.Τα ΜΜΕ θέλουν τους ανθρώπους να αισθάνονται θυμό, φόβο και μίσος.

Τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν ενεργά να προκαλέσουν αρνητικά συναισθήματα. Θέλουν τους ανθρώπους να αισθάνονται θυμό, φόβο και μίσος.Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διοικούνται από εκείνους που ελέγχουν την κοινωνία. Ένας στόχος είναι να διαιρέσουν και να κατακτήσουν την κοινωνία. Γινόμαστε αναποτελεσματικοί συν-δημιουργοί ενός ειρηνικού και «δίκαιου» πλανήτη.
Οι φοβισμένοι άνθρωποι εύκολα χειραγωγούνται. Οι άνθρωποι ξοδεύουν χρήματα και να μπαίνουν σε χρέος για να αγοράσουν πράγματα και να κερδίσουν προσωρινή ευτυχία. Υπάρχουν πιθανώς πολλοί λόγοι. Αλλά φαίνεται να είναι το modus operandi των ισχυρών οργανώσεων για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα χάους, επικείμενου κινδύνου, δυσπιστίας … χαμός και κατήφεια σε γενικές γραμμές.Δεν είναι απολύτως σαφής ο λόγος που χρησιμοποιούν αυτή την τακτική, αλλά έχω πλήρη επίγνωση ότι έχουν ενσταλάξει ενεργά τα αρνητικά συναισθήματα. Είναι προφανώς μια τεχνική κοινωνικού ελέγχου ίσως οι δαίμονες που υπηρετούν τρέφονται από τα αρνητικά μας αισθήματα.Υποθέτω ότι αν αυτοί δημιουργούν συνεχώς εχθρούς για να φοβούμαστε και να πολεμάμε, δεν θα στρέψουν τις σκέψεις μας προς την κατεύθυνση αυτών που πραγματικά κινούν τα νήματα. Είναι ένα θέμα που αξίζει βαθιά μελέτη.

 ermionh.blogspot.gr

http://www.awakengr.com/ta-mme-theloun-tous-anthropous-na-esthanonte-thymo-fovo-ke-misos/#ixzz4CCY55V8h

.Για το Βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου – #Brexit και #Bremain.

Καθώς η 23η Ιουνίου πλησιάζει (ημέρα που οι Βρετανοί πολίτες θα κληθούν να αποφασίσουν για την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση), το δίλημμα του δημοψηφίσματος περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε σχέση με την εθνική κυριαρχία, με τα δύο στρατόπεδα να εμφανίζονται ανεπαρκώς πειστικά. Για όσους/ες η αλλαγή του πολιτικού παραδείγματος αποσκοπεί στον πολιτικό ρεπουμπλικανισμό με κατεύθυνση προς την άμεση δημοκρατία, τόσο ο εθνικισμός όσο και ο ευρωπαϊσμός/παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να απορρίπτονται ως εναλλακτικές στα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Τα σημεία της κριτικής μας, σε σχέση με τις διαθέσιμες επιλογές, συζητούνται παρακάτω.

Τα λανθασμένα ερωτήματα της «αποχώρησης» (Brexit).

Παρότι θεωρούμε την αποχώρηση προτιμότερη επιλογή, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της καμπάνιας υπέρ της εξόδου είναι πως η ίδια εγκλωβίζεται σε ένα αφήγημα εθνικιστικού ελιτισμού. Μεγάλο ποσοστό των υποστηρικτών της αποχώρησης δεν ενδιαφέρονται για μια ανεξαρτησία που θα δημιουργήσει ένα πολιτικό χώρο ώστε οι πολίτες να σκέφτονται, να ενεργούν και να διαδίδουν τις ιδέες τους για την κοινωνία εντός της οποίας θέλουν να ζουν. Στην πραγματικότητα η καμπάνια υπέρ της αποχώρησης υιοθετεί το επιχειρήματα μιας μερίδας της πολιτικής και οικονομικής εγχώριας ελίτ, η οποία θέλει να αναβιώσει τον μύθο της Βρετανικής αυτοκρατορίας, μιας Βρετανίας ικανή να καταστεί και πάλι «το μεγάλο κέντρο εξουσίας». Έτσι, ο ανταγωνισμός στη βιομηχανία και την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της καμπάνιας υπέρ της εξόδου, μαζί με έναν αποκρουστικό τζιγκοϊσμό, ο οποίος αντιτίθεται στα πραγματικά ερωτήματα που θα μπορούσαν να τεθούν σχετικά με το ζήτημα της ανεξαρτησίας από οποιαδήποτε υπερδομή, όπως η ΕΕ. Αρκετά πρόσωπα που ασκούν έντονη επιρροή στην Βρετανική πολιτική (όπως Μπόρις Τζόνσον και ο Nigel Farage) συναθροίζουν έναν λόγο που κατά κύριο λόγο βασίζεται στη συμμαχία μεταξύ του όχλου και της ολιγαρχίας (για να χρησιμοποιήσουμε την έννοια που επεξεργάστηκε η Hannah Arendt, με την οποία περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο αναδύθηκαν πανεθνικιστικά κινήματα κατά τον 19ο αιώνα).