 |
| επεξεργασία φωτο Θ.Σμυρνιός |
Όμως αδυνατούμε να δώσουμε μια αξιόπιστη απάντηση στους τρόπους και τις μεθόδους για τις πιθανές διεξόδους. Αποδεχτήκαμε τους ρόλους που μας χρέωσαν, χωρίς να έχουμε διαβάσει το σενάριο και σήμερα αυτοσχεδιάζουμε προσπαθώντας να καταλάβουμε τι εννοεί ο ποιητής και που το πάει ο σεναριογράφος.
Ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι όλο αυτό που ζούμε είναι η πραγματικότητα, είναι η αληθινή ζωή και δεν θα τελειώσει με χειροκρότημα. Αυτοί που θα έχουν μείνει όρθιοι στην σκηνή θα είναι οι δήμιοι μας, με γύρω τους όμορφα ερείπια και πτώματα δικών μας. Εναγώνια επιχειρούνται ερμηνείες και απαντήσεις. Αλλά πώς, χωρίς όλα τα δεδομένα δεν μπορείς να καταλήξεις σε συμπεράσματα. Έτσι ο καθένας έχει την δική του εκδοχή ανάλογα με τα δεδομένα του, που κατά κανόνα είναι παραχαραγμένα είτε σκόπιμα, είτε από παρερμηνεία, είτε από άγνοια. Λογικό δεν είναι; Ας επιχειρήσουμε να δούμε που συμφωνούμε. Καπιταλισμός!
Το καπιταλιστικό σύστημα, βασίζεται στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου και όχι για να βάλει τα κέρδη του στα σεντούκια, αλλά για να μπορέσει να ανταγωνιστεί τους καπιταλιστές ανταγωνιστές του.
Όμως τα κέρδη του μεγαλοεργοδότη δεν προκύπτουν παρά μόνον από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης,την απλήρωτη εργασία, την λεγόμενη υπεραξία. Έτσι ο καπιταλιστής υποχρεώνεται να συμπιέζει διαρκώς προς τα κάτω το μεροκάματο και τους μισθούς των εργαζομένων και, ταυτόχρονα να εντατικοποιεί την εργασία του. Συνεπικουρούμενης και της αναπτυγμένης τεχνολογίας, η υπερπαραγωγή σε κάποια φάση της ανάπτυξης του συστήματος είναι αναπόφευκτη, γίνεται πραγματικότητα.
Και ξαφνικά,ο καπιταλιστής βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτήν την πραγματικότητα που δεν μπορεί να την διαχειριστεί. Από την μια τα μειωμένα έσοδα των εργαζομένων, από την άλλη η υπερπαραγωγή, δυσχεραίνουν την δυνατότητα κατανάλωσης των παραγόμενων εμπορευμάτων.Υπερπαραγωγή,υπερσυσσώρευση κεφαλαίου! Σιγά σιγά αυτά συσσωρεύονται στις αποθήκες, δεν μπορούν να πουληθούν. Τα κεφάλαια συσσωρεύονται στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών που δεν μπορούν να τα επενδύσουν.
Ο καπιταλιστής εκείνο που θα ήθελε, είναι να έχει στην υπηρεσία του όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους, μιας και μόνον από την εργασία τους προκύπτει το κέρδος.
Ξαφνικά όμως βρίσκονται υποχρεωμένοι να καταστρέψουν το "μηχάνημα που τους παράγει τον πλούτο" Τον εργαζόμενο.
Δεν έχουν διέξοδο διαφυγής από το πρόβλημα, δεν μπορούν να διαχειριστούν το αδιέξοδό τους.
Είναι αντιμέτωποι με την βασική αντίθεση του οικονομικού τους συστήματος,που δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν την κυριαρχία τους με τους προηγούμενους όρους.
Απολύουν, μειώνουν τους χρόνους εργασίας, ελαστικοποιούν, περικόπτουν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα,περικόπτουν κοινωνικές παροχές, βάζουν φόρους και χαράτσια......
Αυτό όμως επιδεινώνει και οξύνει ακόμα παραπέρα το πρόβλημα, μιας και σταματάει η αγορά να κινείται. Δεν υπάρχει ρευστότητα. Ένας φαύλος κύκλος. Κρίση!
Οι κρίσεις βέβαια ακολουθούν από την μέρα της γέννησής του το σύστημα,που διαθέτει τρόπους και μεθόδους να τις διαχειριστεί, αλλά κάθε φορά βρίσκεται σε δεινότερη θέση, με λιγότερους άσσους στο μανίκι. Τούτη η κρίση είναι μία από αυτές μήπως; Τα στοιχεία και τα δεδομένα δεν συνηγορούν και δεν ενισχύουν μια τέτοια άποψη. Η κρίση αυτή είναι μια βαθιά και συγχρονισμένη κρίση ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος. Έχει να κάνει, με την συγχρονισμένη εμφάνισή της, ανάλογα με την υποδομή που είχε το προηγούμενο διάστημα η κάθε συγκεκριμένη οικονομία των χωρών στις οποίες εμφανίζεται. Εδώ βέβαια μπαίνουν μια σειρά ζητήματα. Χρηματοοικονομικά, χρηματοπιστωτικά, δημοσιοοικονομικά,χρέος ή όπως αλλιώς τα ονομάζουν, αλλά αυτά δεν είναι παρά τα αποτελέσματα και όχι τα αίτια που δημιουργούν την κρίση. Οι πλουτοκράτες και οι οικονομολόγοι τους γνωρίζουν πολύ καλά την μορφή και το βάθος αυτής της κρίσης. Ξέρουν πολύ καλά και τα μέτρα που πρέπει να πάρουν στην προσπάθειά τους να την αντιμετωπίσουν. Και αυτά δεν είναι άλλα από την εξόντωση μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων,με την προσδοκία ότι έτσι θα μπορέσουν να συνεχίσουν την κυριαρχία τους. Σήμερα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, την δυνατότητα παραγωγής προϊόντων προηγμένης τεχνολογίας, τόσων και τέτοιων που μπορούν να εξασφαλίσουν επάρκεια και ποιότητα στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, δεν είναι αναγκαία η 8ωρη εργασία.
Μπορούν οι εργαζόμενοι με μείωση του χρόνου εργασίας, να απολαμβάνουν τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν,να διευρύνουν τον ελεύθερο χρόνο τους, να τον αξιοποιούν δημιουργικά.
Και όπως έλεγε ο Μαρξ: " Ο ελεύθερος χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης"
Αλλά αυτό προϋποθέτει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, της παραγωγής και της διανομής του πλούτου. Προϋποθέτει την μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προϋποθέτει την λαϊκή εξουσία. Προϋποθέτει την κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Γίνεται φανερό λοιπόν, ότι ο καπιταλιστής με τον εργαζόμενο στις σημερινές συνθήκες έτσι όπως διαμορφώνονται, δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Απλά:
Ακόμη και αν δεχτούμε όλοι μας να δουλεύουμε για 200 ευρώ ποιος θα καταναλώνει τα προϊόντα που θα παράγουμε.
Μην σκεφτείτε σε άλλες περιόδους που στην Κίνα δούλευαν για ένα πιάτο ρύζι και έκαναν εξαγωγές σε άλλες εύρωστες οικονομικά χώρες.
Σήμερα ποιες χώρες μπορούν να καταναλώσουν όλο το παραγόμενο προϊόν, από τους εργαζομένους των χωρών της ευρωζώνης και όχι μόνον που είναι σε κρίση;
Γι΄αυτό λέμε ότι η κρίση κάνει συγχρονισμένα την εμφάνισή της.
Ο εφιάλτης είναι πλέον μέσα στην ζωή μας και πρέπει ή να τον αντιμετωπίσουμε ή να σταυρώσουμε τα χέρια και να περιμένουμε.
Μετά από τα παραπάνω γίνεται σαφές:
Ή εμείς ή αυτοί.
Ποιοι όμως είναι οι αυτοί;
Μην είναι ο Αντώνης, μην είναι ο Γιώργος ή ο Βαγγέλης;
Είναι το σύστημα!
Υπάρχει αντίρρηση σε αυτό;
Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω δεν είναι σε γνώση μας (υπάρχει και η εκδοχή κάποιος να μην συμφωνεί με αυτά, αλλά τότε μιλάμε άλλη γλώσσα),τότε και σενάρια θα κάνουμε και λάθος ερμηνείες θα δίνουμε και κυρίως, λαθεμένες διεξόδους θα προτείνουμε.
Φταίει το ΚΚΕ μου έλεγε ένας φίλος. "Με το πάτημα ενός κουμπιού θα κατέβαιναν 500.000 άνθρωποι να τα κάνουνε λίμπα στο Σύνταγμα"!
Ε, δεν αξίζει εδώ μεταξύ μας να το συζητήσουμε αυτό. Φταίει το ΚΚΕ λένε άλλοι πιο"σοβαροί"
Φταίει γιατί δεν συνεργάζεται με άλλα αριστερά κόμματα. Αλλά αν καταλήξουμε με βάση τα παραπάνω, ότι τα αίτια της κρίσης δεν είναι παρά σύμφυτα με το ίδιο το σύστημα που τα γεννά, θα πρέπει και τα άλλα κόμματα με τα οποία το ΚΚΕ θα συνεργαστεί να εμφορούνται από την ίδια "κεντρική"αντίληψη, να έχουν στόχο την ανατροπή του συστήματος αυτού, να έχουν πεισθεί ότι μέσα σε αυτό το σύστημα δεν είναι δυνατόν να προκύψει κανένα όφελος για τους εργαζόμενους.
Κάτω από άλλες προϋποθέσεις μια πιθανή συνεργασία του ΚΚΕ με όποιο άλλο Αριστερό κόμμα των "καλύτερων προθέσεων", όχι απλά δεν θα έδινε διέξοδο από τα αδιέξοδα, αλλά επί πλέον θα έδινε την δυνατότητα στον ταξικό εχθρό να κερδίσει χρόνο και στην εργατική τάξη να υπογράψει την καταδίκη της. Ναι άλλα τι θα γίνει; Ο Καπιταλισμός από μόνος του δεν πρόκειται να πέσει.
Και όπως λέει ο φίλος Στρατολάτης, δεν θα πάει σαν το γατί σε μια γωνιά να ψοφήσει από μόνο του.
Με αυτό το σκεπτικό και με βάση την ανάγκη να πεισθούν τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να προχωρήσουμε σε μια επαναστατική διαδικασία ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος,γιατί από μόνο του ένα ΚΚ δεν μπορεί να ανατρέψει το σύστημα,αλλά και με δεδομένο ότι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι διαθέτουν τους μηχανισμούς χειραγώγησης των συνειδήσεων, δεν θα οδηγηθούμε ποτέ στην δυνατότητα ανατροπής του. Αδιέξοδο;
Ο Μαρξισμός είναι μια ολοκληρωμένη, επιστημονικά τεκμηριωμένη θεωρεία και η μελέτη της πολιτικής οικονομίας δίνει διέξοδα και απαντήσεις. Ένα Κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα, Μαρξιστικό Λενινιστικό, έχει επεξεργασμένες απόψεις και προτάσεις, γιαυτό θα προσφύγω στα ντοκουμέντα του κόμματος,που απ΄όσο ξέρω δεν έχει προχωρήσει στην ανάκληση αυτών των θέσεων και, δεν θα πω τίποτα δικό μου άλλο.
http://www2.rizospastis.gr/
Κυριακή 9 Φλεβάρη 1997
"Στα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου τονίζουμε ότι προϋπόθεση για να έχει αποτελέσματα και προοπτική το Μέτωπο είναι η κατάκτηση του ηγετικού ρόλου της εργατικής τάξης και του Κόμματος. Ο ηγετικός ρόλος του Κόμματος και της εργατικής τάξης πραγματοποιείται μέσα από την κοινή δράση στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αφορά και την πολιτική συνεργασιών με άλλα κόμματα και κινήσεις, πολιτικούς σχηματισμούς, που μπορεί να εμφανιστούν στην πορεία. Αντανακλάται στις συμφωνίες και στη διαπάλη για την τήρησή τους ή τη λύση τους, αν έτσι απαιτεί το γενικότερο συμφέρον του αγώνα. Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος ασκεί επίδραση στη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν το Μέτωπο. Δημιουργεί προϋποθέσεις, ώστε να μετριάζει έως και να αναιρεί - όσο είναι δυνατό - την ασυνέπεια ή την ταλάντευση που αυτές οι δυνάμεις δείχνουν όταν μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη βαθιές ανατροπές, που θίγουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και οδηγούν στην κατάργησή του".
"Να είμαστε προετοιμασμένοι ότι οι συμφωνίες δε θα γίνονται πάντα σεβαστές από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που εκφράζουν ταλαντευόμενα κοινωνικά στρώματα, τα οποία φοβούνται ριζικές αλλαγές ή τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται με τη συνολική κατεύθυνση και κυρίως την τελική έκβαση αυτών των αλλαγών. Ο καθοδηγητικός ηγετικός ρόλος του Κόμματος κρίνεται σε κρίσιμα και σοβαρά ζητήματα και όχι στις επιμέρους πλευρές ενός αγώνα. Δεν πρέπει να συγχέεται με την τακτική των αναγκαίων συμβιβασμών που καλείται να κάνει το Κόμμα σε ορισμένες φάσεις ή συγκεκριμένες στιγμές, ειδικότερα στις συμφωνίες με άλλα πολιτικά κόμματα, ή στους αναγκαίους συμβιβασμούς, ώστε να μην απειλείται η κοινωνική συμμαχία, η κοινή δράση στα πλαίσια του μαζικού κινήματος".
"Άλλο πράγμα οι συμφωνίες και άλλο τα λάθη και η προδοσία. Η πολιτική των συμβιβασμών πρέπει να διασφαλίζει και να μην απειλεί τη γενικότερη τακτική και στρατηγική του Κόμματος. Δεν υπάρχουν συνταγές για τους συμβιβασμούς, χρειάζονται "όμως τα μάτια δεκατέσσερα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου