντίον συγκεκριμένων πολιτικοκοινωνικών ομάδων (αριστεροί, καπιταλιστές, συντηρητικοί, δημόσιοι υπάλληλοι κ.α.). Μιας και αδυνατούμε λοιπόν να κατανοήσουμε και να υπερβούμε τους μηχανισμούς αυτούς ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές της Ελλάδας, και αφού χρειάζεται κάποιοι να «φταίνε», τότε αυτοί σίγουρα δεν είναι οι πολίτες. Η ευθύνη βρίσκεται στο πολιτικό μας σύστημα και ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε τις ανακρίβειες και τους μύθους που καλλιεργούνται αφελώς και ηθελημένα.
    

Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε και να απενοχοποιηθούμε.

Γιατί λοιπόν δεν φταίνε οι πολίτες:

Διότι η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει τους πολιτικούς της αρεσκείας της

«Εμείς τους ψηφίσαμε». Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία οι υποψήφιοι επιλέγονται από τα κόμματα και όχι από τους πολίτες. Το «χρήσμα» έχοντας επιβιώσει από άλλο αιώνα, μας καταδικάζει στις χείριστες πολιτικές επιλογές και σε μια πολιτική ανισότητα άνευ όρων (δεν μπορούν όλοι να λάβουν το «δαχτυλίδι του αρχηγού»). Η χώρα μας υποφέρει από έναν εκλογικό νόμο ο οποίος εκ των 300 βουλευτικών εδρών, παραχωρεί τις 50 ως δώρο στο πρώτο κόμμα, ενώ άλλες 12 βουλευτικές θέσεις (επικρατείας) εκλέγονται από λίστα προσωπικής επιλογής των κομματικών αφεντικών (προφανώς και στην κορυφή της λίστας φιγουράρουν οι αυλικοί και αυλοκόλακες του κάθε κόμματος).