Η ελευθερία είναι μια δύσκολη και απαιτητική ερωμένη. Το ίδιο και η αδελφή της η δημοκρατία.

Η ελευθερία δεν μπορεί να οριστεί μέσα στη συνοικία των Εξαρχείων, ούτε στα αυτόνομα στέκια. Ο κόσμος είναι πολύ πολύ μεγαλύτερος από τα φυλακισμένα μυαλά των μικροαστών, αλλά και αυτά των δήθεν επαναστατών. Και η ελευθερία είναι ανάλογη αυτού του κόσμου. Όσο μίζερη και μικροσκοπική δείχνει η θεώρηση του σύμπαντος και της ζωής από τη θρησκεία σε σχέση με την πραγματικότητα, τόσο μίζερη και μικροσκοπική δείχνει η θεώρηση της ελευθερίας από τους παθιασμένους μαυροφορεμένους πιτσιρικάδες.Το παιχνίδι χάνεται όταν η προβοκάτσια δίνει και παίρνει από όλες τις πλευρές. Όταν σε κάθε μα κάθε μαζική πορεία, το στόρι εξελίσσεται ακριβώς το ίδιο: Ξεκινάει η πορεία, παρεισφρύουν κουκουλοφόροι (ασφαλίτες ή μη, ΔΕΝ έχει σημασία) οι οποίοι ξεκινάνε μπάχαλα, τα ΜΑΤ βρίσκουν ευκαιρία να διαλύσουν την κατά τ’άλλα ειρηνική πορεία, ο κόσμος πάει σπίτια του, και οι εναπομένοντες κουκουλοφόροι πιτσιρικάδες διαλύονται στα στενά στήνοντας οδοφράγματα, δίνοντας την ευκαιρία στην αστυνομία να προχωρήσει σε αδιάκριτες προσαγωγές ή εφορμήσεις σε στέκια και μαγαζιά. Το βράδυ στα κανάλια, οι δημοσιογράφοι βγάζουν το σκονάκι από τις προηγούμενες πορείες και λένε ακριβώς το ίδιο ποιήμα. Με μαθηματική ακρίβεια, αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνει στους δρόμους. Τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο σκηνικό. Και τελικά ποια είναι η κατάληξη; Κλούβες σε κάθε γωνία της Αθήνας, γεμάτες αφηνιασμένους πιτσιρικάδες ματατζήδες, και τρομαγμένες θείες να ζητάνε ακόμα περισσότερους.
.....αν δεν στα πρίξαμε,έχει κι άλλα εδώ...