Έχω μια απορία. Αφού η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι κακή, είναι θηλιά στον λαιμό, είναι άλμα στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, γιατί προκαλεί τόσες αντιδράσεις στη σκληρή γερμανική Δεξιά; Γιατί...
φωνάζουν ότι έγιναν παραχωρήσεις στην Ελλάδα, γιατί τους έκανε ο Σόιμπλε μασάζ επί μία εβδομάδα, προκειμένου να ψηφίσουν ναι, γιατί βγήκε η "Bild" και ζήτησε να κοπεί το οξυγόνο στους Έλληνες; Τι νόημα έχει το αίτημα αυτό, αν δεν υπάρχει, ούτως ή άλλως, οξυγόνο; Παρεμπιπτόντως, η αθλιότητα της "Bild" προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της Ένωσης Γερμανών Δημοσιογράφων και την ακόμη σφοδρότερη του "Spiegel", αποκαλύπτοντας ότι οι ρωγμές στο μιντιακό και στο πολιτικό σύστημα της Γερμανίας είναι μεγάλες. Αρκεί να έχεις μάτια να τις δεις και ευελιξία για να μπεις μέσα και να τις διευρύνεις.Η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι ούτως ή άλλως πολυερμηνεύσιμη, πρόκειται για τη δημιουργική ασάφεια που επικαλείται ο Γιάνης Βαρουφάκης. Είναι μια ανοικτή διαδικασία διαπραγματεύσεων ή συγκρούσεων, που μπορεί να καταλήξει έτσι, μπορεί να καταλήξει και αλλιώς. Εκείνο που έχει σημασία είναι πώς ερμηνεύει τις ανοιχτές δυνατότητες η ελληνική πλευρά, αν πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει πράγματα για το καλό των ανθρώπων ή αν θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι, ότι τίποτα πια δεν μας σώζει, ότι θα πάμε οπωσδήποτε κατά διαόλου. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε, ναι, θα πάμε οπωσδήποτε κατά διαόλου, καταχειροκροτούμενοι από τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Ντράγκι.Το μνημονιακό κατεστημένο έχει έννομο συμφέρον να λέει ότι είμαστε χαμένοι από χέρι και ότι τα πράγματα συνεχώς θα χειροτερεύουν. Ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος προφητεύουν τον ερχομό των εσχάτων ημερών για να σώσουν τα τομάρια τους, για να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον τον καρόδρομο που χάραξαν οι ίδιοι. Το τομάρι τους θέλουν να σώσουν και τα ΜΜΕ που εξέθρεψαν τα Μνημόνια. Τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης φάνηκε να ανέχονται, να υποστηρίζουν, ακόμη και να γλείφουν, τώρα που ανέκυψαν οι πρώτες δυσκολίες θυμήθηκαν τον παλιό τους εαυτό. Λένε «Σόιμπλε», «Ντράγκι», «Λαγκάρντ» και γιομίζει το στόμα τους δυόσμο.Αυτοί τα λένε γιατί πρέπει να τα πουν, το πράγμα όμως δυσκολεύει όταν προμηνύουν την καταστροφή τα στελέχη της Αριστεράς. Όταν ακούει ο κόσμος από δικούς του ανθρώπους ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, απογοητεύεται, τρομάζει, συρρικνώνεται, κρύβεται ηττημένος στη γωνιά του. Δεν είναι συναισθηματικό το ζήτημα, είναι εντελώς πρακτικό. Όταν ακούμε από ανθρώπους της Αριστεράς ότι η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι θνησιγενής, κουμπωνόμαστε, μαζί με τα πορτοφόλια μας. Γιατί να πάω να πληρώσω τους φόρους μου -εφόσον έχω να τους πληρώσω- και να πέσουν τα λεφτά μου στη μαύρη τρύπα της χρεοκοπίας; Γιατί να βγάλω τα μετρητά από το σεντούκι και να τα πάω στην τράπεζα, αφού οι τράπεζες πάνε για φούντο;
φωνάζουν ότι έγιναν παραχωρήσεις στην Ελλάδα, γιατί τους έκανε ο Σόιμπλε μασάζ επί μία εβδομάδα, προκειμένου να ψηφίσουν ναι, γιατί βγήκε η "Bild" και ζήτησε να κοπεί το οξυγόνο στους Έλληνες; Τι νόημα έχει το αίτημα αυτό, αν δεν υπάρχει, ούτως ή άλλως, οξυγόνο; Παρεμπιπτόντως, η αθλιότητα της "Bild" προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της Ένωσης Γερμανών Δημοσιογράφων και την ακόμη σφοδρότερη του "Spiegel", αποκαλύπτοντας ότι οι ρωγμές στο μιντιακό και στο πολιτικό σύστημα της Γερμανίας είναι μεγάλες. Αρκεί να έχεις μάτια να τις δεις και ευελιξία για να μπεις μέσα και να τις διευρύνεις.Η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι ούτως ή άλλως πολυερμηνεύσιμη, πρόκειται για τη δημιουργική ασάφεια που επικαλείται ο Γιάνης Βαρουφάκης. Είναι μια ανοικτή διαδικασία διαπραγματεύσεων ή συγκρούσεων, που μπορεί να καταλήξει έτσι, μπορεί να καταλήξει και αλλιώς. Εκείνο που έχει σημασία είναι πώς ερμηνεύει τις ανοιχτές δυνατότητες η ελληνική πλευρά, αν πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει πράγματα για το καλό των ανθρώπων ή αν θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι, ότι τίποτα πια δεν μας σώζει, ότι θα πάμε οπωσδήποτε κατά διαόλου. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε, ναι, θα πάμε οπωσδήποτε κατά διαόλου, καταχειροκροτούμενοι από τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Ντράγκι.Το μνημονιακό κατεστημένο έχει έννομο συμφέρον να λέει ότι είμαστε χαμένοι από χέρι και ότι τα πράγματα συνεχώς θα χειροτερεύουν. Ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος προφητεύουν τον ερχομό των εσχάτων ημερών για να σώσουν τα τομάρια τους, για να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον τον καρόδρομο που χάραξαν οι ίδιοι. Το τομάρι τους θέλουν να σώσουν και τα ΜΜΕ που εξέθρεψαν τα Μνημόνια. Τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης φάνηκε να ανέχονται, να υποστηρίζουν, ακόμη και να γλείφουν, τώρα που ανέκυψαν οι πρώτες δυσκολίες θυμήθηκαν τον παλιό τους εαυτό. Λένε «Σόιμπλε», «Ντράγκι», «Λαγκάρντ» και γιομίζει το στόμα τους δυόσμο.Αυτοί τα λένε γιατί πρέπει να τα πουν, το πράγμα όμως δυσκολεύει όταν προμηνύουν την καταστροφή τα στελέχη της Αριστεράς. Όταν ακούει ο κόσμος από δικούς του ανθρώπους ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, απογοητεύεται, τρομάζει, συρρικνώνεται, κρύβεται ηττημένος στη γωνιά του. Δεν είναι συναισθηματικό το ζήτημα, είναι εντελώς πρακτικό. Όταν ακούμε από ανθρώπους της Αριστεράς ότι η συμφωνία του Φεβρουαρίου είναι θνησιγενής, κουμπωνόμαστε, μαζί με τα πορτοφόλια μας. Γιατί να πάω να πληρώσω τους φόρους μου -εφόσον έχω να τους πληρώσω- και να πέσουν τα λεφτά μου στη μαύρη τρύπα της χρεοκοπίας; Γιατί να βγάλω τα μετρητά από το σεντούκι και να τα πάω στην τράπεζα, αφού οι τράπεζες πάνε για φούντο;
Το λένε και αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Επίσης λένε και άσχημα λόγια για τους μετά Χριστόν προφήτες.
Γιώργος Ανανδρανιστάκης
Γιώργος Ανανδρανιστάκης
