Μη σκύβετε και μη φοβάστε...

Τόση αδιαντροπιά! Τόσα ψέματα! Τόση υποκρισία! Τόσα ρεζιλίκια! Τόση φαυλότητα! Τόσοι εκβιασμοί! Τόσο θέατρο!

Και ...;Πόσα αρπαχτικά; Πόσοι μιζαδόροι; Πόσοι αφιλότιμοι; Πόσοι διαπλεκόμενοι; Πόσοι προδότες; Πόσα λαμόγια; Πόσοι συμφεροντολόγοι;Αλλά και...Τόσοι ραγιάδες! Τόσοι γονατισμένοι! Τόσοι κιοτήδες!  Τόσοι εαυτούληδες! Τόσα ψοφίμια!Και ...;Πόση απάθεια; Πόση ηλιθιότητα; Πόση ανοχή; Πόσος φόβος; Πόση κακομοιριά; Πόση αδυναμία;

Δυστυχώς, οι κάθε λογής και θέσης «ΕΦΙΑΛΤΕΣ» (πολιτικοί, βασιλιάδες, χουντικοί, ψευδοσωτήρες και λαοπλάνοι), εκμεταλλευόμενοι την αθωότητα,
την αμάθεια και την λαχτάρα του λαού να ζήσει μια καλλίτερη και πιο εύκολη ζωή, άφησαν  τους «ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ» ( δανειστές, υπονομευτές, καθοδηγητές, εχθρούς και φίλους) να περάσουν αμαχητί και μεταμφιεσμένοι σε σωτήρες,  να εκμαυλίσουν, να υπονομεύσουν, να διαμελίσουν, να ξεπουλήσουν και να εξευτελίσουν την ΠΑΤΡΙΔΑ και το ΕΘΝΟΣ μας, εμποδίζοντας αυτή την φυσική του εξέλιξη προς την γνώση, την παιδεία και την ανάπτυξη, συστηματικά, προδοτικά και προς ίδιον συμφέρον.

Κι όχι μόνο την εμπόδισαν, αλλά και την υπονόμευσαν και την απαγόρευσαν πολλές φορές μάλιστα, για να μην «ανοίξουν τα μάτια» του λαού, που όσο τον είχαν στην άγνοια και τον ευδαιμονισμό φυλακισμένο, μπορούσαν να του περνούν, να του επιβάλλουν και να τον καταδικάζουν στην απώλεια του μέλλοντός, του δικού του και των παιδιών του .

Σήμερα, που η παγκοσμιοποίηση και τα συμφέροντα των πολύ ολίγων μας έχουν οδηγήσει στον τελευταίο όροφο ενός σύγχρονου ΠΥΡΓΟΥ της ΒΑΒΕΛ-που πιο ψηλά είναι αδύνατον να πάει-είναι ολοφάνερο πως,  όσο κι αν οι κοινωνίες των λαών  αντιστέκονται, όσο κι αν ακόμη κι οι πιο απλοί άνθρωποι μπορούν  να βλέπουν το χάος να είναι ο μονόδρομός τους, δυστυχώς, είναι τόσο τρομαγμένοι και τόσο συνηθισμένοι στην αδυναμία τους και την παθητικότητά τους, που και την κατάρρευση του ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΉΜΑΤΟΣ θα την δεχτούν σαν αναπόφευκτη και θα την υποστούν.

Όσοι δε  θα επιζήσουν, με σκυμμένο το κεφάλι και σαν κάθε φορά, θα μαζέψουν τα συντρίμμια τους, για να ξανακτίσουν ένα μέλλον πάλι αβέβαιο και πάλι υποθηκευμένο στων αφανών αφεντάδων τις αδηφάγες κι ακόρεστες ορέξεις, που θα περιμένουν-εφαρμοσμένη τεχνική τους- κρυμμένοι πίσω από κινήματα, κόμματα, εξαγγελίες, υποσχέσεις και δήθεν οραματισμούς, μέχρι να γεμίσει πάλι φασούλι το φασούλι, του κοσμάκη το σακούλι, για να του τα ξαναρπάξουν, προβάλλοντας  τρόπους και λόγους, όπως, αποκατάσταση, άμυνα, επέκταση, εξέλιξη, χρηματιστήριο, ασφάλιση κι άλλα που δεν έχουν εφεύρει ακόμη.

Το σίγουρο είναι λοιπόν πως κι εγώ κι εσύ θ' αποδεχτούμε, θέλοντας και μη, το haircut του όποιου μισθουλάκου μας και της   όποιας σύνταξής μας, για τα οποία μια ζωή  μοχθούσαμε και η μόνη αντίσταση που μας απομένει, είναι να αρνούμαστε την υπερκατανάλωση,  στερώντας τους πόρους, αλλά και με την αποστροφή μας από κάθε  μορφής και ιδέας εξουσία, να τους αποδυναμώνουμε  και να τους απαξιώνουμε.

Επίσης και επ' ουδενί να μην πιστεύουμε τους εκβιασμούς και τους εκφοβισμούς τους, όταν μας κουνούν μπροστά μας, σαν κόκκινο πανί, μια δήθεν «χρεοκοπία». Όλοι τους είναι προ πολλού χρεοκοπημένοι κι εμείς  πρώτοι απ' όλους, αφού πάνω στα δικά μας παθήματα, «δειγματίζουν» τα δικά τους καμώματα.

Κάθε επιπλέον στέρηση που μας ζητούν για να μην πτωχεύσουμε, είναι χειρισμός για να μαζέψουν όσα περισσότερα προφταίνουν για τη μαύρη καταβόθρα τους.

Εγώ θέλω να στερηθώ αλλά μόνο για το καλό και την ευημερία του σπιτιού μου-εν προκειμένω της χώρας μου- κι όχι για το όφελος των τραπεζών και των τοκοχρεολυσίων τους. Αυτοί που συνομολόγησαν τα δάνεια και τους τόκους τους, να τα ξεπληρώσουν.

Τα χαράτσια είναι για τους ραγιάδες κι όχι για τους ελεύθερους πολίτες που μόνο με την ανεπηρέαστη από τον φόβο, την πείνα και το σκοτάδι ψήφο τους, θα αποφασίσουν πώς  και ποιοι θα σχεδιάσουν και θα διαπραγματευτούν το ειρηνικό και αξιοπρεπές μέλλον τους.

Μη σκύβετε το κεφάλι λοιπόν στις απειλές  και στον εκφοβισμό.

Οι πολλοί είμαστε εμείς.

Εμείς αποφασίζουμε κι αυτοί εκτελούν.

Δώστε τους το να το καταλάβουν, αγέρωχα και τολμηρά κι ας το χωνέψουν επιτέλους.

Προσωπικά, βέβαια,  έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, αφού, τουλάχιστον και κατά την δύναμή μου, μέσα από τα ποιήματα και τα γραφτά μου, έχω διατυπώσει, προ πολλού, τις αντιρρήσεις και την αποστροφή μου γι΄ αυτούς και τα συστήματά τους, αλλά και γιατί,  μήτε χειροκρότησα κανέναν, απ' όσους, κατά καιρούς το «ΣΥΣΤΗΜΑ» μου παρουσίαζε σαν σωτήρες και σαν πρότυπα, μήτε ακούμπησα τα όνειρά μου και την εξέλιξή μου σε κανενός κίβδηλου και λαοπλάνου τις υποσχέσεις, παρά, διαβάζοντας και μελετώντας την ιστορία του κόσμου, είδα πως επαναλαμβάνεται, μια και παίρνει συνεχώς συγχωροχάρτι από τους αμνήμονες κι «ωχαδερφιστές», που δεν μπαίνουν στον κόπο μήτε να προβληματιστούν μήτε να σκεφτούν καν, αποδεχόμενοι των επιτηδείων  τα μηνύματα και τις γραμμές, προτιμώντας μια πρόσκαιρα καλοπέραση και ευδαιμονία.

Όλα τα παραπάνω όμως δεν με απαλλάσσουν από το μερίδιο της ευθύνης μου, που είναι η συνεχής  εγρήγορση και η αδιάκοπη αντίσταση.

Από asirri @ 


αγγελικη συρρή-στεφανίδου

http://aggeliki-sirri.pblogs.gr