«δυό πόδια σε ένα παπούτσι»

Η διαπίστωσή μου -που είναι αποτέλεσμα πολύς σκέψης και έρευνας- είναι, πως η αποχαύνωση που βλέπουμε σήμερα γύρω μας, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Η ίδια παθητική συμπεριφορά υπάρχει παντού σήμερα στον κόσμο… Ο άνθρωπος είναι ένας βιολογικός οργανισμός, ο οποίος αντιδρά με όμοιο τρόπο σε εξωτερικές επιδράσεις, όπως είναι η μόλυνση, το κρύο, η ζέστη, η στέρηση των βασικών αναγκών ή η …στοχευμένη προπαγάνδα. Αυτό που κάνει τους λαούς να διαφέρουν, δεν είναι ο διαφορετικός βιολογικός τους οργανισμός, είναι μάλλον αυτό που λέμε «ιδιοσυγκρασία».
Όταν γράφω λοιπόν «…πιστεύω, πως είναι πιθανό να ανάψει μελλοντικά από εδώ μια φλόγα, που θα μπορούσε να προκαλέσει κοσμογονικές ανατροπές, παγκόσμια», δεν το εννοώ αυτό έχοντας την εντύπωση ότι αποτελούμε εμείς οι Έλληνες κάτι το ιδιαίτερα «ηρωικό». Δεν παρασύρομε δηλαδή από την υποκριτική αναφώνηση του Τσώρτσιλ, που φέρεται να είπε, όταν έμαθε για την αντίσταση του ελληνικού στρατού στην εισβολή των Ιταλών το ’40: «Μέχρι τώρα λέγαμε πως ‘οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, τώρα όμως θα πρέπει να λέμε ‘οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες’». Όχι, δεν το εννοώ έτσι, έστω κι αν πιστεύω πως εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη κάποια ψήγματα αυτοθυσίας και αλτρουισμού, εννοώ μάλλον, πως όταν θα έρθει η ανατροπή –που θα έρθει σίγουρα- και βρεθούν οι Έλληνες με τα «δυό πόδια σε ένα παπούτσι» και έχει καταλαγιάσει κάπως ο κουρνιαχτός, τότε μόνο μπορεί να ξεσηκωθούν, όχι για να διεκδικήσουν όμως τα κεκτημένα, αλλά γιατί δεν θα αντέξουν την σκλαβιά που θα επιβάλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων.