2012

Δύο επιλογές είχε πάντα ο δίποδος. Η μία ήταν να τριγυρνά, να σφάζει να κλέβει για να καρπώνεται τα έτοιμα και η άλλη να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να φυτέψει, να υπομείνει, ώστε να καρπωθεί και να απολάβει.
Υπήρχε λοιπόν και ο λύκος της στέπας, ο Οϊγούρος, ο Ούνος, το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, αλλά πέφτει στην Πατρίδα και την ρημάζει. Μαζί και τα παιδιά της. Από τον Ταμερλάνο, τον Κεμάλ, τον Αδόλφο μέχρι το ΔΝΤ. Δεν σταματά εάν δεν ρημάξει τα πάντα, μέχρι την τελευταία σταγόνα, τον τελευταίο πόρο. Εξοντώνει τους γηγενείς και κρατά τους απολύτως απαραίτητους ως δούλους για να καρπώνεται τον μόχθο τους. Από την Αφρική μέχρι την Χίο, από την Γη των Σεγιέν μέχρι τον Πόντο, παντού η ίδια μάχη.
Η μάχη λοιπόν δεν είναι “ιδεολογική” ή “Μάχη συμφερόντων”. Είναι η ίδια η μάχη της ύπαρξης. Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για να την κερδίσουμε, για την Καλή Χρονιά. Ο στόχος δεν είναι τα “μικρομεσαία εισοδήματα”, δεν ειναι τα “εργασιακά κεκτημένα”, δεν είναι καν τα πετρέλαια και η ΔΕΗ αλλά η ίδια η υπόσταση μας.
Αυτή την υπόσταση μας καλούμαστε να υπερασπίσουμε και θα τα καταφέρουμε μόνο εάν το κάνουμε συνειδητά και όχι με αυταπάτες. Δεν είμαστε “καλοί” επειδή είμαστε Έλληνες. Έχουμε χρέος να είμαστε “καλοί”, ακριβώς επειδή είμαστε Έλληνες. Φορείς δηλαδή ενός πανανθρώπινου πολιτισμού, που κοσμεί την μητέρα Γη, δεν την βιάζει....αποσπασμα από http://www.olympia.gr/