Ο σοσιαλισμός ως εχθρός της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης....

. George Zarkadakis

Υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας, αλλά και αλλού στην Ευρώπη, οι οποίοι θεωρούν ότι η ιδεολογία του σοσιαλισμού είναι πιο «ανθρώπινη» από τις ιδέες της ελεύθερης αγοράς επειδή – υποτίθεται - περιορίζει τον «εγωισμό» και τον «ατομισμό» ενώ δίνει έμφαση στην αλληλεγγύη και το ευρύτερο «κοινωνικό» καλό. Οι σοσιαλιστές, και γενικά οι αριστεροί, υποδυόμενοι τους αλτρουιστές δικαιολογούν την αιτία ενός μεγάλου κράτους το οποίο ελέγχει και ρυθμίζει τα πάντα, διότι μόνον έτσι (σύμφωνα με τους ίδιους) μπορεί να επιβληθεί η κοινωνική αλληλεγγύη και η « ισότητα
». Αλλιώς, υποστηρίζουν οι σοσιαλιστές, οι «ισχυροί» θα ποδοπατήσουν τους «ασθενείς» και θα επιστρέψουμε στην φεουδαρχία και την υποδούλωση των φτωχών από τους πλούσιους.

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και η απογύμνωση του Ελληνικού σοσιαλιστικού μοντέλου απέδειξαν πόσο μεγάλο λάθος κάνουν οι σοσιαλιστές.  Αντί για κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή ο σοσιαλισμός έχει διαιρέσει την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία σε πολίτες πρώτης κατηγορίας (δημόσιους υπάλληλους και επιχειρηματίες πάσης φύσεως που προσπορίζονται μέσω επιδοτήσεων ή ευνοϊκών νομοθετήσεων) και τους «άλλους» (ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες στον ιδιωτικό τομέα, επιχειρηματίες που προσπαθούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν ενάντια στην κρατική λεηλασία).

Εκείνοι που έζησαν - και σε αρκετό βαθμό εξακολουθούν να ζουν  - τον ονειρικό Ελληνικό σοσιαλισμό είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι απολαμβάνουν υψηλότατες αποδοχές σε σχέση με τις αποδοχές των «άλλων» (οι οποίοι εν πολλοίς έχουν εξωθηθεί ή εξωθούνται στην ανεργία), αλλά και συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα (!). Οι «άλλοι» φορολογούνταν και φορολογούνται αγρίως ώστε να απολαμβάνουν την επιχορηγούμενη ραστώνη και μονιμότητα οι υπάλληλοι του «Ελληνικού δημοσίου» (ένας ευγενής ευφημισμός για τα ιδιωτικά τσιφλίκια των κομμάτων).

Καθώς η δανειακές ανάγκες της χώρας απαίτησαν να μειωθούν οι αποδοχές τους οι μη-πραγωγικοί δημόσιοι υπάλληλοι επαναστάτησαν εναντίον της υπόλοιπης, παραγωγικής, κοινωνίας. Μαζί με αυτούς επαναστάτησαν και οι πολλές και ποικίλλες κοινωνικές ομάδες ειδικών συμφερόντων οι οποίες είχαν εξασφαλίζει προνόμια από το σοσιαλιστικό κράτος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Όπως είναι λογικό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να μειωθούν οι αποδοχές τους και, απαιτούν να φορολογηθεί ο ιδιωτικός τομέας (ότι έχει περισσέψει τελοσπάντων από αυτόν) και οι εργαζόμενοι σε αυτόν, ώστε να καλυφθούν οι μισθοί τους. Αυτό που δεν είναι λογικό βέβαια είναι το γεγονός ότι οι απαιτήσεις τους πραγματοποιούνται από τις κυβερνήσεις. Ιδού ο υποτιθέμενος σοσιαλιστικός αλτρουισμός και σε ποια επίπεδα εγωισμού οδηγεί τους ανθρώπους!

Με τους δημόσιους υπάλληλους έχουν συμπαραταχθεί όλα τα κόμματα της Βουλής. Από αρχής της κρίσεως δεν έχει απολυθεί ούτε ένας από το δημόσιο ενώ η ανεργία στον παραγωγικό ιστό της χώρας κοντεύει στο 25%. Η παρούσα κυβέρνηση της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχουν ως προγραμματική τους δέσμευση να μην γίνουν απολύσεις στο δημόσιο! Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί επίσης υποστηρίζουν τη θέση αυτή.Προφανώς, τα κόμματα προτιμούν να στείλουν τη χώρα και την οικονομία στα Τάρταρα παρά να πειράξουν τους συγγενείς τους και τους συγχωριανούς τους που βόλεψαν στα υπουργεία και στους δημόσιους οργανισμούς.  Για τους «άλλους», απλά, δεν υπάρχει πολιτική εκπροσώπηση στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από τους «άλλους», αντί να επαναστατήσουν στην εκμετάλλευση και τη ληστεία που τους γίνεται, δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Είναι πραγματικά λυπηρό, και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην χώρα μας τα οποία κατευθύνονται πλήρως από επιχειρηματίες-κομματικούς κολλητούς  έχουν παίξει το ρόλο τους.

Αποτελεί πολιτική ειρωνεία το γεγονός ότι στην Ελλάδα η «δεξιά» (όπως εκπροσωπείται από την ΝΔ) έχει υιοθετήσει πλήρως την σοσιαλιστική/κρατικιστική ιδεολογία, κυρίως διότι ταίριαζε στον παραδοσιακό πατερναλισμό της. Δεξιά και Αριστερά έχουν συνωμοτήσει μέσω της σοσιαλιστικού τύπου γιγάντωσης του κράτους στην κοινωνική αποσύνθεση της χώρας, καλλιεργώντας στους πολίτες μια κτηνώδη και μη-αλτρουιστική συμπεριφορά. Κι αυτό το είδαμε ολοζώντανα στην Ελλάδα με τον τρόπο που διεκδίκησαν, και διεκδικούν, «κεκτημένα δικαιώματα» οι συνδικαλιστές του δημοσίου για τα μέλη τους, έστω και αν αυτή η διεκδίκηση οδηγεί σε χρεοκοπία της χώρας.

 http://networkedblogs.com/zTiyH