 |
 Στάθης Για να αντιμετωπίσει την κυρία Λεπέν η γαλλική Δεξιά ολισθαίνει προς τον εξίσου ακροδεξιό κ. Φρανσουά Φιγιόν - προσέτι δε και νεοφιλελεύθερο εξτρεμιστή. Στη Γερμανία η φράου Μέρκελ, αφού «εξημέρωσε» τους Χριστιανοδημοκράτες σε Σοσιαλδημοκράτες, πάει τώρα για νέα υποψηφιότητα, με τον «μεγάλο συνασπισμό» να αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Στην Ιταλία τρίζει το ευρώ, ενώ ο κ. Ματέο Ρέντσι κάνει, εν όψει του δημοψηφίσματος, «εθνικιστικές μαγκιές» αφαιρώντας τη σημαία της Ενωσης από το πλευρό της ιταλικής σημαίας.Με ένα τρανταχτό γέλιο (το ίδιο φρικτό όσο το γέλιο των θεών) φαίνεται η Ιστορία σαν να είναι έτοιμη να γεμίσει την τρύπα που άφησε η εξαφάνιση του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με Μπέπε Γκρίλο. Στην Ολλανδία τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα κυριαρχούν, ενώ στις περισσότερες πρώην σοσιαλιστικές χώρες που έχουν γίνει μέλη της Ενωσης οι εξελίξεις οπισθοδρομούν διαρκώς και μονίμως. Βρισκόμαστε ήδη στην εποχή Τραμπ ή μάλλον η εποχή Τραμπ είχε έρθει πριν να καταφθάσει και ο ίδιος.Το ερώτημα είναι αν η έλευση το «Αντίχριστου» θα αντιστρέψει ή θα ολοκληρώσει τις διαδικασίες που έχουν ήδη κάνει τη ζωή πάνω στο πρόσωπο αυτού του πλανήτη, κόλαση. Ερώτημα μεν, αφελές δε. Η εποχή Τραμπ, Λεπέν (ή Φιγιόν) και λοιπών καλών παιδιών θα εμβαθύνει και θα ολοκληρώσει όσα έως τώρα κατόρθωσαν οι «συστημικοί» Μέρκελ και Μπλερ, Ομπάμα και σία (προστάτες, ας μην το ξεχνάμε, των «παρασυστημικών» Ερντογάν, Ορμπάν, Ποροσένκο και λοιπών φασιστών ουκρανικής κοπής ή άλλων τεράτων). Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι συστημικοί που έχουν φρίξει με τον Τραμπ, κατασκεύασαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Ταλιμπάν, επινόησαν το ISIS, αιματοκύλισαν το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία, προκάλεσαν εμφύλιο στην Ουκρανία, επέβαλαν μνημόνια στην Ελλάδα και συνεχίζουν να ληστεύουν τους εργαζόμενους, όλους! Ολους όσοι ζουν κάτω από το φως του ήλιου. Ωσπου να τους στείλουν στην Αδη (νεκρούς τους τυχερούς, ζωντανούς τους υπόλοιπους να ξεπληρώνουν χρέη. Στον αιώνα τον άπαντα)...Σε αυτήν τη συγκυρία της μετάβασης απ’ το κακό στο χειρότερο, ο κ. Ερντογάν υπάρχει ως εξέχων παράγων και για τους συστημικούς και για τους αντισυστημικούς. Ομως το πρόβλημα για τον ελληνισμό δεν σχετίζεται τόσο με τη συγκυρία, όσο με τη διαχρονία. Για να χρησιμοποιήσω ένα οξύμωρο, η Κύπρος θα βρίσκεται αντιμέτωπη με την όποια λύση του Κυπριακού (και θα κατατρύχεται απ’ αυτήν), όσον η Τουρκία παραμένει ο διεθνής υποϊμπεριαλιστικός ταραξίας της περιοχής. Οσον αυτή η κατάσταση ισχύει, η Κύπρος (και συνεπώς η Ελλάδα) θα αντιμετωπίζει συνεχώς (ενδεχόμενες) λύσεις που δεν θα είναι παρά το πρελούδιο της επόμενης κρίσης. Ακόμα κι αν επιτευχθεί η προτεινόμενη τώρα λύση (που οδηγεί όχι σε ομοσπονδία, αλλά σε συνομοσπονδία), στην επόμενη φάση θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται στην Τουρκία όλες εκείνες οι δομές που της υπαγορεύουν την ανάγκη να ελέγχει την Κύπρο. Για ορισμένους ολιγοφρενείς Ελλαδίτες, «η Κύπρος είναι μακριά». Αυτή όμως ακριβώς η απόσταση είναι που κάνει σημαντική τη γεωπολιτική θέση και των δύο κρατών. «Το μέγα της θαλάσσης κράτος». Και ουδέποτε η Τουρκία θα ησυχάσει, αν δεν το κάνει κομμάτια. Δεν είναι θέμα συγκυρίας, ούτε τρέλας του Ερντογάν. Ούτε είναι μόνον το δεδομένο ότι η Τουρκία έχυσε αίμα για να πάρει τη μισή Κύπρο. Είναι το απλό γεγονός ότι η Τουρκία μεγαλώνει (έστω και μόνο δημογραφικώς), ενώ η Ελλάδα μαραζώνει. Μέσα στην κατοχή και την υποτέλεια. Οι ευσεβείς πόθοι ότι η Τουρκία θα διασπασθεί (αν αποτύχει στη Μοσούλη και το Χαλέπι) προσπαθούν απλώς να διασκεδάσουν τις προοπτικές να διαμελισθεί η Ελλάδα. Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος είναι ένα σύνολο αξόνων που αν τρωθούν, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την αποσύνθεση και η Κύπρος την εξαφάνιση. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα συγκυριακό, αλλά διαχρονικό, στρατηγικό. Το οποίο στην παρούσα φάση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια χώρα φυλακισμένη σε μνημόνια και απολύτως εξαρτημένη από προστάτες. Αν, λοιπόν, η παρούσα ισχύς της χώρας δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες, στο μέλλον θα ανταποκρίνεται ακόμα λιγότερο, διότι όσα συμβαίνουν τώρα δεν προοιωνίζονται καμιάν έγκαιρη ανάκαμψη. Με έναν λόγο, αν εξαιρέσει κανείς τον έμψυχο αστάθμητο παράγοντα (και την τάση του προς το εύψυχο), όλα τα υπόλοιπα υποδηλώνουν ότι οι τύχες της χώρας μόνον στα χέρια τού από μηχανής θεού μπορούν να καταφύγουν, κι όχι στου Σόιμπλε, των μνημονίων, του Τραμπ και του ΝΑΤΟ. Η Αριστερά, η πατριωτική Αριστερά είχε την ευκαιρία να οργανώσει τον λαό έτσι ώστε ουδείς να μπορεί να τον απειλήσει. Ο Τσίπρας απέτρεψε αυτό το ενδεχόμενο βιαίως! Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ένας στρατός μπορεί να ηττηθεί. Ενας λαός ουδέποτε. Πόσω μάλλον ένας λαός 98% εθνικώς ομοιογενής όπως ο ελληνικός.Η Τουρκία, η κάθε Τουρκία, γνωρίζει ότι μπορεί να κατέχει έδαφος, αλλά δεν μπορεί να κατέχει λαό. Χωρίς να της ξεφυτρώσουν παρτιζάνοι, ΕΑΜ, μακί και άλλα ανάλογα. Για αυτό και η Τουρκία το 1974 εξανδραπόδισε τον λαό από τα κατεχόμενα. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να τα κατέχει.Σήμερα, μπορεί η Τουρκία να κάνει το ίδιο; Μπορεί να καταλάβει έδαφος και να εξανδραποδίσει πολίτες; Αν σε αυτό απαντήσει κανείς αρνητικά, το στρατηγικό αδιέξοδο της Ελλάδας γίνεται στρατηγικό αδιέξοδο της Τουρκίας. Αντί η Ελλάδα να ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια πολιτική κατευνασμού (που αποθηριώνει τις τουρκικές ορέξεις), θα μπορούσε να φυλακίσει την Τουρκία στο στρατηγικό αδιέξοδο των επιλογών της, όσον αυτές παρέμεναν επιθετικές. Για τον απλούστατο λόγο ότι η επιθετικότητα αυτή κατά της Ελλάδας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει περισσότερο από την επιθετικότητα κατά του Ιράν η κατά της Ρωσίας (αν υπήρχε ή όταν υπάρχει) ή κατά της Βουλγαρίας, ή κατά του Ισραήλ. Η Τουρκία κάνει τον σμπίρο σε περιοχές όπως η διαλυμένη Συρία, αλλά ακόμα και εκεί κατέχει εδάφη, όχι αλλογενή πληθυσμό. Συνεπώς η Ελλάδα ή η Βουλγαρία, φέρ’ ειπείν, θα πρέπει πρώτα να διαλυθούν για να τους συμβούν τα ίδια. Με τα μνημόνια βεβαίως κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται. Ομως, να καταλάβει η Τουρκία εδάφη με συμπαγή πληθυσμό (λόγου χάριν Ελλήνων) και να τον κρατήσει υπό κατοχήν είναι αδύνατον. Κι αυτό είναι το αδιέξοδο της τουρκικής στρατηγικής που η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται. Η Τουρκία μπορεί να απειλήσει με στρατιωτικά επεισόδια (αμφίβολης έκβασης). Κανένα μέρος της Ελλάδας ο διεθνής αυτός ταραξίας δεν μπορεί να μετατρέψει σε «κατεχόμενη Παλαιστίνη». Επίσης, η Τουρκία πολεμά μέσα στο ίδιο της το έδαφος τους Κούρδους δεκαετίες τώρα, χωρίς να μπορεί να τους καταβάλει. Συμπέρασμα: η Ελλάδα αντιμετωπίζει τουρκική απειλή. Την αντιμετωπίζει με λάθος τρόπο από το 1974 και ύστερα. Η όποια λύση του Κυπριακού θα είναι η αρχή του επόμενου προβλήματος, όσον η Τουρκία παραμένει υποϊμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή. Η οριστική (έστω και ειρηνική) υποταγή της Κύπρου στην τουρκική ισχύ θα σημάνει την αρχή της αποδρομής για το σύνολο του ελληνισμού. Αυτά τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται από μια χώρα υπό καθεστώς Εντολής (μνημόνια), ούτε από μια εθνική αστική τάξη χωρίς φιλοδοξίες, υποτελή στους ξένους επικυριάρχους. Ούτε επίσης από μια Αριστερά ενσωματωμένη στην παγκοσμιοποίηση. Που όχι μόνον δεν έχε καμιά σχετική στρατηγική (εκτός για την υπηκοότητα των ιχθύων στο Αιγαίο), αλλά προσέτι προμηθεύει με πελατεία την πατριδοκάπηλη, εθνικιστική ακροδεξιά. Ακρως εκπαιδευμένη να προκαλεί συμφορές στο έθνος και τον λαό. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω, θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος μάχεται κατά του... λαϊκισμού υπό τα λάβαρα του «νέου πατριωτισμού της αλήθειας»(!!!), εκεί στη μακρινή χώρα των Αλλαντάλλων, πέρα από την έρημο της Μπαρούφας.Είναι αλήθεια ότι η μπαρούφα έχει σκοτώσει πολλές χώρες, αλλά όχι όλες. Η αμφίπλευρη μπαρούφα όμως τις σκοτώνει όλες. Και η Ελλάδα, παρά τη μακρά ιστορία της, έχει απαυδήσει απ’ την πολλή κι αμφίπλευρη μπαρούφα. Και είναι έτοιμη να την κάνει απ’ αυτήν τη χώρα... ΥΓ.: Κυριάκος Μητσοτάκης: «Είπα εγώ ποτέ ότι δεν θα κόψω συντάξεις και μισθούς;». Ιδού ο... πατριωτισμός της αλήθειας. Αλέξης Τσίπρας: «Εμείς ποτέ δεν θα κόψουμε μισθούς και συντάξεις». Ιδού ο... πατριωτισμός του ψεύδους. Διαλέξτε! Ή μήπως όχι; Πηγή: enikos.gr |
.Είναι η Ελλάδα έτοιμη να φύγει απ’ τη χώρα της;
.ΣΟΚ ΑΠΟ FINANCIAL TIMES: Προετοιμαστείτε για το τέλος του ευρώ και την μεγαλύτερη χρεοκοπία στην ιστορία!
Το άρθρο υπογράφει ο Wolfgang Munchau.
«Το ιταλικό δημοψήφισμα και η αρχή του τέλους της ευρωζώνης»
Μετά το Brexit και τον Ντόναλντ Τραμπ ετοιμαστείτε για την επιστροφή της κρίσης στην ευρωζώνη. Αν ο Ματέο Ρέντζι, ο ιταλός πρωθυπουργός, χάσει το δημοψήφισμα για τις αλλαγές στο Σύνταγμα στις 4 Δεκεμβρίου περιμένω μια σειρά γεγονότων που θα θέσουν ερωτήματα για την συμμετοχή της Ιταλίας στην ευρωζώνη.Τα βαθύτερα αίτια αυτής της εξαιρετικά ανησυχητικής πιθανότητας δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το ίδιο το δημοψήφισμα. Το πιο σημαντικό είναι η απόδοση της ιταλικής οικονομίας από το 1999, οπότε υιοθέτησε το ευρώ. Η συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών (total factor productivity), το κομμάτι βιομηχανική παραγωγή, το κομμάτι της οικονομικής παραγωγής που δεν εξηγείται από την εργασία και το κεφάλαιο υποχώρησε κατά περίπου 5% από τότε, όταν σε Γερμανία και Γαλλία αυξήθηκε κατά περίπου 10%.
Η δεύτερη αιτία ήταν η αποτυχία της ΕΕ να χτίσει μια κανονική οικονομική και τραπεζική ένωση μετά την κρίση της ευρωζώνης το 2010-2012 και να υιοθετήσει αντ’ αυτής τη λιτότητα. Αν θέλεις να ξέρεις γιατί η Αγκελα Μέρκελ δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, δεν χρειάζεται να κοιτάξεις παραπέρα. Η γερμανίδα καγκελάριος δεν μπόρεσε καν να ηγηθεί της Ευρώπης όταν χρειάζονταν.Ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων είναι οι μεγαλύτερες αιτίες για την σταδιακή αύξηση του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Η Ιταλία έχει τρία κόμματα στην αντιπολίτευση και όλα υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ. Το μεγαλύτερο και περισσότερο σημαντικό είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, ένα κόμμα που υπερβαίνει τον κλασσικό διαχωρισμό δεξιάς-αριστεράς. Το δεύτερο είναι το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που μετατράπηκε γρήγορα σε αντι-ευρωπαϊκό μετά την εκδίωξη του πρώην πρωθυπουργού από την εξουσία το 2011. Το τρίτο είναι η αποσχιστική Λίγκα του Βορρά. Σε δημοκρατικές χώρες είναι σύνηθες η αντιπολίτευση να αναλαμβάνει εν τέλει την εξουσία. Να περιμένετε αυτό να συμβεί και στην Ιταλία. Στις 5 Δεκεμβρίου ο κίνδυνος αποσύνθεσης της ευρωζώνης
Το δημοψήφισμα έχει σημασία γιατί θα μπορούσε να επιταχύνει την πορεία προς την έξοδο από το ευρώ. Αν ο Ματέο Ρέντσι χάσει, έχει πει πως θα παραιτηθεί, δημιουργώντας πολιτικό χάος. Οι επενδυτές ίσως θεωρήσουν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Στις 5 Δεκεμβρίου η Ευρώπη μπορεί να ξυπνήσει με ένα άμεσο κίνδυνο αποσύνθεσης.Στη Γαλλία, η πιθανότητα για νίκη της Μαρίν Λε Πέν δεν είναι πλέον ένα μακρινό ρίσκο. Από όλους όσους έχουν ως τώρα δηλώσει υποψήφιοι είναι η πλέον προετοιμασμένη. Υπάρχουν κάποιοι που θα μπορούσαν να τη νικήσουν, όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο πρώην μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομίας που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του την Τετάρτη. Ισως όμως δεν φτάσει στον τελικό γύρο των εκλογών καθώς στερείται κομματικού μηχανισμού.Αν η Λε Πεν γίνει Πρόεδρος έχει υποσχεθεί να κάνει δημοψήφισμα για το μέλλον της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν το δημοψήφισμα αυτό οδηγήσει σε Frexit, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα τελειώσειτο επόμενο πρωί. Το ίδιο και το ευρώ.
Μια έξοδος της Γαλλίας ή της Ιταλίας από το ευρώ θα επιφέρει το μεγαλύτερο default στην ιστορία. Οι ξένοι κάτοχοι ιταλικού ή γαλλικού χρέους σε ευρώ θα πληρωθούν με το ισόποσο της λίρας ή του φράγκου. Αμφότερα θα υποτιμηθούν. Αφού οι τράπεζες δεν υποχρεούνται να διακρατούν κεφάλαιο έναντι των τοποθετήσεών τους σε κρατικό χρέος οι απώλειες θα οδηγήσουν πολλές τράπεζες σε άμεση πτώχευση. Η Γερμανία τότε θα συνειδητοποιήσει ότι το τεράστιο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έχει τα μειονεκτήματά του. Υπάρχει πολύς γερμανικός πλούτος εν αναμονή πτώχευσης.Μπορεί αυτό να αποτραπεί; Στη θεωρία ναι, αλλά θα απαιτήσει μια σειρά από αποφάσεις που θα παρθούν έγκαιρα και με τη σωστή σειρά. Αρχικά η Μέρκελ θα πρέπει να αποδεχτεί αυτό που αρνήθηκε το 2012, ένα οδικό χάρτη προς μια πλήρη δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Η ΕΕ θα πρέπει να ενισχύσει τον ESM, το μηχανισμό διάσωσης, που δεν είναι σχεδιασμένος για να αντιμετωπίσει χώρες του μεγέθους της Ιταλίας ή της Γαλλίας.
Είναι αυτό έστω και λίγο πιθανό; Σκεφτείτε το ως εξής: αν ρωτήσετε την γερμανίδα καγκελάριο αν θέλει ευρωομόλογα θα σας απαντήσει όχι. Αλλά αν πρέπει να διαλέξει μεταξύ των ευρωομολόγων και της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ η απάντησή της μπορεί να είναι διαφορετική. Η απάντηση εξαρτάται επίσης από το εάν η ερώτηση θα γίνει πριν ή μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου.Η βασική μου προσδοκία, ωστόσο, παραμένει. Δεν θα καταρρεύσει η ΕΕ και το ευρώ αλλά θα υπάρξει αποχώρηση μιας ή περισσότερων χωρών, πιθανότατα η Ιταλία, αλλά όχι η Γαλλία. Υπό το πρίσμα των τελευταίων γεγονότων, το βασικό μου σενάριο είναι τώρα στην αισιόδοξη πλευρά των λογικών εξελίξεων.
Πηγή: Euro2day.gr