Οδήγηση σε σήραγγες – Όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε [βίντεο]

Νίκος ΛάμπρουΚυριακή, Οκτωβρίου 24, 2021 Οι αυτοκινητόδρομοι της χώρας έχουν πλέον πολλές σήραγγες και η οδήγηση σε αυτές πρέπει να είναι προσεκτική, ενώ συγκεκριμένοι κανόνες πρέπει να διέπουν την συμπεριφορά μας όταν κινούμαστε μέσα σε αυτές. Ειδικότερα: Ανάβουμε πάντα τα “μεσαία” φώτα πριν την είσοδό μας στη σήραγγα. Διατηρούμε απόσταση ασφαλείας από το προπορευόμενο όχημα τουλάχιστον 50 μ. Αποφεύγουμε τις άσκοπες αλλαγές λωρίδας κυκλοφορίας. Δεν κινούμαστε ποτέ όπισθεν και δεν σταματάμε εντός της σήραγγας παρά μόνο αν υπάρχει ζήτημα έκτακτης ανάγκης.

Σε περίπτωση αυξημένης κίνησης εντός της σήραγγας: Ανάβουμε τα «αλάρμ» του αυτοκινήτου μας και διατηρούμε τουλάχιστον 5μ. απόσταση από το προπορευόμενο όχημα. Αν η κυκλοφορία σταματήσει και το όχημά μας ακινητοποιηθεί, σβήνουμε τον κινητήρα, κλείνουμε τα παράθυρα και φροντίζουμε να μην καπνίσουμε εντός του οχήματος. Δε κάνουμε ποτέ αναστροφή εντός της σήραγγας. Ακολουθούμε πιστά τα μηνύματα των φωτεινών πινακίδων ή τις υποδείξεις των αρμοδίων.

Σε περίπτωση ατυχήματος ή βλάβης εντός της σήραγγας: Ανάβουμε τα «αλάρμ» και προσπαθούμε να μετακινήσουμε το αυτοκίνητό μας στο δεξί άκρο της σήραγγας. Σε κάθε περίπτωση σβήνουμε τον κινητήρα. Κατεβαίνουμε από το όχημα, αφήνοντας τα κλειδιά στη μηχανή και τις πόρτες ξεκλείδωτες. Στεκόμαστε σε ασφαλή θέση στο πεζοδρόμιο ή στους χώρους στάθμευσης εκτάκτου ανάγκης. Σε περίπτωση πυρκαγιάς σε όχημα εντός της σήραγγας: Αν είναι δυνατόν, οδηγούμε το όχημα εκτός της σήραγγας. Αν όχι, προσπαθούμε να το οδηγήσουμε στο δεξί άκρο, σβήνουμε τον κινητήρα και το εγκαταλείπουμε αφήνοντας τα κλειδιά στη μηχανή και τις πόρτες ξεκλείδωτες. Αν γνωρίζουμε, χρησιμοποιούμε τους πυροσβεστήρες που βρίσκονται εντός της σήραγγας για να σβήσουμε τη φωτιά. Πορευόμαστε προς την κοντινότερη έξοδο κίνδυνο, ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες. https://aliartos-boiotias.blogspot.com/2021/10/blog-post_627.html?fbclid=IwAR2DCArsP_J8bIOisJhPOBATaPPmUDuCFDIVz6eJOxc-3cvg5-KXYyiRZs8

Μανόλης Ανδρόνικος Επιφανής έλληνας αρχαιολόγος, γνωστός για την ανακάλυψη των βασιλικών τάφων της Βεργίνας το 1977.

Ο Μανόλης Ανδρόνικος γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1919 στην Προύσα της Μικράς Ασίας και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1936-1940) και αναγορεύτηκε διδάκτορας της ίδιας Σχολής το 1952 με τη μελέτη του «Ο Πλάτων και η Τέχνη». Το 1941 υπηρέτησε ως καθηγητής στο Διδυμότειχο, αλλά σύντομα διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου έλαβε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Άξονα. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως φιλόλογος στα εκπαιδευτήρια θηλέων της Αγλαΐας Σχινά στη Θεσσαλονίκη και το 1949 διορίστηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Τη διετία 1954-1955 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη, δίπλα στον διάσημο καθηγητή Τζον Μπίζλεϊ, που θεωρείται ο πατέρας της ελληνικής αγγειογραφίας. Το 1957 εκλέχτηκε υφηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με τη διατριβή «Λακωνικά Ανάγλυφα», το 1961 καθηγητής της κλασικής Αρχαιολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο, όπου εργάστηκε έως το 1983. Η ανασκαφική του δραστηριότητα απλώθηκε σε αρκετές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας (Βέροια, Κιλκίς, Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη), αλλά το κύριο ανασκαφικό έργο του εντοπίζεται στη Βεργίνα, όπου εργάστηκε ως βοηθός του δασκάλου του Κωνσταντίνου Ρωμαίου (1938-1940), ενώ από το 1952 πραγματοποίησε τις δικές του έρευνες. Οι πολύχρονες και συστηματικές ανασκαφές του στη Μεγάλη Τούμπα τον οδήγησε το 1977 στην αποκάλυψη των βασιλικών τάφων της Μακεδονίας, με τα αμύθητα ευρήματα και στην αποκάλυψη πιθανότατα του τάφου του Φιλίππου Β’. Εκτός από την αρχαιολογική και πανεπιστημιακή του δραστηριότητα, ο Μανόλης Ανδρόνικος ασχολήθηκε με θέματα παιδείας, λογοτεχνίας και τέχνης και δημοσίευσε μελέτες και άρθρα σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες, τα περισσότερα από τα οποία είναι συγκεντρωμένα σε δύο τόμους («Παιδεία ή Υπνοπαιδεία» και «Ιστορία και Ποίηση»). Το συγγραφικό του έργο σε θέματα αρχαιολογίας περιλαμβάνει πολυάριθμες δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και σε αυτοτελείς τόμους. Έχει διδάξει και δώσει πολλές διαλέξεις σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής. Υπήρξε ισόβιος εταίρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, τακτικός εταίρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, της AICA (Διεθνής Ένωση Τεχνοκριτών), της «Τέχνης» της Θεσσαλονίκης, του «Explorer’s Club» της Νέας Υόρκης, επίτιμος εταίρος της Ισπανικής Εταιρείας Κλασικών Σπουδών Pastor και της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου. Διετέλεσε πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου (1964-1965), του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1974-1975) και αντιπρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Το 1980 η Ακαδημία Αθηνών τον εξέλεξε αντεπιστέλλον μέλος της και το 1982 τιμήθηκε με το βραβείο «Ολυμπία» του Ιδρύματος Ωνάση. Το 1992 του απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος συνέβαλε πολλαπλώς στο έργο του ως πρωθυπουργός τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο Μανόλης Ανδρόνικος ήταν νυμφευμένος με τη φιλόλογο Ολυμπία Κακουλίδου. Μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, πέθανε στις 30 Μαρτίου 1992, σε ηλικία 73 ετών. Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1778?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2021-10-23 © SanSimera.gr

Στα 450 Δις το πραγματικό Ιδιωτικό Χρέος

Στην Ελλάδα, σήμερα, είναι πολλοί εκείνοι που μιλούν για το Ιδιωτικό Χρέος, έχοντας μάλιστα και το θράσος να καταθέτουν προτάσεις για την διευθέτησή του, χωρίς όμως να γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη για την σύγχρονη αυτή οικονομική μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας και, ιδιαίτερα, χωρίς να γνωρίζουν ούτε ακόμη το πραγματικό του ύψος και, έτσι, το μέγεθος του ίδιου του προβλήματος που ισχυρίζονται ότι θέλουν να επιλύσουν..... Δεν φταίνε, όμως, μόνον οι αυτόκλητοι αυτοί ειδικοί, αφού ακόμη και τα εκάστοτε δημοσιευόμενα, επίσημα στοιχεία για το ελληνικό Ιδιωτικό Χρέος σε Τράπεζες, Δημόσιο, Ασφαλιστικά Ταμεία και Παρόχους Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας, είναι πλασματικά, επειδή : Σε ότι αφορά τις οφειλές σε Τράπεζες και Funds, αυτές αναφέρονται μόνο ως προς το συνολικό κεφάλαιο της οφειλής μέχρι την καταγγελία της πιστωτικής σύμβασης, χωρίς έτσι να περιλαμβάνουν τους εξολογιστικούς και τους τόκους υπερημερίας, με τους ανατοκισμούς και τις κεφαλαιοποιήσεις τους, που επιβαρύνουν κάθε τραπεζική οφειλή μετά την καταγγελία της αντίστοιχης πιστωτικής σύμβασης. Έτσι, τα συνολικά, πραγματικά ποσά που απαιτούνται σήμερα από δανειολήπτες και εγγυητές δανείων και πιστωτικών καρτών, υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 200 Δις ευρώ. Σε ότι αφορά τις οφειλές σε Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία, αυτές αναφέρονται μόνο ως προς το βασικό κεφάλαιο εκάστης οφειλής, χωρίς να περιλαμβάνουν πρόστιμα, προσαυξήσεις και τόκους. Έτσι, σήμερα, οι συνολικές, πραγματικές οφειλές νοικοκυριών και επιχειρήσεων στο Δημόσιο, υπολογίζεται ότι πλησιάζουν τα 200 Δις ευρώ, ενώ, οι αντίστοιχες πραγματικές οφειλές στα Ασφαλιστικά Ταμεία, υπολογίζεται ότι ανέρχονται στα 40 Δις ευρώ. Τα στοιχεία, μάλιστα, αυτά, επιβεβαιώνονται και από πρόσφατη έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου. Έτσι, σήμερα, το συνολικό, πραγματικό Ιδιωτικό Χρέος των ελληνικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, έχει φτάσει στα 450 Δις ευρώ, ήτοι στο 250% του ΑΕΠ, έχοντας πλέον ξεπεράσει ακόμη και το Δημόσιο Χρέος, με αποτέλεσμα, αυτό να καθίσταται προδήλως μη βιώσιμο και αδύνατο ποτέ να εξυπηρετηθεί, ακόμη και αν η Ελλάδα καταφέρει να πετύχει το θαύμα του αέναου, σταθερού, διψήφιου ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης, για τα επόμενα 50 χρόνια. Και αν στα 450 αυτά Δις προστεθεί και το ιδιωτικό χρέος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, τότε το νούμερο που προκύπτει κάνει το Δημόσιο Χρέος να φαντάζει επιτραπέζιο παιδικό παιχνίδι. Υπό την ανωτέρω λοιπόν, σημερινή συγκυρία, το οποιοδήποτε ιδεολόγημα περί «Κουλτούρας Πληρωμών» συνιστά, αν όχι ψευδαίσθηση, τουλάχιστον αστειότητα, καθόσον είναι αδιανόητο, στην Ελλάδα του 2021, να συνεχίζουμε να μιλάμε για Κουλτούρα Πληρωμών, την ώρα που η ελληνική οικονομία, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, ακόμη και το ίδιο το τραπεζικό σύστημα που επινόησε το αφήγημα της Κουλτούρας Πληρωμών, συνεχίζουν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, να παράγουν και να σωρεύουν μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος. Στην ΥΠΕΡΒΑΣΗ, μετά από 8 χρόνια αγώνα στο πλευρό 50.000 Δανειοληπτών και Εγγυητών δανείων και πιστωτικών καρτών, οι οποίοι, σχεδόν στο σύνολό τους, τυγχάνουν ταυτόχρονα και Οφειλέτες του Δημοσίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων και, ιδιαίτερα, με την εξειδικευμένη γνώση της Επιστημονικής μας Ομάδας και την εμπειρία των 600 περίπου δικαστικών αποφάσεων δικαίωσής των Μελών μας απέναντι στις τράπεζες, αλλά και με τα απολογιστικά στοιχεία των 1.500 τουλάχιστον ρυθμίσεων που τους βοηθήσαμε να πετύχουν, με γενναία κουρέματα των οφειλών τους, έχουμε πλέον, όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά, πρωτίστως, την υποχρέωση, ως ο μεγαλύτερος συλλογικός φορέας δανειοληπτών στα ελληνικά χρονικά, να διατυπώσουμε την δική μας πρόταση για την διευθέτηση και την βιώσιμη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους. Μια πρόταση που δεν συνιστά κενό γράμμα δημιουργικών παραισθήσεων, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά τα ελληνικά νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, αλλά γειωμένη στην συνισταμένη και τον κοινό τόπο των παράλληλων αναγκών των 4.500.000 ΑΦΜ στα οποία είναι χρεωμένο το ιδιωτικό χρέος, του τραπεζικού συστήματος, των εθνικών προϋπολογισμών και, εν τέλει, της ίδιας της εθνικής μας οικονομίας. Αθήνα, 26/09/2021 Κυριάκος Τόμπρας Πρόεδρος ΔΕ