ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ

Πάλι βρέθηκε η παλιοπαρέα με τους φίλους, για να τα πούμε. Και καθίσαμε να πιούμε έναν καφέ για τρεις ώρες, αφού μας τελείωσαν οι παλιές κρασοκατανύξεις. Αλλά τι να πούμε; Άλλα πρόσωπα σκυφτά, άλλα σφιγμένα με έντονη την αγωνία ζωγραφισμένη επάνω τους, άλλα με μάτια που πρόδιδαν απελπισία κι άλλοι πάλι κοίταζαν τριγύρω τους αμήχανοι έως και ενοχικά…Και άρχισε η κουβέντα… Που να μην άρχιζε δηλαδή, γιατί μαύρισε περισσότερο η ψυχή όλων μας με όσα είπαμε μεταξύ μας. Μέχρι πριν λίγο καιρό μαθαίναμε πως κάποιος γνωστός βγήκε στην ανεργία, πως άλλος έφυγε στο εξωτερικό, πως άλλος πηγαίνει καθημερινά στα συσσίτια για να πάρει φαγητό για την οικογένειά του. Τώρα, το κακό χτύπησε μέσα στην παρέα. Ο Παναγιώτης έμαθε ξαφνικά, από τη μία μέρα στην άλλη, πως απολύεται.Ο Θανάσης, που ήταν στο επίδομα ανεργίας, βρίσκεται πια σε πολύ δύσκολη θέση, αφού τελείωσε ο χρόνος του επιδόματος.
Ο Αντώνης, που δουλεύει ωρομίσθιος, μειώθηκαν οι ώρες και τώρα δεν του φτάνουν τα χρήματα ούτε για να έχει να αγοράσει τρόφιμα. Ενοίκια και δόσεις σε τράπεζα, δεν συζητιέται, δεν μπορούν να πληρωθούν ακόμη και αν σταματήσει να τρώει ο ίδιος και η οικογένειά του…
Σε άλλους δύο άλλαξαν την σύμβαση εργασίας και είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν με 350 ευρώ! Ποιος να ζήσει; Πώς να ζήσει;

Και οι υπόλοιποι, όμως, ζούνε στην καθημερινή ανασφάλεια πως θα βρεθούν απότομα χωρίς δουλειά. Το ξέρουν πολύ καλά, πως η φτώχεια και η εξαθλίωση θα χτυπήσει και την δική τους την πόρτα. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο από το να περιμένουν την… σειρά τους, νιώθοντας και άβολα επειδή οι ίδιοι εργάζονται (ακόμη), ενώ τα φιλαράκια έχουν προβλήματα, πολλά προβλήματα που γέννησε η ανεργία…

Καθημερινό άγχος, μου λέει ο Γιάννης. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και δεν ξέρω πως θα βραδιάσει. Τα παιδιά έχουν έξοδα, το νοίκι πρέπει να πληρωθεί. Η γυναίκα δεν δουλεύει εδώ και 6 χρόνια, από τότε που την σταμάτησαν επειδή ήθελαν υπάλληλο χωρίς πτυχίο, δηλαδή χωρίς εξτρά επιδόματα…
Το κινητό το έκοψα, μου λέει ο Γιώργος. Αλλά σε λίγο θα κόψω και το σταθερό, αφού πρέπει να διαλέξω αν θα πληρώσω τη ΔΕΗ ή το τηλέφωνο. Και χωρίς ψυγείο και πλυντήριο, δεν βγαίνει…
Έχω απλήρωτο το χαράτσι, μου λέει η Κατερίνα. Και τα λεφτά που είχαμε στην άκρη στην τράπεζα, τελείωσαν κι αυτά. Τι θα κάνουμε; Πού πάει αυτό το πράγμα;

Δυστυχώς, ολόκληρη η παρέα έχει αλλάξει. Δεν υπάρχει αγανάκτηση, δεν υπάρχει θυμός, αλλά μόνο οργή. Η ζωή όλων καταστρέφεται από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή κάποιοι άδειασαν τα ταμεία της χώρας, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να μεταβιβάσουν τις προσωπικές τους εγκληματικές ευθύνες στις πλάτες της Ελληνικής κοινωνίας, επειδή κάποιοι συνεχίζουν μέχρι και αυτή τη στιγμή να ενεργούν κατά όλων των Ελλήνων, δήθεν προσφέροντάς τους ελπίδα, προσφέροντάς τους έναν αργό, βασανιστικό και εξευτελιστικό «θάνατο».
Ναι, από τη μια στιγμή στην άλλη, να βρίσκεται στο απόλυτο μηδέν, στην απόλυτη ανασφάλεια, στο απόλυτο κενό…

Σε αυτή την χώρα ζούμε. Σε μία χώρα που το κράτος έχει σταματήσει να σέβεται τους πολίτες του, που αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις του έναντι εκείνων που το απαρτίζουν. Σε ένα κράτος των ολίγων και των κολίγων, όπου όλα τα απίθανα και αρνητικά είναι δυνατά να συμβούν, επειδή κάποιοι υπάρχουν και ενεργούν πάνω από το νόμο, πάνω από το Σύνταγμα, χωρίς ηθικούς ή άλλους φραγμούς…

Καταστρεφόμαστε και αργά αλλά μεθοδικά μετατρεπόμαστε είτε σε κινούμενους στόχους (προς εξολόθρευση), είτε σε πειθήνιους υποτακτικούς των νεοταξιτών λακέδων, είτε σε… κινούμενες αυτοενεργούμενες οπλισμένες βόμβες… Και αυτό το τελευταίο ίσως θα πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα οι ανθυποκυβερνώντες νενένοι… Η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου δεν έχει τιμή και δεν είναι όλοι πρεζόνια της εξουσίας για να παραδώσουν την αξιοπρέπειά τους στα πόδια των οικονομικών δολοφόνων, των διακρατικών τρομοκρατών και όλων εκείνων που έχουν σχηματίσει μία διεθνή συμμορία για να υποτάξουν ή να καταστρέψουν ολόκληρους λαούς… Στην Ελλάδα, υπάρχει μία παράδοση που λέγεται «Κούγκι»… Και το σημερινό «Κούγκι» έχει γεμίσει από απελπισμένους που είναι έτοιμοι να ισοπεδώσουν τους πάντες και τα πάντα…

Άραγε τα πολιτικά σκύβαλα μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς θα σήμαινε κάτι τέτοιο για τους ίδιους; Όταν κάποιος βρίσκεται στο σημείο «μηδέν», τότε ένα δίλημμα υπάρχει μπροστά του και μία ερώτηση για να απαντήσει: «Ή εσείς ή εμείς»…