Αγανακτισμένων Μανιφέστο.....

Εμφανίστηκε στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι η κρίσιμη μάζα των αγανακτισμένων, η οποία θα διογκώνεται όσο το ελληνικό δράμα οδεύει προς την κορύφωσή του. Είναι για αυτό σημαντικό η κρίσιμη για την ανατροπή της κλεπτοκρατίας αυτή μάζα, να αποκτήσει συγκεκριμένη πολιτική στόχευση. Δίχως απολύτως διακριτό στόχο, το κίνημα των αγανακτήσεων είναι καταδικασμένο σε μαρασμό. Πρέπει οι απανταχού  αγανακτισμένοι να έχουν επίγνωση του τι ακριβώς ζητάνε. Να έχουν ξεκάθαρο αίτημα. Να ξέρουν γιατί είναι αγανακτισμένοι. Να ξέρουν ποιον φασκελώνουν και γιατί.

Τα χρήματα που έχεις δανείσει είναι κατ’ αρχήν ιερά. Ακόμα Και ο Μίκης (ο Θεοδωράκης) θα εκρήγνυτο αν είχε δανείσει το γείτονα και τον έβλεπε να κυκλοφορεί Καγιέν με τα λεφτά του... Θα πήγαινε ευθύς αμέσως σε δικηγόρο και θα εζήταγε πίσω τα λεφτά του. Ουδείς, ούτε ο Μίκης ούτε άλλος μίλησε ποτέ για τις παθογένειες του καπιταλισμού την εποχή της ευμάρειας. Εκ πρώτης λοιπόν όψεως , δεν φταίνε οι δανειστές μας που ζητάνε πίσω τα λεφτά τους. Εξ άλλου η χορήγηση του δανείου των 110 δισ που επιτρέπει τη στοιχειώδη συνέχιση της λειτουργίας του ελληνικού μπορντελου, όπως την πληρωμή μισθών και συντάξεων και την παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ, έγινε με επιτόκιο που ανέρχεται στο 5%. Το επιτόκιο αυτό, είναι πολύ χαμηλότερο από αυτό που σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο είναι το ανώτατο νόμιμο. Είναι απείρως χαμηλότερο από το επιτόκιο που επιβάλλουν στους πολίτες οι τράπεζες και πολύ κάτω από αυτό που ο νόμος ορίζει ως ανώτατο για τις συμβάσεις δανείων που συνάπτονται μεταξύ ιδιωτών... 

Μην ξεχνάμε εξ άλλου ότι ουδείς διανοείται ποτέ να δανείσει ένα χρεοκοπημένο κράτος. Ξεχνάμε το ταμείο αλληλεγγύης (!!!) για το ελληνικό χρέος και το ομόλογο της διασποράς? Ποιος έλληνας συνείσφερε στο ταμείο και ποιος αγόρασε το ομόλογο? Ποιος άραγε από εμάς θα δάνειζε (με το χαμηλό επιτόκιο 5%) την Ελλάδα σήμερα? Η απάντηση είναι προφανής.  Ουδείς. Ούτε καν με επιτόκιο 20% θα τη δάνειζε… Τα χρήματα λοιπόν που οι ξένοι μας δάνεισαν πρέπει κατ αρχήν να επιστραφούν. Κατά το μέρος όμως που  θα αποδειχτεί ότι το χρέος ΔΕΝ είναι επαχθές.

Φταίει  για τη δημιουργία του χρέους αποκλειστικά η κλεπτοκρατία, ή μήπως  φταίει και ο λαός;

Υπάρχει συνευθύνη των πολιτών, όπως -σε μια προφανή προσπάθεια αποποιησης πολιτικής και αστικής ευθύνης - αβάσιμα υποστηρίζει, ένας εκ των πρωταίτιων του ελληνικού δράματος, ο γραφικός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της ελληνικής δημοκρατίας της Μπανανίας? Έχω σε προηγούμενο άρθρο μου διατυπώσει την άποψη, σύμφωνα με την οποία όπως σε μια οικογένεια υπεύθυνοι για τη λήψη των αποφάσεων οικονομικού χαρακτήρα είναι αποκλειστικά οι γονείς (ως οι τεχνοκράτες της οικογένειας), ομοίως σε μια χώρα, υπεύθυνοι για τη λήψη των αποφάσεων είναι οι κυβερνήσεις. Όπως σε μια οικογένεια τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι είναι το στεγαστικό, τι είναι πιστωτική κάρτα ούτε καν τι είναι  δικηγόρος γνωρίζουν , αλλά το μόνο που  ξέρουν είναι να ζητάνε,  έτσι και σε μια χώρα, οι πολίτες ΔΕΝ γνωρίζουν τι είναι τα κρατικά ομόλογα, τι η ΕΚΤ, τα Spread  10ετούς ομολόγου, τι είναι τα CDS, η Moody's, η Morgan Stanley και η Fitch… Οι πολίτες το μόνο που ξέρουν είναι να ζητάνε… Το μόνο που τους νοιάζει είναι οι διορισμοί, οι παροχές, οι επιδοτήσεις και ότι άλλο βάλει ο νους τους. Διαχειριστής  των οικονομικών ενός κράτους είναι η  πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, η οποία είναι η μόνη υπεύθυνη ΚΑΙ η μόνη υπολογη, αν κάτι πάει στραβά… Όπως συμβαίνει στις οικογένειες, όπου υπόλογοι είναι μόνον οι γονείς, επειδή αν αλόγιστα ικανοποιούσαν τις όποιες απαιτήσεις των παιδιών η οικογένεια χρεοκόπησε, η τράπεζα πηρέ το σπίτι  και τα παιδιά βρέθηκαν να κοιμώνται εις το ύπαιθρον…

Με αυτή ακριβώς τη λογική, ο νόμος προβλέπει, ότι αν σε μια  οικογένεια  ο γονιός κληθεί να λάβει για λογαριασμό του ανηλίκου τέκνου μια σημαντική οικονομικού χαρακτήρα απόφαση, αυτή ΔΕΝ μπορεί να εκτελεστεί, αν προηγουμένως ΔΕΝ δοθεί άδεια από το Δικαστήριο, το οποίο είναι αυτό που τελικά θα κρίνει, αν  η απόφαση του γονέα είναι προς ΟΦΕΛΟΣ του ανηλίκου. Με την ίδια αυτή λογική, στις σοβαρές Δημοκρατίες όπως η Γερμανία, υπάρχουν, εκτός από τα συνταγματικά «φρένα χρέους», το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας που ελέγχει τις αποφάσεις οικονομικού χαρακτήρα των γερμανικών κυβερνήσεων. Ελέγχουν δηλ αν οι αποφάσεις των κυβερνόντων είναι προς όφελος των πολιτών.

Το «ανομιμοποίητο» ή «επονείδιστο» του ελληνικού  χρέους (odious debt) [Απεχθές χρέος].

Το Απεχθές του ελληνικού χρέους σε σχέση με τη  Siemens

Το Απεχθές του ελληνικού χρέους σε σχέση με τη παραπομπή Τσοχατζόπουλου για την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων

Το Απεχθές του ελληνικού χρέους σε σχέση με το σκάνδαλο Βατοπεδίου

Η Ελλάδα έχει ένα χρέος που συνεχώς βαίνει αυξανόμενο (από 345 δισ. ευρώ ή 148% του ΑΕΠ το 2010, σε 380 δισ. και πάνω ή 170% του ΑΕΠ το 2014, χωρίς να υπολογίζουμε το δάνειο της «τρόικας»). Το πιο σημαντικό δεν είναι το απόλυτο ύψος του χρέους αλλά οι δαπάνες εξυπηρέτησης του. Κατά συνέπεια δεν φτάνει να μιλάμε απλώς για «κούρεμα» αλλά για ανεκτό επίπεδο δαπανών εξυπηρέτησης του. Τα τοκοχρεολύσια από 41 δισ. το 2009 θα φθάσουν 78 δισ. το 2014, χωρίς τους τόκους του βραχυπρόθεσμου χρέους. Η μικρή παράταση της αποπληρωμής του δανείου της «τρόικα» και η οριακή μείωση 1% του επιτοκίου δεν λύνουν το πρόβλημα. Ο κίνδυνος της επίσημης χρεωκοπίας είναι ορατός στο άμεσο μέλλον.

Είναι προφανές ότι το χρέος δεν ξεχρεώνεται.!! Ακούγονται όροι  για τη  ρύθμιση, όπως αναδιάρθρωση, αναχρηματοδότηση, ανάταξη, επαναδιαπραγμάτευση κ.ά. Ωστόσο το σημαντικότερο   είναι οι όροι με τους οποίους θα γίνει  ρύθμιση. Θα είναι όροι  υπέρμετρα επωφελείς για τους δανειστές  και υπέρμετρα επαχθείς για τον Ελληνικό Λαό? Θα γίνει η ρύθμιση του χρέους  με όρους κεφαλαίου ή με όρους κοινωνίας? Το σενάριο της «ελεγχόμενης πτώχευσης» είναι αυτό που προωθούν οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε., του ΔΝΤ και της Ελλάδας, που σημαίνει διαχρονική λιτότητα, πολλαπλά Μνημόνια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, παραγωγική υποβάθμιση, κ.ά. Στόχος η διασφάλιση των δανείων των πιστωτών.

Υπάρχει όμως και το σενάριο της «αθέτησης πληρωμής» του χρέους και πρώτα απʼ όλα της άρνησης πληρωμής του «απεχθούς»  του δημόσιου χρέους. Με βάση το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική, μια χώρα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την αποπληρωμή του χρέους και να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση, με τη διαγραφή μεγάλου μέρους και καλύτερους όρους για το υπόλοιπο.

Συμφωνα με τον  Γ Κατρούγκαλο, αν. καθηγητή ΔΠΘ το φάσμα της χρεοκοπίας της χώρας χρησιμοποιείται ως το απόλυτο όπλο φόβου, για όσους επιδιώκουν να εμφανίσουν τις πολιτικές του μνημονίου ως μονόδρομο. Από νομική άποψη, όμως, τα κράτη δεν χρεοκοπούν όπως οι ιδιωτικές εταιρείες. Δεν ρευστοποιείται η περιουσία τους με την παρέμβαση κάποιου διεθνούς δικαστικού επιμελητή, ούτε παύουν να υπάρχουν στο νομικό κόσμο, επειδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα χρέη τους. Όταν τα κράτη αδυνατούν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις απαιτήσεις των πιστωτών τους και στην ανάγκη να ικανοποιήσουν τις βασικές κοινωνικές λειτουργίες που επιτελούν, έχουν διάφορες εναλλακτικές εκδοχές για να επαναδιαπραγματευθούν ή και να διαγράψουν μονομερώς το χρέος τους. Συνολικά, από το 1956 έως το 2006 συνάφθηκαν περίπου 400 συμφωνίες διαχείρισης ή αναδιάρθρωσης χρέους από 81 οφειλέτριες χώρες. Το συνολικό ύψος των ανεξόφλητων χρεών που αποτέλεσαν αντικείμενο του διακανονισμού ανέρχεται σε 523 δισεκατομμύρια δολάρια. Από πλευράς διεθνούς δικαίου, δύο είναι οι βασικές άμυνες που μπορούν να προβάλλουν οι οφειλέτιδες χώρες: η επίκληση «κατάστασης ανάγκης» και η απόκρουση του «ανομιμοποίητου» ή «επονείδιστου» χρέους (odious debt). Την πρώτη είχε επικαλεστεί ενώπιον του Μόνιμου Διεθνούς Δικαστηρίου το 1938, μετά την πτώχευση του 1934, ο εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους με την εξής επιχειρηματολογία: «Όταν τα κράτη βαρύνονται με υποχρεώσεις έναντι των οφειλετών τους, τις οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους έναντι του λαού τους, είναι υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν κατά προτεραιότητα τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, έστω και με βλάβη των πιστωτών». Ανάλογη είναι και η θέση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου των ΗΕ: “το πρώτο καθήκον (του κράτους) είναι απέναντι στον εαυτό του. Η επιβίωση του αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Τα έσοδα του ορθά αφιερώνονται στον σκοπό αυτό”. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εφαρμογή της γνωστής αρχής του ρωμαϊκού δικαίου salus populi suprema lex est, που διατρέχει όλους τους δικαιικούς κλάδους.

Η περίπτωση της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους της Αργεντινής εντάσσεται σε αυτό το νομικο-πολιτικό πλαίσιο. Μετά από μια απέλπιδα προσπάθεια να ικανοποιήσει τους δανειστές της και στη συνέχεια της πλήρους αποτυχίας των σχετικών προγραμμάτων του ΔΝΤ, εκδόθηκε η πράξη 25.561 της 6ης Ιανουαρίου 2002 που κήρυξε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης στην κοινωνική, οικονομική, διοικητική, οικονομική και συναλλαγματική πολιτική». Στη συνέχεια, με το Διάταγμα 256/2002 της 6ης Φεβρουαρίου του 2002 ανεστάλη η πληρωμή του εξωτερικού χρέους, με σκοπό την επαναδιαπράγματευση και την επαναδιάρθρωση του. Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά διαγράφηκαν τα δύο τρίτα του αργεντινού χρέους. Παρά την κριτική που ασκήθηκε εναντίον τους από μεγάλο τμήμα της αμερικανικής, ιδίως, θεωρίας, οι εν λόγω πράξεις κρίθηκαν σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο από εθνικά και διεθνή δικαστήρια. Για παράδειγμα, το Διεθνές Κέντρο για την Διευθέτηση Επενδυτικών Διαφορών (International Centre for Settlement of Investment Disputes –ICSID-) το οποίο αποτελεί διαιτητικό/δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε πρόσφατες αποφάσεις του 2010 δέχθηκε ότι η τελευταία μπορούσε να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης για την περίοδο 2001 έως 2003 ως λόγο καταγγελίας σχετικής διμερούς συνθήκης με δανειστές της. Το ιταλικό ακυρωτικό έκρινε, επίσης, ότι η εν λόγω πράξη αποτελούσε άσκηση κυριαρχικής αρμοδιότητας και ότι τα συμφέροντα της οργανωμένης από το κράτος κοινότητας έχουν απόλυτο προβάδισμα έναντι αντίθετων συμφερόντων, πράγμα που αποκλείει τον νομικό τους έλεγχο από αλλοδαπά δικαστήρια, ως acta iure imperii. Και το γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο θεώρησε ότι δεν υφίσταται υποχρέωση του γερμανικού κράτους για προστασία δικαιωμάτων πολιτών του (Schutzpflicht) που πλήττονταν από την εν λόγω πράξη.

Αντίθετα με την κατάσταση ανάγκης, το πότε ένα χρέος καθίσταται «επονείδιστο» δεν αποτελεί αντικείμενο ομοφωνίας στο διεθνές δίκαιο. Άλλοι θεωρητικοί θέτουν ως αναγκαία προϋπόθεση το δάνειο να έχει συναφθεί από ένα μη δημοκρατικό καθεστώς, προς αποκλειστικό όφελος των αυταρχών του, άλλοτε υποστηρίζεται ότι το γεγονός και μόνον ότι οι τράπεζες ή οι διεθνείς δανειστές ήταν συνυπεύθυνοι για την διόγκωσή του (με την επιβολή, π.χ., υπέρογκων επιτοκίων), νομιμοποιεί την επαναδιαπραγμάτευση του, ιδίως εάν υφίσταται αδυναμία αποπληρωμής χωρίς σοβαρές κοινωνικές συνέπειες.
Η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους του Ισημερινού αποτελεί το βασικό παράδειγμα εφαρμογής της θεωρίας αυτής στην πράξη. Ο Πρόεδρος Κορέα συγκρότησε το 2007 μια Διεθνή Επιτροπή Εξέτασης του Δημόσιου Χρέους, «με σκοπό την διερεύνηση της νομιμότητας, νομιμοποίησης, διαφάνειας, ποιότητας και αποτελεσματικότητας του», η οποία στην από 20/11/2008 Έκθεση της διαπίστωσε μια σειρά παρανομιών και παραβάσεων Βάσει των πορισμάτων της Έκθεσης, ο Κορέα σταμάτησε την πληρωμή των κρατικών ομολόγων του έτους 2012 τον Δεκέμβριο του 2008 και των κρατικών ομολόγων του 2030 τον Φεβρουάριο του 2009. Ήταν η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία όπου ένα κράτος διέγραψε μονομερώς δημόσιο χρέος χωρίς να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης που να επιβάλει την επαναδιαπραγμάτευση του. Ήδη, κατόπιν συμφωνίας με τους δανειστές του, ο Ισημερινός έχει εξαγοράσει ένα μεγάλο τμήμα του χρέους στο 30% μόλις της αρχικής του τιμής.

Σε κατακλείδα: Όχι απλά δεν είναι μονόδρομος η εξυπηρέτηση των δανειστών, αλλά αντιθέτως, τα κράτη που δεν θέλουν να αυτοκτονήσουν έχουν πολλά νομικά όπλα να προτάξουν για την άμυνα τους. Στο πλαίσιο αυτό ιδιαίτερα χρήσιμο θα είναι και το έργο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία της άμυνας της χώρας μας.

Να σημειωθεί τέλος  ότι  θέση της «Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου» του ΟΗΕ είναι ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει σχολεία, πανεπιστήμια και δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει τον λαό σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, vo.II)

Προϋποθέσεις για τη δημιουργία «απεχθούς χρέους»

Η θεωρητική επεξεργασία του δόγματος του «απεχθούς χρέους» οφείλεται στο Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack το 1927, που διατύπωσε στο Παρίσι με μεγαλύτερη σαφήνεια τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας του «απεχθούς χρέους».

Τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «απεχθούς χρέους»:

1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.

2. Τα δάνεια να ΜΗΝ χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.

3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.

Το Απεχθές του ελληνικού χρέους σε σχέση με τη  Siemens

Καθώς η χώρα ζει πλέον στον αστερισμό του σκανδάλου της Siemens και στη συνακόλουθη αφερεγγυότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από διάφορες πλευρές τίθεται το ζήτημα της αποζημίωσης του Ελληνικού Δημοσίου για την ηθική και υλική βλάβη που έχει υποστεί από τη Siemens. Μια σημαντική πλευρά της ζημίας του Ελληνικού Δημοσίου και των συναφών δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών αφορά και στο ζήτημα του δημοσίου χρέους. Όπως έχει προκύψει από την Εξεταστική Επιτροπή, το σκάνδαλο της Siemens επικεντρώνεται κυρίως στις προγραμματικές συμβάσεις του ΟΤΕ, στις προμήθειες του ΟΣΕ, στο C4I, στους ηλεκτρονικούς μεταφραστές κ.λπ.

Η αγορά εξοπλισμού και υλικών από τη Siemens, που έγινε από τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ αλλά και από το Ελληνικό Δημόσιο, πραγματοποιήθηκε κατά κύριο λόγο μέσω δανεισμού από ελληνικές και ξένες τράπεζες.

Ειδικότερα, ο ΟΣΕ αγόρασε από τη Siemens αυτοκινητάμαξες που εξυπηρετούν κυρίως τον προαστιακό, ηλεκτράμαξες, κ.λπ. Η εν λόγω αγορά πραγματοποιήθηκε με σύναψη δανείων που αποτελούν μέρος του χρέους του ΟΣΕ (ύψους τουλάχιστον 10 δις ευρώ) που με απόφαση της τρόικας έχει πλέον προστεθεί στο ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο ανέρχεται σήμερα  σε 350 περίπου δισ ευρώ.

Σύμφωνα με το Πόρισμα της Εξεταστικής (σελ. 407) «Στις 07.09.2010 ασκήθηκε ποινική δίωξη in rem από την Εισαγγελία Εφετών για τη συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης (με σκοπό τη διάπραξη απάτης κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με την επιβαρυντική περίπτωση του άρθρου 1 παρ. 1 Ν. 1608/1950, νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα και ενεργητικής και παθητικής δωροδοκίας κατ’ εξακολούθηση) εις βάρος στελεχών της Siemens. Από την πιο πάνω εγκληματική δραστηριότητα των στελεχών της Siemens, το Ελληνικό Δημόσιο, τα Νομικά Πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα και οι Οργανισμοί του φέρεται ότι υπέστησαν μια πρωτοφανή ζημία, ο υπολογισμός της οποίας πρέπει να γίνει από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας. Η Εξεταστική Επιτροπή προσδιόρισε κατά προσέγγιση τη ζημιά στα 2 δισ. €, ποσό που αναλογεί στον τζίρο της SIEMENS AE (βλ. σχετ.1 την υπ’αριθμ. 224/28-09-2010 πορισματική αναφορά)» . (ολόκληρο το Πόρισμα εδώ )

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους προέρχεται από σύναψη δανείων ή από χορήγηση εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου για αγορά του παραπάνω εξοπλισμού από τη Siemens στην οποία παράνομα ανατέθηκαν οι εν λόγω προμήθειες λόγω μίζας και «μαύρων ταμείων».

Το Απεχθές του ελληνικού χρέους σε σχέση με τη παραπομπή Τσοχατζόπουλου για την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων

Την ποινική δίωξη του πρώην υπουργού Άμυνας του ΠΑΣΟΚ, Άκη Τσοχατζόπουλου, για δύο κακουργήματα, αποφάσισε ομόφωνανα προτείνει η Προανακριτική Επιτροπή που διερεύνησε την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων. Ειδικότερα, ως προς τις δύο βασικές κατηγορίες σε βάρος του πρώην υπουργού Άμυνας, το ΠΑΣΟΚ προτείνει στο πόρισμα του «Την άσκηση ποινικής δίωξης για το έγκλημα της παθητικής δωροδοκίας σε βαθμό κακουργήματος το οποίο διέπραξε κατά το χρονικό διάστημα από 1/11/1999 μέχρι 27/9/2007, κατά το οποίο έλαβε το συνολικό ποσό τουλάχιστο των 7.777.373 δολαρίων ΗΠΑ (ή όποιο ποσό μεγαλύτερο τυχόν προκύψει κατά την τακτική ανάκριση με το άνοιγμα και την διερεύνηση όλων των λογαριασμών της Torcaso και των λοιπών συνδεομένων φυσικών και νομικών προσώπων) λαμβάνοντας για τον εαυτό του παράνομα περιουσιακά ωφελήματα. Την άσκηση ποινικής δίωξης για φυσική αυτουργία σε μια πράξη και ηθική αυτουργία σε όλες τις λοιπές επιμέρους πράξεις που συγκροτούν την κατ εξακολούθηση παραβίαση της νομοθεσίας για την νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα κατά την χρονική περίοδο από 17/11/1999 μέχρι 16/4/2010».

Εκτενές ρεπορτάζ σχετικά με τις ύποπτες διαδρομές 55 εκατομμυρίων ευρώ για την αγορά τεσσάρων υποβρυχίων από τη γερμανική εταιρεία HDW και τον εξοπλισμό τριών παλαιότερων φιλοξένησε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel σε παλαιότερο τεύχος του. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό, η γερμανική εταιρεία κατασκευής υποβρυχίων είχε δημιουργήσει μια ολόκληρη ομάδα, που είχε ως αποκλειστικό της έργο τη χρηματοδότηση Ελλήνων αξιωματούχων. Επικαλούμενο έρευνα της γερμανικής Δικαιοσύνης, το Spiegel εμπλέκει για πρώτη φορά το όνομα του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας, Άκη Τσοχατζόπουλου, στην υπόθεση αυτή, που αφορά στην περίοδο 2002-2004.

Το Απεχθές του ελληνικού χρέους σε σχέση με το σκάνδαλο Βατοπεδίου

Οι Ευάγγελος Μπασιάκος, Αλέξανδρος Κοντός και Πέτρος Δούκας είχαν παραπεμφθεί στο Δικαστικό Συμβούλιο ύστερα από μυστική ψηφοφορία στη Βουλή. Οι κ.κ.,  Δούκας και Μπασιάκος, παραπέμφθηκαν  με την κατηγορία της ηθικής αυτουργία στο αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από τις εγκληματικές δραστηριότητες της κακουργηματικής απιστίας και απάτης, που προσπόρισαν αθέμιτο περιουσιακό όφελος στην Μονή και στις εμπλεκόμενες εταιρείες αφανών και εμφανών μετόχων, που αγόρασαν τα ακίνητα που της παραχωρήθηκαν  ενώ ο Αλέξανδρος Κοντός μόνο για συναυτουργία. (ολόκληρο το Πόρισμα εδώ)

Ωστόσο τα αδικήματα για τα οποία παραπέμφθηκαν σχετικά με το σκάνδαλο Βατοπεδίου έχουν παραγραφεί, σύμφωνα με την απόφαση που πήρε το Δικαστικό Συμβούλιο, με ψήφους 5-0, και άρα η υπόθεση κρίθηκε ότι δεν πρέπει να παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο. Ειδικότερα , το Πενταμελές Δικαστικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα ότι το αδίκημα με το οποίο βαρύνονται οι τρεις πρώην υπουργοί της ΝΔ έχει παραγραφεί μετά τη διάλυση της Βουλής στις 7 Σεπτεμβρίου 2009. Επιπλέον, με ψήφους 3-2 το Δικαστικό Συμβούλιο αποφάσισε ότι η δικογραφία για τους συμμετόχους, μη πολιτικά πρόσωπα, πρέπει να επιστραφεί σε ειδικό εφέτη-ανακριτή και να συνεχιστεί η ανάκριση.

Αναφορικά τέλος με το ύψος της ζημίας του δημοσίου από τις ανταλλαγές με το Βατοπέδι, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ.Ρακιντζής προσδιόρισε το ύψος της ζημίας  κρίνοντας  βάσει των στοιχείων της δικογραφίας, ότι η αξία της εκμετάλλευσης των παρόχθιων περιοχών της Βιστωνίδας – με τις οποίες έγιναν οι ανταλλαγές με τα φιλέτα του Δημοσίου – ανέρχεται στα 40.000 ευρώ ετησίως. Ειδικότερα : Τα  8.500 στρέμματα της Ουρανούπολης αξίας περίπου 207.480.000 ευρώ, αντηλλάγησαν για 1.107.000 ευρώ. Τα 3.331 στρέμματα στο Σούλι Αττικής, αξίας 9.993.264 ευρώ αντηλλάγησαν για 1.470.676 ευρώ. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας επειδή εφάπτεται στη θάλασσα, η αντικειμενική του αξία είναι γύρω στα 35 εκατομμύρια. Η Έκταση 180 στρεμμάτων στον Άγιο Αθανάσιο Βεγορίτιδας δηλώθηκε στο συμβόλαιο 360.000 ευρώ με πραγματική αξία 5,4 εκατομμύρια. Και τέλος το ολυμπιακό ακίνητο στο Μενίδι αξίας 40 εκ. ευρώ, δόθηκε στη μονή χωρίς εκτίμηση της πραγματικής του αξίας.

Προκύπτει από τα ανωτέρω ότι πληρούνται οι δυο από τις τρεις προϋποθέσεις  για το χαρακτηρισμό ως επαχθούς μέρους του ελληνικού  χρέους ήτοι α) ο δανεισμός  έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση όχι μιας αλλά πολλών  λεόντειων συμβάσεων και β) τα ως άνω  δάνεια  ΔΕΝ χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.

Απομένει η τρίτη προϋπόθεση ήτοι ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.

Ευρωζώνη και υπερχρέωση της Ελλάδας

Όμως και η ίδια η υπερχρέωση της χώρας, η οποία προέκυψε μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, οφείλεται σε παράνομες ενέργειες των εποπτικών Αρχών της ΕΕ, οι οποίες αν και γνώριζαν ότι η χώρα παραβιάζει τα κριτήρια δημοσιονομικής πειθαρχίας του Συμφώνου Σταθερότητας και του Μάαστριχτ, εντούτοις έκαναν τα στραβά μάτια προκειμένου να συνεχίζεται η απρόσκοπτη εξαγωγή γερμανικών και γαλλικών καταναλωτικών προϊόντων και βιομηχανικού εξοπλισμού στη χώρα μας.

Ειδικότερα, ο επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σε πρόσφατες δηλώσεις του ομολόγησε εντελώς κυνικά πως «οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δημοσιονομική κρίση που την έπληξε στις αρχές του χρόνου» (Κέρδος, 9/10/2010, σελ. 3). «Έτσι», συνέχισε, ο κ. Γούνκερ, «ήταν φανερό ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το είδος του προβλήματος και ήξερα ότι το πρόβλημα αυτό θα έφτανε, διότι συζητούσαμε, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ, η Επιτροπή κι εγώ ο ίδιος, για τις προοπτικές αυτού που δεν ήταν τότε γνωστό, όπως αυτό που αποκαλούμε “ελληνική κρίση”». Και συνέχισε με ιδιαίτερα αποκαλυπτικό τρόπο: «Ήξερα ακόμη ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα».

Επομένως, ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού δημοσίου χρέους οφείλεται αποδεδειγμένα  σε μια συμπαιγνία της εγχώριας κλεπτοκρατιας και των εποπτικών Αρχών της ΕΕ και της πολιτικής και οικονομικής ευρωπαϊκής ελίτ, προκειμένου να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη εις βάρος του ελληνικού λαού.

Έτσι η χώρα αποδεδειγμένα υπερχρεώθηκε κατά  τα ανωτέρω ποσά,  δίχως ο Ελληνικός Λαός να έχει και κάποιο  οικονομικό ή άλλο όφελος από το παράνομο κατά το παραπάνω μέρος χρέος.

Ως εκ τούτου, ένα σημαντικό  μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους στην ουσία συνιστά «απεχθές ή επονείδιστο χρέος» (odious debt) και για το λόγο αυτό η ελληνική πλευρά έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να αρνηθεί νόμιμα την αποπληρωμή  του, αλλά  να προχωρήσει και στη μονομερή διαγραφή του.

Θα πρέπει τέλος να τονισθεί ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξασφάλισαν εντελώς «αθόρυβα» στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup μια ακόμα κρίσιμη ελληνική υπογραφή: ο Γ. Παπακωνσταντίνου υπέγραψε για την επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ. ευρώ, εγκρίνοντας ταυτόχρονα και τη χρονική επιμήκυνση της ισχύος της αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης του 2010, με την οποία η Ελλάδα παραιτείται της ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας, αφήνοντας εκτεθειμένη όλη τη δημόσια περιουσία σε κατασχέσεις από τις πιστώτριες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις . 

Όπως τονίζει η τρόικα στο κείμενο που δημοσιοποιήθηκε από το Reuters, «η ελληνική κυβέρνηση είναι μια από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με τα πλουσιότερα χαρτοφυλάκια περιουσιακών στοιχείων (…) Για την επιτάχυνση της διαδικασίας (σ.σ.: των ιδιωτικοποιήσεων), για να διασφαλισθεί το μη αναστρέψιμο της όλης διαδικασίας, συγκροτείται ο κατάλληλος διοικητικός μηχανισμός: μια υπηρεσία ιδιωτικοποιήσεων διοικούμενη από ανεξάρτητο και επαγγελματικό διοικητικό συμβούλιο θα ιδρυθεί σύντομα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα μπορούν να ορίζουν παρατηρητές στο συμβούλιο αυτής της υπηρεσίας. Επιπλέον, για να ενισχυθεί η αξιοπιστία, η αποστολή συμφώνησε (σ.σ.: με την κυβέρνηση) ότι η εκπλήρωση δεσμευτικών στόχων σε τριμηνιαία βάση για τα έσοδα ιδιωτικοποιήσεων θα είναι μέρος των όρων του αναθεωρημένου μνημονίου».

Εν ολίγοις, παρότι γίνεται μια προσπάθεια να αμβλυνθούν οι δυσμενείς πολιτικές εντυπώσεις (χαρακτηριστικό είναι ότι οι «τροϊκανοί» στο συμβούλιο του φορέα ιδιωτικοποιήσεων αναφέρονται ως «παρατηρητές»), γεγονός είναι ότι:

1.    Η κυβέρνηση χάνει τον έλεγχο των ιδιωτικοποιήσεων, τις οποίες αναλαμβάνει μια ανεξάρτητη υπηρεσία, στα πρότυπα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

2.    Η νέα υπηρεσία δεν θα δέχεται εντολές από την κυβέρνηση. Χάνεται το δικαίωμα «βέτο», για παράδειγμα, στην περίπτωση που προσφερθεί ένα οφθαλμοφανώς χαμηλό τίμημα για κάποιο περιουσιακό στοιχείο του κράτους.

3.    Οι ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με μόνο γνώμονα την εκπλήρωση των δεσμευτικών στόχων που θα τεθούν στο νέο μνημόνιο για τα έσοδα ιδιωτικοποιήσεων (αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση μη εκπλήρωσης των στόχων θα διακόπτεται η χρηματοδότηση της χώρας).

4.    Έτσι, η νέα υπηρεσία καλείται να εξασφαλίσει τα 50 δισ. ευρώ που θα αποτελέσουν το συνολικό στόχο του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, αδιαφορώντας για το αν θα χρειασθεί να εκποιηθεί ακόμη και ολόκληρη η περιουσία του «πλούσιου» Ελληνικού Δημοσίου, υπολογιζόμενης αξίας άνω των 300 δισ. ευρώ, για να συγκεντρωθεί το 1/6 αυτής της αξίας. Σημασία θα έχουν μόνο οι στόχοι του μνημονίου, αφού η μη επίτευξή τους θα συνεπάγεται στο εξής διακοπή των δόσεων των διεθνών δανείων διάσωσης και χρεοκοπία της χώρας. Υπενθυμίζεται ότι στο πρώτο μνημόνιο, όπως και σε όλες τις αναθεωρημένες εκδοχές του, ουδέποτε τέθηκαν ως τώρα δεσμευτικοί στόχοι για τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις.

Πάντως, φαίνεται ότι το ελληνικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων υπό την πίεση των πιστωτών έχει όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε ένα πρωτοφανές πρόγραμμα εκποίησης σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές. Η αρχή που έγινε με τον ΟΤΕ δείχνει καθαρά πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα: για το 10% των μετοχών του Οργανισμού το Δημόσιο δεν θα εξασφαλίσει περισσότερα από 400 εκατ. ευρώ, πουλώντας περίπου στο 1/4 της τιμής στην οποία είχαν αγοράσει το πρώτο τους «πακέτο» οι Γερμανοί το 2008…

Περί δήθεν φορολογικής δικαιοσύνης και κοινής προσπάθειας να εξέλθουμε της κρίσης…

Ίσχυσε διαχρονικά στην Ελλάδα το "υπέρτατο" κοινωνικό συμβόλαιο. Μια άτυπη συμφωνία που διασφάλισε την κοινωνική ειρήνη στη χώρα αυτή της φαιδράς πορτοκαλέας. Η συμφωνία είχε ως εξής: "Εσύ κλέβεις τα λεφτά μου και εγώ ανέχομαι να μου τα κλέβεις, υπό τη προϋπόθεση ότι θα μου κλέβεις λίγα". Έτσι λαός και εξουσία συμφώνησαν ότι για πολίτες, υπουργούς και πρωθυπουργούς θα  ίσχυε διαχρονικά το ακαταδίωκτο... Θεσμοθετήθηκε με τον τρόπο αυτό ατύπως, η ατιμωρησία για όλους! Η ατιμώρητη φοροαποφυγή για τους πολίτες και ταυτόχρονα η ανοχή του θεσμοθετημένου πολιτικού εγκλήματος η ατιμωρησία του οποίου  επετράπη με το νόμο περί ευθύνης υπουργών. Σε αντάλλαγμα αυτής της παραχώρησης (ατιμώρητη φοροαποφυγη), οι πολίτες θα πλήρωναν ετησίως στην κομματοκρατια, ένα ποσό που τους εξασφάλιζε την απρόσκοπτη επαγγελματική τους συνέχεια και εξέλιξη. Κάτι δηλαδή σαν την "προστασία" που οι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων πληρώνουν σε κακοποιά στοιχεία (μπράβους της νύχτας) , προκειμένου να τους επιτρέπουν να δουλέψουν ανεμπόδιστα...

Ο λαός γνώριζε ότι τα κλεμμένα πήγαιναν σε ένα ποσοστό στην Ελβετία και τα υπόλοιπα χρηματοδοτούσαν το πελατειακό κράτος (κομματοκρατία), που εξασφάλιζε την παραμονή των κακοποιών στοιχείων στην εξουσία. Επειδή όμως λογω της εγκληματικής αυτής διαχείρισης τα λεφτά  δεν επαρκούσαν ώστε η Ελλάδα να γίνει δυτικού τύπου κοινωνία, η συνέχιση της τήρησης του άθλιου αυτού κοινωνικού  συμβολαίου απαιτούσε δανεικά. Πολλά δανεικά...

Έρεπε λοιπόν η χώρα να ενταχτεί πάση θυσία υπό τη σκέπη του ευρώ, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα δανεικά θα ήταν αφενός φτηνά και αφετέρου αγύριστα (εφόσον η αποπληρωμή καταστεί στο μέλλον δυσχερής)!!! Να βρεθεί δηλαδή το κορόιδο που θα δαγκώναμε ως λαός  συνολικά!!! Έτσι, αντί η ένταξή μας στη ζώνη του ευρώ να εκληφθει από το πολιτικό κατεστημένο ως συναγερμός για την άμεση δημοσιονομική προσαρμογή και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας στο πιο απαιτητικό ίσως νομισματικό περιβάλλον, εκλήφθηκε ως πηγή εύκολου - φθηνού δανεισμού και ως η υπέρτατη ευκαιρία της άντλησης δανεικών και αγύριστων (εφόσον χρειαζόταν)! Έτσι, ακόμα και στη μετά την ένταξή μας στο ευρώ περίοδο, λαός και εξουσία συμφώνησαν  -με πρωτεργάτη τον ανεκδιήγητο εκείνο σεμνό + ταπεινό- την απαρέγκλιτη συνέχιση της τήρησης ενός άθλιου κοινωνικού συμβολαίου, πλήρως αποκομμένου από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, προσκολλημένου στη λογική μιας μικροπολιτικής αυτοκαταστροφικής εσωστρέφειας, στηριζόμενοι όλοι σε μια δικλίδα "ασφαλείας": Πιθανολογήθηκε από όλους, ότι α) η είσοδος μας στο ευρώ , β) η μη πρόβλεψη από τις ευρωπαϊκές συνθήκες  μηχανισμού εξόδου της χώρας από το ευρώ και γ) η μη πρόβλεψη άμεσου έλεγχου της Κομισιόν στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών μελών, θα υποχρέωνε τους γερμανούς να πληρώσουν το λογαριασμό της ντροπής του ελλαδισταν!!! Και αυτό, στο όνομα της διάσωσης του ευρώ!!! Το λογαριασμό που πρώτος διόγκωσε, εκείνος ο απίστευτος ιδρυτής του "κινήματος" και βιολογικός πατερούλης του σημερινού GAP ! Πιθανολογήθηκε ταυτόχρονα από  τα εδω κακοποιά στοιχεία που συνθέτουν το πολιτικό - οικονομικό καθεστώς της χώρας, ότι δεν θα υποχρεώνονταν να πιουν το πικρόν ποτήριον της εκχώρησης οφιτσιων !

Των ηλίθιων όμως της "ελίτ" της ψωροκώσταινας, τους διέφυγε το εξής απλό: πως θα μπορούσε οι "ηγέτες"  ενός λαού που δεν παράγει  τίποτα να κοροϊδέψουν τους Ηγέτες του λαού που παράγει Mercedes? Με αυτά και με τα άλλα το πράμα στρίμωξε ...

Έκπληκτος λαός και κολωνάκι, είδε ότι η χρεωκοπία της βαλκανικής μπουρζουαζίας  δεν απείλησε ουσιωδώς το γερμανο-γαλλικό ευρώ. Το αντίθετο μάλιστα. Η ελεγχόμενη παροδική διολίσθησή του, ωφέλησε τις εξαγωγές του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης ...

Αντί λοιπόν το πολιτικό προσωπικό να  βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητηξει συγχώρεση για την ευλογημένη -στην παρούσα φάση- υποδούλωση της χώρας στην τρόικα, αντί να τιμωρήσει -δειγματοληπτικά έστω- κάποιους απ τους πρωταίτιους της εθνικής καταστροφής, προσπαθεί στη κρίσιμη αυτή στιγμή , να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού και να επιβάλει μονομερώς  στο λαό ένα νέο «κοινωνικό» συμβόλαιο: "Αφήνω ατιμώρητους όσους 30 χρόνια έκλεψαν λίγα από πολλούς και από δω και στο εξής  θα αρπάζω ατιμώρητα πολλά από πολλούς.  Και  είσαστε υποχρεωμένοι  να το υποστείτε , είτε αυτό σας αρέσει  είτε όχι... Σε διαφορετική περίπτωση θα σας στείλω όλους φυλακή"!!! Αυτό στη γλώσσα της πιάτσας λέγεται τσαμπουκάς και μάλιστα χοντρός τσαμπουκάς...

Με αυτή τη λογική, επέβαλαν τα Μνημόνια 1 και 2 με μπαράζ φορολογικών διατάξεων που προβλέπουν βαρύτατες για το λαό ποινές, αφήνοντας όμως ατιμώρητο το θεσμοθετημένο πολιτικό έγκλημα (παρέλειψαν να αλλάξουν το νόμο περί ευθύνης τους). Αυτό όμως αποτελεί για το λαό casus belli...Γιατί διαταράχτηκε μονομερώς το "υπέρτατο" κοινωνικό συμβόλαιο που διασφάλισε επί μακρόν την κοινωνική ειρήνη στον τόπο...

Στόχος τους δεν είναι άλλος παρά η μονομερής επιστροφή των κλεμμένων. Ο λογαριασμός του ελληνικού χρέους πριν αυτό αναπόφευκτα αναδιαρθρωθεί να πληρωθεί κατά ένα μέρος από την εναπομένουσα δημόσια περιουσία και κατά το υπόλοιπο από τους πολίτες. Όμως λεφτά στην αγορά δεν υπάρχουν. Από που θα τα πάρουν?

Η απάντηση βρίσκεται στον κουμπαρά των 300 δισ των καταθέσεων των πολιτών  που μέχρι προ της υπογραφής του Μνημονίου 1 υπήρχαν  στις ελληνικές τράπεζες (σήμερα έχουν απομείνει λιγότερα από 180). Επιχειρείται δηλαδή η δεύτερη τερατώδης αναδιανομή πλούτου μετά το βρώμικο 99  (το ατιμώρητο κακούργημα του χρηματιστήριου)! Επιχειρείται δολίως η αφαίμαξη του λαού από τα χρήματα που επί 30 χρόνια οι πολίτες αποταμίευαν μέσα σε ένα χαλαρό ομολογουμένως περιβάλλον συμφωνημένης  φοροαποφυγης.  Επιχειρούν να βάλουνε στο  χέρι τα λεφτά των καταθέσεων, όχι όμως αυτή τη φορά για να τα κλέψουν ευθέως, αλλά για να τα κλέψουν πλαγίως... Θέλουν  η λαϊκή αποταμίευση να ξεπληρώσει τα δανεικά που επί 30 χρόνια η κλεπτοκρατία έκλεβε και έστελνε στην Ελβετία!!! Αυτό αποτελεί για το Γραικό μεγίστη προσβολή, λογω απολυταρχικής και βίαιης παραβίασης του Συντάγματος το οποίο η κλεπτοκρατία επικαλείται, μόνον όταν πρόκειται για το νόμο περί νομιμοποίησης του πολιτικού εγκλήματος (ν. περί ευθύνης υπουργών) προκειμένου να δικαιολογήσει τις παραγραφές των κακουργημάτων το προϊόν εγκλήματος των οποίων ανέρχεται σύμφωνα με το έγκυρο γερμανικό Der Spiegel σε 600 δισ ευρώ και βρίσκεται συσσωρευμένο σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς περίπου δυο χιλιάδων (ανθ)ελλήνων στις  ελβετικές τράπεζες.    

Απώτερος στόχος του συστήματος ΓΑΠ  ο οποίος συνεπικουρείται από τα κανάλια (τους κολαούζους αυτούς της κλεπτοκρατιας), είναι μεταξύ άλλων, η υπεξαίρεση των εναπομειναντων στην Ελλάδα καταθέσεων. Τα λεφτά αυτά δεν ανήκουν στο επονομαζόμενο έξυπνο χρήμα. Αυτό φυγαδεύτηκε πέρυσι (αμέσως μόλις έσκασε το ελληνικό κανόνι) και είναι βέβαιο ότι με καμία απειλή και κανένα «κίνητρο» δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο στόμα του λύκου (είναι σα να λες στο έξυπνο το χρήμα ότι "πληρώνοντας 10 ευρώ σου εξασφαλίζουμε ότι δεν θα ελεγχτείς για την προέλευση των 100 , υπό την προϋπόθεση ότι θα τοποθετήσεις τα 100 ευρώ για ένα χρόνο στη μέση της πλατείας Ομονοίας").

Τα εναπομείναντα λοιπόν 150  δισ είναι τα λεφτά του λαουτζίκου, τα λεφτά των μικρομεσαίων, όλων αυτών που έχουν μικρή τεχνογνωσία. Είναι οι κόποι μιας ζωής όσων αντλούν πληροφόρηση από τα δελτία των 8...Τα λεφτά όμως είναι για τους ξένους σημαντικά (για την αποπληρωμή μέρους του χρέους)  και πρέπει πάση θυσία να μείνουν εδώ. Να μη ¨φυγαδευτούν¨ σε τράπεζες του εξωτερικού. Το δύσκολο ομολογουμένως αυτό εγχείρημα έχουν αναλάβει εργολαβία τα κανάλια δια της  μεθόδου της τρομοκράτησης των πολιτών... Τη στιγμή που τα speads και τα CDS δείχνουν χρεωκοπία και μάλιστα πιο πιθανή από την προ μνημονίου 1 περίοδο, τη στιγμή που κανείς ξένος δε φέρνει στην Ελλάδα ούτε ένα ευρωλεπτό  (για να αγοράσει πχ την Εθνική που βάσει της χρηματιστηριακής της αποτίμησης την αγοράζεις αυτή τη στιγμή τσάμπα – κάτω από 5 δισ όταν το 20% της θυγατρικής της financebank αποτιμάται στην Τουρκία 1δισ!!!), τη στιγμή που όλοι οι ξένοι ξεφορτώνουν μαζικά ελληνικά ομόλογα, επιχειρείται από κανάλια και κομματοκρατια να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα οι αποταμιεύσεις του λαουτζίκου!!! Με μοναδικό σκοπό την οικονομική αφαίμαξη του λαού.

Τρανό παράδειγμα τρομοκράτησης των πολιτών, είναι οι απειλές για δήθεν έλεγχο μέσω της ένωσης ελληνικών τραπεζών και της ΤτΕ των κεφαλαίων που ΝΟΜΙΜΩΣ εμβαστηκαν στο εξωτερικό, αν μέσα στη Χ ταχθείσα από τo Καθεστώς προθεσμία (!) δεν πειστούν όσοι νομίμως έμβασαν στο εξωτερικό κεφάλαια να τα επαναπατρίσουν στις παραπαίουσες ελληνικές -για λίγο ακόμα- τράπεζες!!! Με μέτρα πανικού για την εκροή των καταθέσεων απειλούν να καταστρατηγήσουν μαζικά στο όνομα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών μας, κάθε έννοια νομιμότητας, παραβιάζοντας βάναυσα το ελληνικό δίκαιο και ειδικότερα τους όρους και τις προϋποθέσεις της άρσης του απορρήτου των τραπεζικών συναλλαγών.

Όμως του κινήματος των αγανακτισμένων πολιτών θα ακολουθήσει το κίνημα των αγανακτισμένων αγωγών και μηνύσεων κατά των τραπεζών και των  νομίμων εκπροσώπων τους καθώς και αγωγών κατά των υπουργών που τυχόν διατάξουν τη μαζική άρση του τραπεζικού απορρήτου κατά παράβαση των όρων που θέτει ο νόμος (αν και εκτιμώ ότι η Deutsche Bank που προετοιμάζεται πυρετωδώς να αλώσει το ελληνικό τραπεζικό κατεστημένο δεν πρόκειται να το επιτρέψει, διότι πολύ απλά, ουδείς αγοραστής επιθυμεί να σκάσουν στα χέρια του χιλιάδες αγωγές) ...

Διακήρυξη πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου, όπου αναφέρονται οι βασικές αρχές του Κινήματος για τη δύσκολη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με το υπέρογκο του ελληνικού χρέους

Κίνημα Αγανακτισμένων ομαδικών αγωγών και αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων.

Ολική επαναφορά της νομιμότητας. Το ευεργετικό ΣΟΚ  της λογοδοσίας ενώπιον  Ειδικού Δικαστηρίου των πρωθυπουργών και υπουργών που ευθύνονται για την εγκληματική, αναίτια, ανώφελη και εθνικά επιζήμια επιβάρυνση της χώρας με δυσθεώρητα υψηλό Απεχθές δημόσιο χρέος.

Όπως έχει η κατάσταση ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥΣ.  Δίκιο έχει ο μη προνομιούχος και βαλόμενος πανταχόθεν από τις πλέον σκληρές αντεργατικές μεθοδεύσεις υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα που αγανακτεί με την «ασφάλεια» της  μονιμότητας και τον παχυλό μισθό του δημοσίου υπαλλήλου, δίκιο έχουν όμως και οι δημόσιοι υπάλληλοι που αντιδρούν εύλογα στο ενδεχόμενο  απολύσεων  και  περικοπών  των αποδοχών τους, αφού  εκλαμβάνοντας δικαίως αυτά ως κεκτημένα, φρόντισαν οι άνθρωποι και έκαναν τα κουμάντα τους (σπουδάζουν παιδιά, πήραν στεγαστικά, εξοχικά, αμάξια κ.α). Δίκιο έχει και η κυβέρνηση η οποία ενεργώντας ως εντολοδόχος των πανίσχυρων εντολέων δανειστών μας, προσπαθεί σήμερα να περατώσει την ως άνω δοθείσα εντολή έχοντας την ακράδαντη πεποίθησή  ότι  αυτό ωφελεί τη χώρα (εσφαλμενα ή όχι δεν έχει σημασία). Και έχει χίλια δίκια διότι καλείται να χειριστεί κρίσιμα  εθνικά ζητήματα  τελώντας την ίδια ώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας και αφόρητης συνάμα  πίεσης από τις υπερδυνάμεις, που για το δικό τους το καλό  αποφάσισαν και επέβαλαν τη διάσωση της Ελλάδας. Στα πλαίσια λοιπόν  της ως άνω δοθείσης εντολής, δίκιο έχει ο κακόμοιρος ο Παπακωνσταντίνου που απειλεί με φυλάκιση και βαρύτατα πρόστιμα τους φοροφυγάδες, δίκιο έχουν όμως και οι φοροφυγάδες οι οποίοι αναφωνούν με σθένος  «ΔΕΝ θα πληρώσουμε εμείς τα κλεμμένα 600 δισ που σύμφωνα με το Der Spiegel  μια χούφτα ανθέλληνες έχουν συσσωρεύσει στην Ελβετία». Δίκιο όμως έχουν και οι ανθέλληνες συμπολίτες μας που λεηλάτησαν τη χώρα, αφού από την τέλεση των εγκλημάτων το προϊόν των οποίων ανέρχεται σε 600 δις ευρώ,  πέρασαν  τόσα χρόνια, που έχει σήμερα επέλθει παραγραφή, η οποία σύμφωνα με το νόμο  συνιστά νόμιμη αιτία πλουτισμού.  

Το οξύμωρο ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΚΙΟ, συμβαίνει επειδή η παραβίαση της νομιμότητας έγινε τα τελευταία τριάντα χρόνια Ο ΚΑΝΟΝΑΣ. Για να επανεκκινήσει η κοινωνία (αν και φοβάμαι ότι είναι ήδη πολύ αργά), απαιτείται ένα θριαμβευτικό come back της νομιμότητας. Χρειάζεται ΑΜΕΣΑ προς αυτή την κατεύθυνση,  ένα ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΟ ΣΟΚ της κοινωνίας. Μια παταγώδης κατάρρευση στη συνείδηση του λαού, του  δόγματος  ότι στην Ελλάδα οι νόμοι φτιάχνονται για να παραβιάζονται, ώστε να ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες της ΟΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ. Αυτό ΔΕΝ μπορεί να γίνει ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ αν ΔΙΚΑΣΤΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΕΛΙΤ» ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ που ευθύνεται για αυτό το ΔΡΑΜΑ.

Αυτό μπορεί να γίνει με δυο τρόπους: Ο βέλτιστος είναι να ληφθεί πολιτική ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΣΗ απόφαση ώστε να οδηγηθούν οι πρωταίτιοι της εθνικής καταστροφής  ενώπιον της Δικαιοσύνης. Επειδή όμως στην ελληνική δημοκρατία της Μπανανίας αυτό είναι απίθανο να συμβεί, ο εναλλακτικός δρόμος  είναι να κάνουν οι πολίτες  τη βρώμικη δουλειά…      

Αυτό μπορεί να γίνει με Αγωγές κατα του πολιτικου προσωπικου που ζημιωσε το Έθνος. Ομαδικές αγωγές και αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων που θα υπογράφονται από χιλιάδες αγανακτισμένους πολίτες. Όχι μηνύσεις. Οι μηνύσεις ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΤΥΧΗ. Οι μηνύσεις προσκρούουν στο νόμο περί ευθύνης πρωθυπουργών και υπουργών που κατασκευάστηκε από το σύστημα της κλεπτοκρατιας, προκειμένου να θεσμοθετηθεί η ατιμωρησία του πολιτικού εγκλήματος. Πρόκειται για ένα πλέγμα θεσμικής νομιμοποίησης του πολιτικού εγκλήματος άλλως ατιμωρησίας πρωθυπουργών, υπουργών και βουλευτών, με ένα ισχυρό νομικό πλαίσιο (Ν. 3126/2003)  στο οποίο περιλαμβάνονται και συνταγματικές διατάξεις (αρθρ. 85 και 86) , που τους εξασφαλίζει προνομιακή -σε σχέση με τους απλούς πολίτες- μεταχείριση. Πρόκειται για νομοθετικό έκτρωμα, που εισάγει όχι απλώς  ευνοϊκή, αλλά σκανδαλώδη μεταχείριση υπέρ των πολιτικών προσώπων, εις βάρος των πολιτών που κατηγορούνται για τις ίδιες εγκληματικές πράξεις, λόγω της προκλητικά βραχείας παραγραφής τους (2-6 χρόνια) έναντι της εικοσαετούς (20) που ισχύει για τους πολίτες. 

Η παραγραφή όμως κατά το ποινικό δίκαιο, δεν επηρεάζει την  αστική αξίωση που το Δημόσιο διατηρεί έναντι αυτών που το ζημίωσαν. Το δικαίωμα προς επιδίκαση αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης υπέρ του ελληνικού δημοσίου ασκείται ΚΑΤ ΑΡΧΗΝ , από τον νομιμοποιούμενο ενεργητικά υπουργό των Οικονομικών.

Δεδομένης δηλ της ποινικής παραγραφής των κακουργημάτων, ο υπουργός επί των Οικονομικών ΟΦΕΙΛΕ να ασκήσει αγωγές σε βάρος όσων ζημίωσαν το ελληνικό δημόσιο προς επιδίκαση αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Περαιτέρω να παρασταθεί το ελληνικό δημόσιο ως πολιτική αγωγή στις ποινικές δίκες που θα διεξαχθούν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό (π.χ Γερμανία για την υπόθεση των υποβρυχίων) σε βάρος των ενεχομένων στην εκτεταμένη επιχείρηση δωροδοκίας (π.χ σε βάρος της εταιρίας Ferrostaal για τα υποβρυχια και της Siemens για τα όσα αναρίθμητα εγκλήματα διέπραξε σε βάρος της χώρας). Επιπλέον να γίνει από τις αρμόδιες φορολογικές αρχές, καταλογισμός προστίμων για τυχόν φορολογικές παραβάσεις. Τέλος να ληφθεί κάθε ενδεικνυόμενο ασφαλιστικό μέτρο (συντηρητική κατάσχεση ακινήτων και κινητών περιουσιακών στοιχείων, τραπεζικών λογαριασμών, μετοχών, άυλων τίτλων, θυρίδων, κ.λπ. που τυχόν βρεθούν στην κατοχή όσων ζημίωσαν το δημόσιο), καθώς και σε εγγραφή προσημειώσεων υποθήκης επί των ακινήτων ιδιοκτησίας τους  κλπ, προκειμένου να διασφαλιστούν τα οικονομικά συμφέροντα και οι νόμιμες αξιώσεις του δημοσίου.

Ωστόσο ο αρμόδιος επί των Οικονομικών υπουργός της δύστυχης τούτης χώρας  παραλείπει να ασκήσει τα ως άνω δικαιώματα του Δημοσίου! Το δικαίωμα όμως  της άσκησης μια τέτοιας αγωγής και αίτησης για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων , νομιμοποιείται ν' ασκήσει πλαγιαστικώς, ακόμη και κάθε πολίτης ο οποίος πονάει για τον τόπο μας. «Πλαγιαστικώς» σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα που ο υπουργός των Οικονομικών παραλείπει να ασκήσει. Πρέπει τέλος να ληφθουν τα απαραίτητα δικαστικά μέτρα προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η δημόσια περιουσία δεν θα πουληθεί έναντι πινακίου φακής.  

Να σημειώσω εδώ ότι στα πλαίσια της δίκης για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων, το αίτημα για χορήγηση προσωρινής διαταγής (π.χ για τη δέσμευση της περιουσίας αυτού κατά του οποίου στρέφεται η αίτηση) εκδικάζεται ΑΜΕΣΩΣ. Φαντάσου τώρα εκατοντάδες  ομαδικές αιτήσεις πολιτών στα Ειρηνοδικεία και Πρωτοδικεία ανά την επικράτεια, στρεφόμενες κατά όσων προδώσαν τα οράματά τους… Ε δε μπορεί, κάποιος αγανακτισμένος δικαστής θα βρεθεί να την κάνει δεκτή… Φαντάσου τώρα το ευχάριστο ΣΟΚ που μια τέτοια απόφαση θα δημιουργούσε στην ελληνική κοινωνία! Θα επανέφερε στη συνείδηση του λαού το θεσμό της Δικαιοσύνης, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. Έχω ξαναγράψει ότι δίχως ΚΙΝΗΜΑ ΔΙΚΑΣΤΩΝ η χώρα θα οδηγηθεί στο χαμό…       

ΝΑΙ οι Έλληνες ΠΡΕΠΕΙ να ματώσουμε. Πρέπει να υποβληθούμε σε ανείπωτες θυσίες. Και να υποστούμε βαρύτατα μέτρα προκειμένου πάση θυσία να παραμείνουμε στο ευρώ. Υπό δυο όμως προϋποθέσεις: Η πρώτη, να οδηγηθούν σε δίκη οι πρωταίτιοι της εθνικής καταστροφής και η δεύτερη να γίνει λογιστικός έλεγχος για το απεχθές μέρος του χρέους (πράγμα που μπορεί να διαταχθεί ΚΑΙ δικαστικά). Διαφορετικά μόνος δρόμος είναι η κατάλυση της κλεπτοκρατιας. ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ!!! Η κατάλυση της κλεπτοκρατιας που τριάντα χρόνια τώρα λυμαίνεται στο όνομα της δημοκρατίας την Πατρίδα.

Εξάλλου, ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού δημοσίου χρέους οφείλεται αποδεδειγμένα σε συμπαιγνία της εγχώριας κλεπτοκρατιας και των εποπτικών Αρχών της ΕΕ και της πολιτικής και οικονομικής ευρωπαϊκής ελίτ, προκειμένου να αποκομίζουν οικονομικά οφέλη εις βάρος του ελληνικού λαού. Έτσι η χώρα αποδεδειγμένα υπερχρεώθηκε κατά τα ανωτέρω ποσά (Siemens , γερμανικά υποβρύχια και Βατοπέδι), δίχως ο Ελληνικός Λαός να έχει και κάποιο  οικονομικό ή άλλο όφελος από το παράνομο κατά το παραπάνω μέρος χρέος.

Όπως εκτενώς αναλύθηκε, πληρούνται στην προκείμενη περίπτωση οι τρεις προϋποθέσεις  για το χαρακτηρισμό ως επαχθούς μέρους του ελληνικού  χρέους ήτοι α) ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση όχι μιας αλλά πολλών  λεόντειων συμβάσεων ,  β) τα ως άνω  δάνεια  ΔΕΝ χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος και γ) ο πιστωτής ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα,  προχώρησε στο δανεισμό. Έως ότου η Ελλάς στέγνωσε, οπότε έπαυσε να τη δανείζει και αποσύρθηκε (βλ. απόσυρση γερμανών από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά όταν διαπιστώθηκε ότι η χώρα αδυνατεί πλέον να δανείζεται από τη Γερμανία για να αγοράζει γερμανικά όπλα).

Ως εκ τούτου, ένα σημαντικό  μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους στην ουσία συνιστά «απεχθές ή επονείδιστο χρέος» (odious debt) και για το λόγο αυτό η ελληνική πλευρά έχει κάθε δικαίωμα όχι μόνο να αρνηθεί νόμιμα την αποπληρωμή  του, αλλά  να προχωρήσει και στη μονομερή διαγραφή του.

Τέλος αν για τη παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ υπάρχει αμφιβολία αν είναι αυτό που ο Λαός επιθυμεί, να τεθεί άμεσα στην κρίση Του. Να διεξαχθεί δημοψήφισμα με αυτό το διακύβευα. Τώρα όχι αύριο, θέτοντας εκβιαστικά διλήμματα του τύπου ΝΑΙ στο ευρώ αλλά δεν έχω να πληρώσω συντάξεις ή ΟΧΙ στο ευρώ για να τυπώσω δραχμές και να πληρώσω συντάξεις…