Αυτό γίνεται αφενός μεν με τη βοήθεια της εγχώριας
επιχειρηματικής ελίτ, η οποία «φιλοδοξεί» να γίνει ο τοποτηρητής των
εισβολέων στη χώρα της, αφετέρου με τη συνδρομή της πολιτικής εξουσίας –
η οποία επιβάλλει «νομοθετικά διατάγματα» που δεν απαιτείται η έγκριση
τους από τη Βουλή, ενώ διευκολύνει επικοινωνιακά την άλωση της εκάστοτε
χώρας.Η «διασπάθιση» της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), επιτυγχάνεται πολύ απλά, με τη βοήθεια της υπερβολικής φορολόγησης – επίσης με τη συνδρομή των τραπεζών, οι οποίες έχουν στην ιδιοκτησία τους τις υποθήκες.
«Αγαπητέ
φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες,
τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω
το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά
χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν
χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε
σπάνια έτσι κι αλλιώς.









