 |
 Στάθης Για να αντιμετωπίσει την κυρία Λεπέν η γαλλική Δεξιά ολισθαίνει προς τον εξίσου ακροδεξιό κ. Φρανσουά Φιγιόν - προσέτι δε και νεοφιλελεύθερο εξτρεμιστή. Στη Γερμανία η φράου Μέρκελ, αφού «εξημέρωσε» τους Χριστιανοδημοκράτες σε Σοσιαλδημοκράτες, πάει τώρα για νέα υποψηφιότητα, με τον «μεγάλο συνασπισμό» να αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Στην Ιταλία τρίζει το ευρώ, ενώ ο κ. Ματέο Ρέντσι κάνει, εν όψει του δημοψηφίσματος, «εθνικιστικές μαγκιές» αφαιρώντας τη σημαία της Ενωσης από το πλευρό της ιταλικής σημαίας.Με ένα τρανταχτό γέλιο (το ίδιο φρικτό όσο το γέλιο των θεών) φαίνεται η Ιστορία σαν να είναι έτοιμη να γεμίσει την τρύπα που άφησε η εξαφάνιση του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με Μπέπε Γκρίλο. Στην Ολλανδία τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα κυριαρχούν, ενώ στις περισσότερες πρώην σοσιαλιστικές χώρες που έχουν γίνει μέλη της Ενωσης οι εξελίξεις οπισθοδρομούν διαρκώς και μονίμως. Βρισκόμαστε ήδη στην εποχή Τραμπ ή μάλλον η εποχή Τραμπ είχε έρθει πριν να καταφθάσει και ο ίδιος.Το ερώτημα είναι αν η έλευση το «Αντίχριστου» θα αντιστρέψει ή θα ολοκληρώσει τις διαδικασίες που έχουν ήδη κάνει τη ζωή πάνω στο πρόσωπο αυτού του πλανήτη, κόλαση. Ερώτημα μεν, αφελές δε. Η εποχή Τραμπ, Λεπέν (ή Φιγιόν) και λοιπών καλών παιδιών θα εμβαθύνει και θα ολοκληρώσει όσα έως τώρα κατόρθωσαν οι «συστημικοί» Μέρκελ και Μπλερ, Ομπάμα και σία (προστάτες, ας μην το ξεχνάμε, των «παρασυστημικών» Ερντογάν, Ορμπάν, Ποροσένκο και λοιπών φασιστών ουκρανικής κοπής ή άλλων τεράτων). Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι συστημικοί που έχουν φρίξει με τον Τραμπ, κατασκεύασαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Ταλιμπάν, επινόησαν το ISIS, αιματοκύλισαν το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία, προκάλεσαν εμφύλιο στην Ουκρανία, επέβαλαν μνημόνια στην Ελλάδα και συνεχίζουν να ληστεύουν τους εργαζόμενους, όλους! Ολους όσοι ζουν κάτω από το φως του ήλιου. Ωσπου να τους στείλουν στην Αδη (νεκρούς τους τυχερούς, ζωντανούς τους υπόλοιπους να ξεπληρώνουν χρέη. Στον αιώνα τον άπαντα)...Σε αυτήν τη συγκυρία της μετάβασης απ’ το κακό στο χειρότερο, ο κ. Ερντογάν υπάρχει ως εξέχων παράγων και για τους συστημικούς και για τους αντισυστημικούς. Ομως το πρόβλημα για τον ελληνισμό δεν σχετίζεται τόσο με τη συγκυρία, όσο με τη διαχρονία. Για να χρησιμοποιήσω ένα οξύμωρο, η Κύπρος θα βρίσκεται αντιμέτωπη με την όποια λύση του Κυπριακού (και θα κατατρύχεται απ’ αυτήν), όσον η Τουρκία παραμένει ο διεθνής υποϊμπεριαλιστικός ταραξίας της περιοχής. Οσον αυτή η κατάσταση ισχύει, η Κύπρος (και συνεπώς η Ελλάδα) θα αντιμετωπίζει συνεχώς (ενδεχόμενες) λύσεις που δεν θα είναι παρά το πρελούδιο της επόμενης κρίσης. Ακόμα κι αν επιτευχθεί η προτεινόμενη τώρα λύση (που οδηγεί όχι σε ομοσπονδία, αλλά σε συνομοσπονδία), στην επόμενη φάση θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται στην Τουρκία όλες εκείνες οι δομές που της υπαγορεύουν την ανάγκη να ελέγχει την Κύπρο. Για ορισμένους ολιγοφρενείς Ελλαδίτες, «η Κύπρος είναι μακριά». Αυτή όμως ακριβώς η απόσταση είναι που κάνει σημαντική τη γεωπολιτική θέση και των δύο κρατών. «Το μέγα της θαλάσσης κράτος». Και ουδέποτε η Τουρκία θα ησυχάσει, αν δεν το κάνει κομμάτια. Δεν είναι θέμα συγκυρίας, ούτε τρέλας του Ερντογάν. Ούτε είναι μόνον το δεδομένο ότι η Τουρκία έχυσε αίμα για να πάρει τη μισή Κύπρο. Είναι το απλό γεγονός ότι η Τουρκία μεγαλώνει (έστω και μόνο δημογραφικώς), ενώ η Ελλάδα μαραζώνει. Μέσα στην κατοχή και την υποτέλεια. Οι ευσεβείς πόθοι ότι η Τουρκία θα διασπασθεί (αν αποτύχει στη Μοσούλη και το Χαλέπι) προσπαθούν απλώς να διασκεδάσουν τις προοπτικές να διαμελισθεί η Ελλάδα. Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος είναι ένα σύνολο αξόνων που αν τρωθούν, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την αποσύνθεση και η Κύπρος την εξαφάνιση. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα συγκυριακό, αλλά διαχρονικό, στρατηγικό. Το οποίο στην παρούσα φάση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια χώρα φυλακισμένη σε μνημόνια και απολύτως εξαρτημένη από προστάτες. Αν, λοιπόν, η παρούσα ισχύς της χώρας δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες, στο μέλλον θα ανταποκρίνεται ακόμα λιγότερο, διότι όσα συμβαίνουν τώρα δεν προοιωνίζονται καμιάν έγκαιρη ανάκαμψη. Με έναν λόγο, αν εξαιρέσει κανείς τον έμψυχο αστάθμητο παράγοντα (και την τάση του προς το εύψυχο), όλα τα υπόλοιπα υποδηλώνουν ότι οι τύχες της χώρας μόνον στα χέρια τού από μηχανής θεού μπορούν να καταφύγουν, κι όχι στου Σόιμπλε, των μνημονίων, του Τραμπ και του ΝΑΤΟ. Η Αριστερά, η πατριωτική Αριστερά είχε την ευκαιρία να οργανώσει τον λαό έτσι ώστε ουδείς να μπορεί να τον απειλήσει. Ο Τσίπρας απέτρεψε αυτό το ενδεχόμενο βιαίως! Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ένας στρατός μπορεί να ηττηθεί. Ενας λαός ουδέποτε. Πόσω μάλλον ένας λαός 98% εθνικώς ομοιογενής όπως ο ελληνικός.Η Τουρκία, η κάθε Τουρκία, γνωρίζει ότι μπορεί να κατέχει έδαφος, αλλά δεν μπορεί να κατέχει λαό. Χωρίς να της ξεφυτρώσουν παρτιζάνοι, ΕΑΜ, μακί και άλλα ανάλογα. Για αυτό και η Τουρκία το 1974 εξανδραπόδισε τον λαό από τα κατεχόμενα. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να τα κατέχει.Σήμερα, μπορεί η Τουρκία να κάνει το ίδιο; Μπορεί να καταλάβει έδαφος και να εξανδραποδίσει πολίτες; Αν σε αυτό απαντήσει κανείς αρνητικά, το στρατηγικό αδιέξοδο της Ελλάδας γίνεται στρατηγικό αδιέξοδο της Τουρκίας. Αντί η Ελλάδα να ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια πολιτική κατευνασμού (που αποθηριώνει τις τουρκικές ορέξεις), θα μπορούσε να φυλακίσει την Τουρκία στο στρατηγικό αδιέξοδο των επιλογών της, όσον αυτές παρέμεναν επιθετικές. Για τον απλούστατο λόγο ότι η επιθετικότητα αυτή κατά της Ελλάδας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει περισσότερο από την επιθετικότητα κατά του Ιράν η κατά της Ρωσίας (αν υπήρχε ή όταν υπάρχει) ή κατά της Βουλγαρίας, ή κατά του Ισραήλ. Η Τουρκία κάνει τον σμπίρο σε περιοχές όπως η διαλυμένη Συρία, αλλά ακόμα και εκεί κατέχει εδάφη, όχι αλλογενή πληθυσμό. Συνεπώς η Ελλάδα ή η Βουλγαρία, φέρ’ ειπείν, θα πρέπει πρώτα να διαλυθούν για να τους συμβούν τα ίδια. Με τα μνημόνια βεβαίως κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται. Ομως, να καταλάβει η Τουρκία εδάφη με συμπαγή πληθυσμό (λόγου χάριν Ελλήνων) και να τον κρατήσει υπό κατοχήν είναι αδύνατον. Κι αυτό είναι το αδιέξοδο της τουρκικής στρατηγικής που η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται. Η Τουρκία μπορεί να απειλήσει με στρατιωτικά επεισόδια (αμφίβολης έκβασης). Κανένα μέρος της Ελλάδας ο διεθνής αυτός ταραξίας δεν μπορεί να μετατρέψει σε «κατεχόμενη Παλαιστίνη». Επίσης, η Τουρκία πολεμά μέσα στο ίδιο της το έδαφος τους Κούρδους δεκαετίες τώρα, χωρίς να μπορεί να τους καταβάλει. Συμπέρασμα: η Ελλάδα αντιμετωπίζει τουρκική απειλή. Την αντιμετωπίζει με λάθος τρόπο από το 1974 και ύστερα. Η όποια λύση του Κυπριακού θα είναι η αρχή του επόμενου προβλήματος, όσον η Τουρκία παραμένει υποϊμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή. Η οριστική (έστω και ειρηνική) υποταγή της Κύπρου στην τουρκική ισχύ θα σημάνει την αρχή της αποδρομής για το σύνολο του ελληνισμού. Αυτά τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται από μια χώρα υπό καθεστώς Εντολής (μνημόνια), ούτε από μια εθνική αστική τάξη χωρίς φιλοδοξίες, υποτελή στους ξένους επικυριάρχους. Ούτε επίσης από μια Αριστερά ενσωματωμένη στην παγκοσμιοποίηση. Που όχι μόνον δεν έχε καμιά σχετική στρατηγική (εκτός για την υπηκοότητα των ιχθύων στο Αιγαίο), αλλά προσέτι προμηθεύει με πελατεία την πατριδοκάπηλη, εθνικιστική ακροδεξιά. Ακρως εκπαιδευμένη να προκαλεί συμφορές στο έθνος και τον λαό. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω, θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος μάχεται κατά του... λαϊκισμού υπό τα λάβαρα του «νέου πατριωτισμού της αλήθειας»(!!!), εκεί στη μακρινή χώρα των Αλλαντάλλων, πέρα από την έρημο της Μπαρούφας.Είναι αλήθεια ότι η μπαρούφα έχει σκοτώσει πολλές χώρες, αλλά όχι όλες. Η αμφίπλευρη μπαρούφα όμως τις σκοτώνει όλες. Και η Ελλάδα, παρά τη μακρά ιστορία της, έχει απαυδήσει απ’ την πολλή κι αμφίπλευρη μπαρούφα. Και είναι έτοιμη να την κάνει απ’ αυτήν τη χώρα... ΥΓ.: Κυριάκος Μητσοτάκης: «Είπα εγώ ποτέ ότι δεν θα κόψω συντάξεις και μισθούς;». Ιδού ο... πατριωτισμός της αλήθειας. Αλέξης Τσίπρας: «Εμείς ποτέ δεν θα κόψουμε μισθούς και συντάξεις». Ιδού ο... πατριωτισμός του ψεύδους. Διαλέξτε! Ή μήπως όχι; Πηγή: enikos.gr |
.Είναι η Ελλάδα έτοιμη να φύγει απ’ τη χώρα της;
.ΣΟΚ ΑΠΟ FINANCIAL TIMES: Προετοιμαστείτε για το τέλος του ευρώ και την μεγαλύτερη χρεοκοπία στην ιστορία!
Το άρθρο υπογράφει ο Wolfgang Munchau.
«Το ιταλικό δημοψήφισμα και η αρχή του τέλους της ευρωζώνης»
Μετά το Brexit και τον Ντόναλντ Τραμπ ετοιμαστείτε για την επιστροφή της κρίσης στην ευρωζώνη. Αν ο Ματέο Ρέντζι, ο ιταλός πρωθυπουργός, χάσει το δημοψήφισμα για τις αλλαγές στο Σύνταγμα στις 4 Δεκεμβρίου περιμένω μια σειρά γεγονότων που θα θέσουν ερωτήματα για την συμμετοχή της Ιταλίας στην ευρωζώνη.Τα βαθύτερα αίτια αυτής της εξαιρετικά ανησυχητικής πιθανότητας δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το ίδιο το δημοψήφισμα. Το πιο σημαντικό είναι η απόδοση της ιταλικής οικονομίας από το 1999, οπότε υιοθέτησε το ευρώ. Η συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών (total factor productivity), το κομμάτι βιομηχανική παραγωγή, το κομμάτι της οικονομικής παραγωγής που δεν εξηγείται από την εργασία και το κεφάλαιο υποχώρησε κατά περίπου 5% από τότε, όταν σε Γερμανία και Γαλλία αυξήθηκε κατά περίπου 10%.
Η δεύτερη αιτία ήταν η αποτυχία της ΕΕ να χτίσει μια κανονική οικονομική και τραπεζική ένωση μετά την κρίση της ευρωζώνης το 2010-2012 και να υιοθετήσει αντ’ αυτής τη λιτότητα. Αν θέλεις να ξέρεις γιατί η Αγκελα Μέρκελ δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, δεν χρειάζεται να κοιτάξεις παραπέρα. Η γερμανίδα καγκελάριος δεν μπόρεσε καν να ηγηθεί της Ευρώπης όταν χρειάζονταν.Ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων είναι οι μεγαλύτερες αιτίες για την σταδιακή αύξηση του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Η Ιταλία έχει τρία κόμματα στην αντιπολίτευση και όλα υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ. Το μεγαλύτερο και περισσότερο σημαντικό είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, ένα κόμμα που υπερβαίνει τον κλασσικό διαχωρισμό δεξιάς-αριστεράς. Το δεύτερο είναι το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που μετατράπηκε γρήγορα σε αντι-ευρωπαϊκό μετά την εκδίωξη του πρώην πρωθυπουργού από την εξουσία το 2011. Το τρίτο είναι η αποσχιστική Λίγκα του Βορρά. Σε δημοκρατικές χώρες είναι σύνηθες η αντιπολίτευση να αναλαμβάνει εν τέλει την εξουσία. Να περιμένετε αυτό να συμβεί και στην Ιταλία. Στις 5 Δεκεμβρίου ο κίνδυνος αποσύνθεσης της ευρωζώνης
Το δημοψήφισμα έχει σημασία γιατί θα μπορούσε να επιταχύνει την πορεία προς την έξοδο από το ευρώ. Αν ο Ματέο Ρέντσι χάσει, έχει πει πως θα παραιτηθεί, δημιουργώντας πολιτικό χάος. Οι επενδυτές ίσως θεωρήσουν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Στις 5 Δεκεμβρίου η Ευρώπη μπορεί να ξυπνήσει με ένα άμεσο κίνδυνο αποσύνθεσης.Στη Γαλλία, η πιθανότητα για νίκη της Μαρίν Λε Πέν δεν είναι πλέον ένα μακρινό ρίσκο. Από όλους όσους έχουν ως τώρα δηλώσει υποψήφιοι είναι η πλέον προετοιμασμένη. Υπάρχουν κάποιοι που θα μπορούσαν να τη νικήσουν, όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο πρώην μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομίας που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του την Τετάρτη. Ισως όμως δεν φτάσει στον τελικό γύρο των εκλογών καθώς στερείται κομματικού μηχανισμού.Αν η Λε Πεν γίνει Πρόεδρος έχει υποσχεθεί να κάνει δημοψήφισμα για το μέλλον της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν το δημοψήφισμα αυτό οδηγήσει σε Frexit, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα τελειώσειτο επόμενο πρωί. Το ίδιο και το ευρώ.
Μια έξοδος της Γαλλίας ή της Ιταλίας από το ευρώ θα επιφέρει το μεγαλύτερο default στην ιστορία. Οι ξένοι κάτοχοι ιταλικού ή γαλλικού χρέους σε ευρώ θα πληρωθούν με το ισόποσο της λίρας ή του φράγκου. Αμφότερα θα υποτιμηθούν. Αφού οι τράπεζες δεν υποχρεούνται να διακρατούν κεφάλαιο έναντι των τοποθετήσεών τους σε κρατικό χρέος οι απώλειες θα οδηγήσουν πολλές τράπεζες σε άμεση πτώχευση. Η Γερμανία τότε θα συνειδητοποιήσει ότι το τεράστιο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έχει τα μειονεκτήματά του. Υπάρχει πολύς γερμανικός πλούτος εν αναμονή πτώχευσης.Μπορεί αυτό να αποτραπεί; Στη θεωρία ναι, αλλά θα απαιτήσει μια σειρά από αποφάσεις που θα παρθούν έγκαιρα και με τη σωστή σειρά. Αρχικά η Μέρκελ θα πρέπει να αποδεχτεί αυτό που αρνήθηκε το 2012, ένα οδικό χάρτη προς μια πλήρη δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Η ΕΕ θα πρέπει να ενισχύσει τον ESM, το μηχανισμό διάσωσης, που δεν είναι σχεδιασμένος για να αντιμετωπίσει χώρες του μεγέθους της Ιταλίας ή της Γαλλίας.
Είναι αυτό έστω και λίγο πιθανό; Σκεφτείτε το ως εξής: αν ρωτήσετε την γερμανίδα καγκελάριο αν θέλει ευρωομόλογα θα σας απαντήσει όχι. Αλλά αν πρέπει να διαλέξει μεταξύ των ευρωομολόγων και της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ η απάντησή της μπορεί να είναι διαφορετική. Η απάντηση εξαρτάται επίσης από το εάν η ερώτηση θα γίνει πριν ή μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου.Η βασική μου προσδοκία, ωστόσο, παραμένει. Δεν θα καταρρεύσει η ΕΕ και το ευρώ αλλά θα υπάρξει αποχώρηση μιας ή περισσότερων χωρών, πιθανότατα η Ιταλία, αλλά όχι η Γαλλία. Υπό το πρίσμα των τελευταίων γεγονότων, το βασικό μου σενάριο είναι τώρα στην αισιόδοξη πλευρά των λογικών εξελίξεων.
Πηγή: Euro2day.gr
.Καταρρίπτοντας τα στερεότυπα για την ελληνική χρεωκοπία...
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Ο Ζόλταν Πογκάτσα (Zoltán Pogátsa) είναι ένας Ούγγρος λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Ουγγαρίας. Ο εν λόγω καθηγητής, αφού μελέτησε επί τουλάχιστον έναν χρόνο την ελληνική κρίση, εξέδωσε ένα σχετικό βιβλίο το 2014, όπου διαλύει όλους τους πολιτισμικούς και οικονομικούς μύθους που έχουν καλλιεργηθεί στην Δύση σχετικά με τα αίτιά της αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες ως λαό.
Το βιβλίο του είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, όπως και ο ίδιος, και καμμία αναφορά σ' αυτόν και το έργο του δεν γίνεται επί δύο χρόνια, τόσο από το ακαδημαϊκό όσο και από το δημοσιογραφικό κατεστημένο του μνημονιακού Ελλαδιστάν. Πέραν κάποιων ειδικών που ασχολούνται βαθύτερα και γνωρίζουν, κανείς άλλος δεν έχει ακούσει το όνομά του ούτε τον έχουν προσκαλέσει να αναπτύξει το πώς και το γιατί της φιλελληνικής του έρευνας σε κανένα κανάλι της χώρας μας. Η περίπτωση του Πογκάτσα και του βιβλίου του The Political Economy of the Greek Crisis (Η Πολιτική Οικονομία της Ελληνικής Κρίσης) είναι χαρακτηριστική τού τι συμβαίνει στην χώρα μας από το 2010 έως σήμερα, το πώς λειτουργεί η παραπληροφόρηση, και πώς στήθηκε η τεράστια κομπίνα που λέγεται “ελληνικό χρέος” για να λεηλατηθεί ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος της Ελλάδας. Γι' αυτό, άλλωστε, πρέπει να βρίσκεται στα σκοτάδια ο ελληνικός λαός.Ο Ζόλταν Πογκάτσα, εξετάζοντας πιο ολοκληρωμένα και σε βάθος χρόνου τις ρίζες των όσων συμβαίνουν σήμερα, καταρρίπτει τα στερεότυπα τής εκ των άνωθεν προπαγάνδας, που συνοδεύει τα ελληνικά μνημόνια και την καταστροφή που έφεραν.Στο βιβλίο του θέτει στο στόχαστρο την πιο κοινή άποψη που αναπαράγουν τα γερμανικά, κυρίως, μέσα ενημέρωσης, ότι οι Έλληνες φταίνε γιατί είναι εξαιρετικά “τεμπέληδες” και μη παραγωγικοί.
Η ματιά του συγγραφέα πάει σε βάθος χρόνου και θυμίζει ότι στον μεταπολεμικό κόσμο η Ελλάδα ήταν η σουπερστάρ αναπτυσσόμενη οικονομία, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, με σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης 7-9% ετησίως επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες (1950-1980), με σχεδόν μηδενικό χρέος.Όπως αποδεικνύει ο Πογκάτσα, “σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργαζόταν 2.120 ώρες το έτος 2008, που άρχισε η παγκόσμια κρίση. Αυτό σημαίνει 690 ώρες περισσότερο από ό,τι ο μέσος Γερμανός, 467 ώρες περισσότερο απ' ό,τι ο μέσος Βρετανός και 356 ώρες πιο πολύ από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ”. Οι Έλληνες, επίσης, έχουν κατά μέσον όρο λιγότερες ημέρες για διακοπές κατ' έτος και συνταξιοδοτούνται αργότερα απ' ό,τι οι Γερμανοί και οι Βρετανοί. Επίσης, διαψεύδει την ιδέα ότι οι Έλληνες είναι εγγενώς πιο σπάταλοι από τους σφιχτοχέρηδες Βορειοευρωπαίους. Στοιχεία της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) της περιόδου 2007-2009 αποδεικνύουν ότι Έλληνες είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα ιδιωτικών χρεών από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Τα γερμανικά νοικοκυριά βρέθηκαν να είναι χρεωμένα κατά 10% περισσότερο από τα ελληνικά.
 |
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Ζόλταν Πογκάτσα The Political Economy of the Greek Crisis (Η πολιτική Οικονομία της Ελληνικής Κρίσης), στο οποίο καταρρίπτονται όλοι οι πολιτισμικοί και οικονομικοί μύθοι για τα αίτια της χρεοκρατίας που επιβλήθηκε στην χώρα μας.
|
Όπως λέει ο Πογκάτσα: “Αν συντάξεις μια λίστα με τους λόγους που η Ελλάδα ζει δύσκολα, αυτοί ταυτίζονται απόλυτα με τις απόψεις της παγκοσμιοποίησης και του νεο-φιλελευθερισμού από την δεκαετία του '70 και μετά... Πολλές από τις διαστάσεις της ελληνικής τραγωδίας από τα τέλη του '70 καθορίστηκαν από τις διεθνείς πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, που κατέστησαν αδύνατο για την Ελλάδα να συνεχίσει την ανάπτυξή της και να γίνει μια ολοκληρωμένη χώρα του πρώτου κόσμου”.Ενάντια στην επικρατούσα κατεύθυνση της Τρόϊκας και των Ελλήνων συνεργατών της, ο καθηγητής Πογκάτσα επιμένει ότι τα προβλήματα της Ελλάδας δεν οφείλονται στον μεγάλο δημόσιο τομέα. “Αυτό είναι ένας μύθος”, λέει, “και μπορεί εύκολα να αποδειχθεί με ντοκουμέντα”.Ο Πογκάτσα αποδεικνύει με πίνακες στο βιβλίο του ότι τα έξοδα του ελληνικού κράτους σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν στην πράξη χαμηλότερα παρά υψηλότερα από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης πριν την κρίση (σήμερα, βέβαια, έχει συρρικνωθεί) και σημαντικά μικρότερα από αυτά της Γερμανίας του κυρίου Σόϊμπλε. Αντίθετα, επίσης, με την ανθελληνική προπαγάνδα, οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν είχαν σοβαρή διαφορά στα επίπεδα των συντάξεων με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όσο για τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα, ήταν πολύ χαμηλότερες από την υπόλοιπη Ευρωζώνη.
 |
| Σκίτσο του Latuff για τις "μεταρρυθμίσεις" (reforms), που μας επιβάλλουν εκβιαστικά με μόνο σκοπό την λεηλασία της χώρας. |
“Η πραγματική ειρωνεία είναι ότι, αν κοιτάξει κανείς τον εκ των υστέρων απολογισμό του ΔΝΤ για το πρώτο μνημόνιο, θα δει όλα αυτά τα στοιχεία στο κείμενο. Υπάρχει ένα γράφημα που δείχνει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δαπανών για τους δημόσιους υπαλλήλους. Υπάρχει ένα άλλο γράφημα που δείχνει ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι πολύ χαμηλότερες. Και δίπλα στο γράφημα υπάρχει κείμενο με τα μέτρα που λέει το αντίθετο από αυτό που δείχνει το γράφημα”...Με αυτή την ανάλυση των αιτιών της ελληνικής κρίσης, ο Πογκάτσα πιστεύει ότι τα μνημόνια και η επιβαλλόμενη λιτότητα δεν θα αποφέρουν τίποτα, ενώ θυσιάζουν με ωμό τρόπο τις κοινωνικές δαπάνες, που είναι κρίσιμες για την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη, ειδικά σε ευαίσθητους τομείς όπως η παιδεία και η υγεία.Ο Πογκάτσα ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα μόνη της, όσο είναι στην Ε.Ε., δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτούς τους “ελέφαντες”, δεδομένου ότι τα προβλήματα που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση είναι συστημικά προβλήματα της ίδιας της Ευρωένωσης. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της γερμανικής λιτότητας, λέει, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και μόνο πόνο προκαλούν, όχι αποτελέσματα.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την συνεχιζόμενη αυτήν καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και για τα όσα υποφέρει ο ελληνικός λαός. Αυτά λέει ο Πογκάτσα, γι' αυτό και το όνομά του είναι στο index (στην μαύρη λίστα) της σύγχρονης ευρω-νεοφιλελεύθερης ιεράς εξέτασης που διαφεντεύει την πατρίδα μας. Και δεν είναι μόνον ο Ούγγρος Ζόλταν Πογκάτσα που έχει ασχοληθεί με την ελληνική κρίση, είναι και άλλοι όπως ο Garry Jacobs, CEO της World Academy of Arts and Science (Παγκόσμιας Ακαδημίας Τεχνών και Επιστήμης), και ο Mark Swilling, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νοτίου Αφρικής, που έχουν κάνει μια μελέτη για μια win-win λύση του ελληνικού προβλήματος. Και όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά για την πλειονότητα εκείνων των οικονομολόγων που παρουσιάζουν μια εναλλακτική προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος υπάρχει πλήρης απαγόρευση αναφοράς και μόνον του ονόματός τους. Ο λόγος είναι ότι η ελληνική κρίση χρέους είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τις προηγούμενες εθνικές οικονομικές κρίσεις και τις χρεωκοπίες που προκάλεσε το ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική, την Ασία, την Αφρική και αλλού.
Η σημερινή ελληνική χρεοκρατία είναι το σύμβολο της αποτυχίας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας και πρακτικής που έχει μολύνει τον δυτικό κόσμο από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Συμβολίζει συγχρόνως το τέλος της δυτικής δημοκρατίας -όπως την γνωρίζαμε- και την άνοδο του οικονομικού και πολεμικού τυχοδιωκτισμού με καταστροφικές συνέπειες για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.111, Οκτώβριος 2016
,Επιδότηση πετρελαίου θέρμανσης: Αυξάνεται στους ορεινούς δήμους – Από τέλη Νοεμβρίου οι αιτήσεις
Τις αλλαγές που θα ισχύσουν φέτος και θα αφορούν στη χορήγηση ποσών επιδότησης για περισσότερα λίτρα πετρελαίου θέρμανσης στους κατοίκους ορεινών δήμων, όπου οι ανάγκες θέρμανσης την περίοδο του χειμώνα είναι σαφώς μεγαλύτερες σε σχέση με τις ανάγκες σε δικαιούχους επιδότησης πεδινών, ημιορεινών η και παραλιακών περιοχών ακόμη και του ίδιου νομού, επεξεργάζονται οι υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών στη βάση οδηγιών που έλαβαν από την Υφυπουργό Οικονομικών Κατερίνα Παπανάτσιου.
Με βάση τις οδηγίες ορισμένοι νομοί που σήμερα είναι ενταγμένοι σε μια από τις 4 γεωγραφικές ζώνες θα "σπάσουν" στα δύο με αποτέλεσμα οι μεν ορεινοί δήμοι τους να ενταχθούν σε ψυχρότερη ζώνη από ότι οι πεδινοί ή παραλιακοί και έτσι οι δικαιούχοι σε αυτούς να λάβουν ποσά επιδότησης για μεγαλύτερο αριθμό λίτρων πετρελαίου θέρμανσης (π.χ τα ορεινά χωριά του Νομού Τρικάλων θα μεταφερθούν από τη β' στην α' και πλέον "ψυχρή" γεωγραφική ζώνη με επιδότηση 25 λίτρα ανά τ.μ κύριας κατοικίας αντί των πεδινών που θα παραμείνουν στη β' γεωγραφική ζώνη -και λιγότερο "ψυχρή"- με επιδότηση 15 λίτρα ανά τ.μ κύριας κατοικίας). Ανάλογες "μετακινήσεις" θα εφαρμοστούν σε αρκετούς νομούς με χωριά η κωμοπόλεις που βρίσκονται σε ιδιαίτερα ψυχρά υψόμετρα ,ενώ από την άλλη μελετάται και το ενδεχόμενο να "μετακινηθούν " ακόμη και ολόκληροι νομοί από τη γεωγραφική ζώνη που βρίσκονται σήμερα σε ψυχρότερη η λιγότερο ψυχρή γεωγραφική ζώνη. Αποτέλεσμα των "μετακινήσεων" είναι χιλιάδες δικαιούχοι επιδότησης, που καθορίζονται με βάση συγκεκριμένα εισοδηματικά και κριτήρια αντικειμενικής αξίας των ακινήτων ,να λάβουν φέτος η του χρόνου υψηλότερα η χαμηλότερα ποσά επιδότησης πετρελαίου θέρμανσης σε σχέση με πέρυσι.
Όσον αφορά την υποβολή των αιτήσεων επιδότησης από τους δικαιούχους αυτή αναμένεται να ξεκινήσει, με το άνοιγμα της εφαρμογής στο taxis, το νωρίτερο στα τέλη Νοεμβρίου. Όσοι υποβάλλουν άμεσα τα δικαιολογητικά προμήθειας πετρελαίου θέρμανσης αναμένεται να λάβουν την επιδότηση έως το τέλος του χρόνου, ενώ όσοι υποβάλουν τις αιτήσεις από το νέο έτος θα πληρωθούν τον Απρίλιο η Μάιο. Το τελικό ποσό ενίσχυσης των δικαιούχων πετρελαίου θέρμανσης αναμένεται να κυμανθεί και φέτος περίπου στα 106-108 εκ. ευρώ αυξημένο δηλαδή μέχρι 3 εκ. ευρώ σε σχέση με το εγκεκριμένο ποσό επιδότησης για το πετρέλαιο θέρμανσης. Ωστόσο οι τιμές αγοράς του πετρελαίου θέρμανσης είναι ήδη αυξημένες για τους καταναλωτές κατά 5-15 λεπτά του ευρώ το λίτρο σε σχέση με πέρυσι λόγω των αναπροσαρμογών στον ΕΦΚ και το ΦΠΑ, αλλά και λόγω της αύξησης των διεθνών τιμών του αργού πετρελαίου.
.Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου....video----->>>ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ!!!
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.
Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.
Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.
Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.
Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία.
Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.
Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία.Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.
Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Ποιήματα εμπνευσμένα από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου
- Μικρός Τύμβος (17 Νοεμβρίου 1973) (Νικηφόρος Βρεττάκος)
- Φοβάμαι (Μανώλης Αναγνωστάκης)
- Εδώ Πολυτεχνείο (Φώτος Γιοφύλλης)
- Κοίτα με στα μάτια (Νίκος Γκάτσος)
- Κωνικός Νοέμβρης (Έκτωρ Κακναβάτος)
- Κίνδυνος στην πόλη (Γιάννης Κοντός)
- Ο Έφηβος των Αθηνών (Γιάννης Κουτσοχέρας)
- Πολυτεχνείο 79 (Αργύρης Μαρνέρος)
- Εν Έτει 2000 (Φαίδρος Μπαρλάς)
- Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου (Λένα Παππά)
- Βεργίνα 1977 μ.Χ. (Γιάννης Πατίλης)
.Ένα ακόμη νομοσχέδιο για την ανακύκλωση με προδιαγεγραμμένη αποτυχία
Σε εξέλιξη βρίσκεται η δημόσια διαβούλευση του σχεδίου νόμου «Τροποποίηση του Ν2939/2001 - Συσκευασίες και εναλλακτική διαχείριση των συσκευασιών και άλλων προϊόντων - Ίδρυση Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και άλλων προϊόντων (ΕΟΕΔΣΑΠ) και άλλες διατάξεις». Η διαβούλευση παρατάθηκε μέχρι τις 21 Νοεμβρίου 2016, καθώς η συμμετοχή πολιτών και συλλογικοτήτων είναι περιορισμένη. Αντίθετα είναι αυξημένο το ενδιαφέρον των ιδιωτικών συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης (ΣΕΔ), που πιέζουν για να απαλειφθούν οι (λίγες) θετικές προβλέψεις του σχεδίου νόμου, που τους αμφισβητούν την υφιστάμενη αδιαφανή λειτουργία τους.Στο πλαίσιο αυτής της διαβούλευσης, η ΠΡΩΣΥΝΑΤ κατέθεσε το δικό της σχολιασμό. Πυρήνας της παρέμβασης της ΠΡΩΣΥΝΑΤ είναι η διαπίστωση πώς και αυτό το σχέδιο νόμου διατηρεί στο ακέραιο τη δομή, αλλά και τη διανομή των ρόλων, όπως είναι σήμερα. Περιορίζεται σε τυπικές εξαγγελίες χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, όπως για παράδειγμα:
· την αποκομιδή των ανακυκλώσιμων σε χωριστά ρεύματα,
· τη δυνατότητα των δήμων να υλοποιούν δικά τους προγράμματα και συστήματα ανακύκλωσης και
· την εξυγίανση των αδιαφανών και αναποτελεσματικών ιδιωτικών συστημάτων που σήμερα νέμονται εξολοκλήρου τον τομέα της ανακύκλωσης.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης της ΠΡΩΣΥΝΑΤ.
Ένα ακόμη νομοσχέδιο για την ανακύκλωση
με προδιαγεγραμμένη αποτυχία
Είναι γνωστό ότι η χώρα μας, έχει ιδιαίτερα χαμηλές επιδόσεις στον τομέα της ανακύκλωσης, καθώς και ότι έχει αποτύχει να ικανοποιήσει τους στόχους της κοινοτικής (Οδηγία 2008/98/ΕΚ) και της εθνικής νομοθεσίας (ν. 4042/2012). Στην πραγματικότητα, το σύστημα ανακύκλωσης απορριμμάτων καρκινοβατεί και τα όποια ποσοστά ανακύκλωσης (το 20% που ανακοινώνεται είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν είναι πραγματικό) αφορούν κυρίως βιομηχανικά/εμπορικά απόβλητα και την ρακοσυλλογή.
Αναγνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα, με το πρόσφατο Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΕΣΔΑ, 2015), τέθηκε εκ νέου η προτεραιότητα στην προδιαλογή των υλικών (με στόχο το ποσοστό 50% μέχρι το 2020) αλλά και η ριζική αναμόρφωση των συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης, στην κατεύθυνση της διαφάνειας, της ορθολογικής χρήσης των πόρων και του δημόσιου ελέγχου.Σε συνέχεια των παραπάνω, το νέο νομοσχέδιο θα έπρεπε θεωρητικά να ανταποκρίνεται στο να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να προωθήσει επί τέλους την μείωση των αποβλήτων προς τελική διάθεση, δίνοντας μια αποφασιστική ώθηση στην ανακύκλωση.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Το νέο νομοσχέδιο διατηρεί στο ακέραιο τη δομή αλλά και τη διανομή των ρόλων όπως είναι σήμερα. Περιορίζεται σε τυπικές εξαγγελίες χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, όπως για παράδειγμα:
· την αποκομιδή των ανακυκλώσιμων σε χωριστά ρεύματα,
· τη δυνατότητα των δήμων να υλοποιούν δικά τους προγράμματα και συστήματα ανακύκλωσης και
· την εξυγίανση των αδιαφανών και αναποτελεσματικών ιδιωτικών συστημάτων που σήμερα νέμονται εξολοκλήρου τον τομέα της ανακύκλωσης.
Πρόκειται για εξαγγελίες που περιλαμβάνονται ως προβλέψεις στο νέο Εθνικό Σχέδιο, μέρος των οποίων έχουν γίνει και ξαναγίνει τα τελευταία χρόνια μέσω νομοθετημάτων και εγκυκλίων. Το νέο νομοσχέδιο όφειλε να θεσμοθετήσει αυτές τις εξαγγελίες, το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζει ότι για μια ακόμη φορά θα μείνουν κενό γράμμα: Οι συνήθεις παίκτες -μεγαλοεπιχειρηματίες καθώς και όλο το υπόλοιπο κύκλωμα που ευθύνεται για τις τραγικές καθυστερήσεις ενώ καρπώνονται τον έμμεσο φόρο (τέλη -εισφορές ανακύκλωσης), θα παραμείνει όπως έχει και θα υποστεί τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Οι όποιες αντιδράσεις σημειώνονται από την πλευρά τους, σημειώνονται για λόγους διαπραγμάτευσης και όχι για λόγους πραγματικού κινδύνου των συμφερόντων τους. Στον «αγώνα» αυτό βρίσκουν αρωγούς εκπροσώπους φορέων της Αυτοδιοίκησης όπως η ΚΕΔΕ και το δίκτυο ΦοΔΣΑ.
Πιο συγκεκριμένα στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο:
1. Αναφέρεται (άρθρο 7.3) η υποχρεωτική λειτουργία χωριστών ρευμάτων συλλογής υλικών συσκευασίας (χαρτί, πλαστικό, μέταλλο, χαρτί), αλλά είναι ήδη γνωστό ότι οι περισσότεροι Περιφερειακοί Σχεδιασμοί και τα Τοπικά Σχέδια των Δήμων, ευνοούν τη συνέχιση της λειτουργίας του ενός κάδου ανακύκλωσης με την προσθήκη «ολίγον» από χωριστά ρεύματα (π.χ. κάδοι χαρτιού σε σχολεία και δημόσια κτίρια, καμπάνες γυαλιού σε κάποια σημεία κ.ά.).
2. Αναφέρεται η ανάγκη διαφάνειας και καλύτερης διαχείρισης των ιδιωτικών Συλλογικών Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης (δλδ ανακύκλωσης – επαναχρησιμοποίησης). Ωστόσο, αγνοείται η ρητή πρόβλεψη του ΕΣΔΑ ότι «κρίνεται επιβεβλημένη η δημοσιοποίηση των επιχειρησιακών σχεδίων των ΣΕΔ και του ΕΟΑΝ και της οικονομικής τους διαχείρισης.» . Αντί γιαυτήν υιοθετείται η γενικόλογη διατύπωση που περιλαμβάνεται στο άρθρο 19 του νέου νομοσχεδίου για το «Εθνικό σύστημα πληροφόρησης του κοινού».
3. Κεντρικό πρόβλημα της ανακύκλωσης αποτελεί η διαχείριση του λεγόμενου τέλους ανακύκλωσης, το οποίο πληρώνεται από τους καταναλωτές. Για το θέμα αυτό το Εθνικό Σχέδιο αναφέρει «Ριζική αναθεώρηση των Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης. Εξέταση δυνατότητας το τέλος ανακύκλωσης θα εισπράττεται και θα αποδίδεται με διαφανή τρόπο από δημόσιο φορέα (ΕΟΑΝ)». Για το μείζον αυτό πρόβλημα τη διαχείριση δηλαδή ενός έμμεσου φόρου που εισπράττουν και διαχειρίζονται ιδιώτες παραγωγοί, το νέο νομοσχέδιο δεν αλλάζει απολύτως τίποτε.
4. Αντίστοιχα, παρά το γεγονός ότι στο άρθρο 4 (4β.3) του νέου νομοσχεδίου προβλέπεται ότι τα ΣΣΕΔ καλύπτουν το σύνολο των δαπανών για την συλλογή, μεταφορά κλπ, ωστόσο στη συνέχεια το νομοσχέδιο αναφέρει ότι η σύμβαση των ΣΣΕΔ με τους Δήμους μπορεί να αφορά μόνο την παροχή εξοπλισμού (άρθρο 8.4). Τα υπόλοιπα κόστη συλλογής και μεταφοράς (καύσιμα, μισθοί, συντηρήσεις, ασφάλειες), που είναι πολλαπλάσια της αγοράς κάδων και απορριμματοφόρων θα συνεχίζουν να τα πληρώνουν οι δημότες, παρότι έχουν ήδη πληρώσει το τέλος ανακύκλωσης που προορίζεται για το σκοπό αυτό.
5. Το νομοσχέδιο ισχυρίζεται ότι δίνει το δικαίωμα στους Δήμους να αναπτύξουν δικά τους συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης, εφόσον είναι σε θέση να τα πληρώσουν (άρθρο 8 παρ. 1,2,3). Η πρόβλεψη αυτή είναι χωρίς αξία αφού τα ιδιωτικά ΣΣΕΔ θα συνεχίσουν να εισπράττουν εξολοκλήρου τις εισφορές από τα τέλη ανακύκλωσης. Αν λοιπόν κάποιοι Δήμοι αποφασίσουν να λειτουργήσουν δικά τους συστήματα, οι πολίτες θα πρέπει να επιβαρυνθούν εξολοκλήρου για την ανακύκλωση των υλικών για την οποία ωστόσο έχουν ήδη καταβάλει το τέλος ανακύκλωσης μέσω της τιμής αγοράς του προϊόντος. Αν εδώ συνυπολογισθεί ότι:
· δεν έχει προχωρήσει η πρόβλεψη του ΕΣΔΑ σχετικά με τις «Ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τη χωροθέτηση υποδομών ανακύκλωσης με Διαλογή στην Πηγή και κομποστοποίησης μικρής κλίμακας προδιαλεγμένου οργανικού υλικού στον αστικό ιστό, χαμηλής όχλησης ως προς τις χρήσεις γης.»
· οι υποδομές ανακύκλωσης δεν χρηματοδοτούνται από την πρόσφατη πρόσκληση του ΕΣΠΑ
· δεν έχει προχωρήσει η πρόβλεψη για νομοθετική ρύθμιση ώστε οι Δήμοι να μπορούν να διαθέτουν με αντίτιμο τα ανακυκλώσιμα που συλλέγουν,
καταλαβαίνουμε ότι αυτή η πρόβλεψη για τη δυνατότητα δημοτικών συστημάτων ανακύκλωσης είναι εντελώς προσχηματική. Άλλωστε το γεγονός ότι στο παράρτημα του νομοσχεδίου με τα περιεχόμενα των φακέλων υποβολής ΣΣΕΔ & ΑΣΕΔ, δεν περιλαμβάνονται αντίστοιχα περιεχόμενα για φακέλους υποβολής δημοτικών συστημάτων, αποτυπώνει ξεκάθαρα την τύχη που το ίδιο το νομοσχέδιο προβλέπει για την δυνατότητα που υποτίθεται ότι θεσμοθετεί.
6. Σχετικά με το ρόλο του ΕΟΑΝ, αυτός σύμφωνα με το ΕΣΔΑ θα έπρεπε «να αναβαθμιστεί, να εξετασθεί η δυνατότητα ώστε οι πόροι των ΣΕΔ να μεταφέρονται στον ΕΟΑΝ και ακολούθως να διανέμονται στους παρόχους υπηρεσιών ανακύκλωσης και τέλος να μετατραπεί σε φορέα συντονισμού διαχείρισης στερεών αποβλήτων με αντικείμενο του φορέα την οργάνωση, το συντονισμό και την υποστήριξη των σχεδιαζόμενων και υφιστάμενων φορέων διαχείρισης αποβλήτων (ΦοΔΣΑ, Δήμοι), των αρμόδιων υπηρεσιών της κεντρικής διοίκησης, την αδειοδότηση, έλεγχο και εποπτεία της λειτουργίας των συστημάτων ανακύκλωσης, καθώς και τη συνεργασία με τους φορείς εκμετάλλευσης μέσω των κλαδικών τους φορέων».Προφανώς καμία από τις σημαντικές αλλαγές σε σχέση με το ρόλο του ΕΟΑΝ δεν προβλέπεται στο παρόν νομοσχέδιο.
Τέλος πρέπει να επισημανθεί ότι αρκετές από τις προβλέψεις του νέου νομοσχεδίου (χωριστά, ρεύματα, αποθεματικά ΣΣΕΔ, μη δυνατότητά των ΣΣΕΔ να λειτουργούν υποδομές διαχείρισης, δυνατότητα των Δήμων να οργανώνουν δικά τους συστήματα) δεν είναι καινοφανείς. Περιέχονταν σε προηγούμενο νομοθέτημα που είχε κατατεθεί από τον κ.Μανιάτη, τότε υπουργό περιβάλλοντος και ενέργειας το 2014.
Συμπέρασμα και πρόταση
Το παρόν νομοσχέδιο διατηρεί τη βασική φιλοσοφία του υφιστάμενου συστήματος ανακύκλωσης που είναι«τα κέρδη στον ιδιώτη, τα βάρη στον πολίτη» και δεν θα έχει ουσιαστικά αποτελέσματα, τόσο στον τομέα της διαφάνειας και της χρηστής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, όσο και στην προώθηση της ανακύκλωσης. Θα πρέπει να αποσυρθεί και στη θέση του να εκπονηθεί ένα νέο σχέδιο νόμου που:
· θα αναδιαρθρώνει, επί της ουσίας, το αδιαφανές και αναποτελεσματικό ισχύον καθεστώς.
· θα καθορίζει το δημόσιο φορέα ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την είσπραξη, την κατανομή και τον έλεγχο των εισφορών ανακύκλωσης
· θα καθορίζει τις διαδικασίες με τις οποίες θα γίνεται η είσπραξη και η κατανομή της εισφοράς ανακύκλωσης
· θα αποσαφηνίζει την κύρια ευθύνη των δήμων για την διαλογή στην πηγή των αστικών αποβλήτων
· θα δημιουργεί ουσιαστικές προϋποθέσεις ώστε η ευθύνη των δήμων για τη διαλογή στην πηγή να μπορεί να γίνει πράξη. Θα διευκολύνει την εγκατάσταση δημοτικού ή διαδημοτικού ΚΔΑΥ και την εμπορία ανακυκλώσιμων από τους δήμους και θα θεσπίζει την επιστροφή μέρους της εισφοράς ανακύκλωσης στου δήμους, με βάση τις πραγματικές μετρήσιμες επιδόσεις στον τομέα της ανακύκλωσης.
· θα προωθήσει αποφασιστικά τη μείωση των αποβλήτων προς τελική διάθεση, με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, την εξοικονόμηση πόρων και τη δραστική μείωση των τελών που βαρύνουν τους πολίτες.
11/11/2016
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ (ΠΡΩΣΥΝΑΤ)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)