ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Λιβύη. Οι αρχαίοι έτσι ονόμαζαν την Αφρική. Για την ακρίβεια, την Αφρική δυτικώς του Νείλου. Μετά, οι νέοι την ξέχασαν και κάποιοι αναθυμούνταν το «πηγαινέλα» των μεραρχιών ενός άχρηστου Ρίτσι, που ο Ρόμελ τον πήγαινε καροτσάκι στα γκρεμνά της Μαρμαρικής. Μετά, ήρθε το πετρέλαιο, λίγο, αλλά καλής ποιότητας και πάνω στην κοιλιά της Μεσογείου. Από Μαρόκο στην Αίγυπτο, η Λιβύη ήταν η μόνη χώρα με πετρέλαιο. Και αρκετά αραιοκατοικημένη, ώστε να θέλουν, ξέρετε ποιοι, οι σωτήρες του πλανήτη να γεμίσουν τις ερήμους της με φωτοβολταϊκά. Λιβύη. Κατοικημένη από το πλέον ευσυγκίνητο είδος φελάχων, πολλές φυλές με παράξενες συνήθειες φιλοξενίας, που μισούν η καθεμιά τη γειτονική της θανάσιμα, αλλά γοητεύονται από τα καθρεφτάκια που τους πρόσφεραν άλλοτε οι Οθωμανοί, άλλοτε οι Ιταλιάνοι, πάντα οι Γάλλοι, συχνά οι Ισπανοί. Οι Ελληνες έδιναν λόγια. Σοσιαλισμού κάτω από τα μάλλινα τσαντίρια από γιδόμαλλο.Οι τους καθρέφτες διακινούντες αποφάσισαν να λείψει από τη μέση ο Καντάφης. Αλλά οι Λίβυοι αείποτε βαριόντουσαν να αναδείξουν ηγέτη διαφορετικόν, ηγέτη-πατέρα, όπως οι γείτονες τον Μπουρκιμπά, τον Μπεν Μπελά, τόσους και τόσους. Τους έπεισε ένας παράξενος Γιαχού (ο όρος από τον Ιωνάθαν Σουίφτ), που καμάρωνε χειραφετημένος από τον Μιτεράν και τον Ανδρέα, αλλά στις εκρήξεις του έριχνε αερόπλανα. Της Πολιτικής Αεροπορίας. Χωρίς Βουλή, και με έναν ανθρωπο-Θεό με ημερομηνία λήξης, τα φιλάνθρωπα έθνη των καθρεφτάκηδων σπανίως σκέφτονται μια διάδοχη κατάσταση όταν αλλάζουν καθεστώς στις χώρες που ελέγχουν. Στην περίπτωση της Λιβύης ψώνισαν ηγέτες από σβέρκο. Προδοτικά ανθρωπάκια με πολλά λιλιά και φαντασμαγορίες στη στολή τους (ποτέ μη εμπιστεύεστε «επαναστάτες» που τουφεκάνε στον αέρα) καρφώνουν ο ένας τον άλλον, δολοφονούν όποιον πάει να ξεχωρίσει, μαζεύουν δημοσιογράφους και τους πείθουν ότι στραγγάλισαν τον Καντάφη, το γιο του και το λουρί της μάνας, αυτοί δεν πέθαναν, αλλά δεν πειράζει. Αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν και μετά θα δικαστούν όπως τους αξίζει. Τα διεθνή δικαστήρια να είναι καλά και ο συνδυασμός σοσιαλισμού και εθνικισμού που σπάει κόκαλα, αλλά αποτελεί ένα αποτελεσματικό ρούχο νομιμότητας, έστω και σε ντεπιές.Η Λιβύη θα συνεχίσει να παριστάνει το κράτος. 180 χρόνια το πράττει η Ελλάς, ως Greece και μόλις τώρα άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι πως έστησαν μια μπίζνα με αρματολίκια που ουδέποτε θα συμφωνήσουν για την Παιδεία, την Υγεία, το Εμπόριο, τους Φόρους, αφού τσακώνονται με πάθος για την έδρα της διοίκησης των νοσοκομείων της δυτικής Μακεδονίας. Γι' αυτό και η Λιβύη, που δεν έχει το βαρύ φορτίο να κυβερνιέται από ανθρώπους που πιστεύουν πόσο άξιοι είναι, και γνωρίζουν ότι στην ψύχα τους είναι μικροαπατεώνες που τους αρέσει το φλανφλάν, θα διώξει Ρώσους και Γιαπωνέζους από τον αρχαίο δρόμο του Ηροδότου (πρόκειται για τη διαγώνια οδό που ενώνει την Αίγυπτο με την ακτή του Ελεφαντοστού) και μετά θα κατεβάσει τους διακόπτες από τα σόσιαλ μίντια, διότι μια άλλη χώρα, σίγουρα, θα έχει την ανάγκη της ελευθερίας της έκφρασης και θα μαζεύουμε υπογραφές να τους κάνουν πρωθυπουργούς.   TRAKA