ΑΝΤΙΔΩΡΟ

Από μια άποψη, ωστόσο, στάθηκα τυχερός. Γεννήθηκα σαράντα χρόνια κι εκατόν τρεις ημέρες νωρίτερα, το βράδυ μιας μελαγχολικής Παρασκευής. Έτσι είδα όλα τα σπουδαία κοσμοϊστορικά γεγονότα: την άνοδο και την πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου, τα Ιουλιανά, την άνοδο και την πτώση της χούντας, την μεταπολίτευση και την δεκαετία του Καραμανλή, την αλλαγή και την άνοδο στην Ελλάδα ενός σοσιαλιστικού -έστω, σοσιαλδημοκρατικού- κόμματος. Αν γράφω σήμερα, αυτό το οφείλω στο κατηχητικό, στο σκάκι και στα "Κλασικά Εικονογραφημένα". Το πρώτο με έμπασε στον κόσμο των ιδεών και της ιδεολογίας, το δεύτερο με έμαθε να είμαι άνθρωπος της δράσης και το τρίτο μου έδειξε την αξία των παραμυθιών. Σήμερα έχω πια αντικαταστήσει το πρώτο με την Αριστερά και το τρίτο με βιβλία χωρίς εικόνες. Όμως είμαι περίεργος να μάθω, τι θα μπορούσε να είναι εικονογραφημένοι ο Μαρξ, ο Μπόρχες, ο Ντοστογιέφσκυ και ο Βάρναλης. Παρ' όλα αυτά, δεν έγινα ούτε αναρχικός, ούτε κυνικός. Με συγκινούν ακόμη οι ιδανικές σχέσεις των πραγμάτων και η φρίκη τους. Πιστεύω πως ο κόσμος δεν είναι έτοιμος ούτε για την παγκόσμια τάξη, ούτε για την παγκόσμια ελευθερία, ούτε για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό. Γενικά, ζούμε στον βυθό μιας κρίσης. Αν με ρωτούσαν θα έλεγα πως προτιμούσα να γεννηθώ την Πρωτοχρονιά του 2001, όχι τόσο από πεποίθηση πως τότε τα πράγματα θα είναι καλύτερα όσο κύρια για λόγους συμμετρίας. [Θοδωρής Νικ. Αθανασιάδης, "Διάβαση" (Σάμος, 1985) - απόσπασμα από τον πρόλογο]
http://teddygr.blogspot.gr/