Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αργεντινή με 1,7 δις (!) δολάρια πλεόνασμα στα ταμεία της από εξαγωγές προϊόντων στις εμπόλεμες χώρες, συν μισό δις δολάρια που της χρωστάει η χρεοκοπημένη Αλβιόνα. Σύνολο 2,2 δις δολάρια του 1945. Το 1946 ο Περόν φρεσκοπαντρεμένος με την Εύα Ντουάρτε κερδίζει πανηγυρικά τις εθνικές εκλογές απέναντι σε έναν απίστευτο συνασπισμό, σοσιαλιστών, κομμουνιστών, παπάδων, τσιφλικάδων, βιομηχάνων και πρακτόρων των ΗΠΑ.
Οι στόχοι του είναι δύο: κοινωνική δικαιοσύνη και οικονομική ανεξαρτησία. Για να πετύχει τους στόχους του ο Περόν ενισχύει σταδιακά τα συνδικάτα και εκείνα προτρέπουν τον κόσμο σε αλλεπάλληλες απεργίες. Όπως είναι φυσικό η χώρα παραλύει. Όμως το χρήμα είναι άφθονο εκείνη την εποχή στην Αργεντινή και το κεφάλαιο αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις. Οι μισθοί αυξάνονται σε πρωτοφανή για την ιστορία της χώρας επίπεδα, οι εταιρείες κοινωνικής ωφελείας εθνικοποιούνται, και το ίδιο συμβαίνει με τους σιδηροδρόμους, τις τράπεζες και τον εμπορικό στόλο. Ως και οι εξαγωγικές εταιρείες του σιταριού καταργούνται και αντικαθίστανται από έναν κρατικό συνεταιρισμό.
Επειδή ο λαός και ο κρατικός μηχανισμός δεν έχουν προλάβει να διαφθαρούν ακόμα σε μεγάλο ποσοστό, φτιάχνονται δρόμοι, υδροηλεκτρικά εργοστάσια, αεροπορικές γραμμές, ακόμα και αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο πλαίσιο του 5ετούς προγράμματος ανάπτυξης κατασκευάζονται σχολεία, παιδικοί σταθμοί, νοσοκομεία. Η οικονομία δουλεύει στο φούλ. Η γραμμή παραγωγής αυτοκινήτων που υπολειτουργούσε εκσυγχρονίζεται. Επίσης αναβαθμίζεται και ξεκινάει δυναμικά η γραμμή παραγωγής επιβατικών και πολεμικών αεροπλάνων.
Μπίνγκο. Η Αργεντινή βρίσκεται στο μεταίχμιο του να γίνει η υπερδύναμη της Ν. Αμερικής. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στις αποικιοκρατικές δυνάμεις και στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο υπόγειος πόλεμος εναντίον της θρασείας αυτής χώρας παίρνει κανονική μορφή. Το 1948 οι ΗΠΑ κόβουν όλες τις εξαγωγές αργεντίνικων προϊόντων από το μασονικό σχέδιο Μάρσαλ. Ο κόσμος στην κατεστραμμένη Ευρώπη πεθαίνει ακόμα από την πείνα και τα στάρια της Αργεντινής σαπίζουν αζήτητα στις αποθήκες. Στο εσωτερικό της χώρας, ο κοινωνικός αυνανισμός επικρατεί παρά τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης που φαίνονται ξεκάθαρα. Το άσχημο είναι ότι κανένας δεν φαίνεται να ανησυχεί για τις καινούργιες συνήθειες. Τα δάνεια για εισαγωγές δίνονται αφειδώς. Η μεσοαστική τάξη καταναλώνει ξέφρενα κοντράροντας τους μεγαλοκαρχαρίες σε σπατάλη. Όμως τα ζάρια που της έχουν δώσει είναι σκάρτα. Οι κώλοι σφίγγουν ξαφνικά και σκάνε οι πρώτες τραπεζικές απάτες.
Το 1948 η Αργεντινή είναι ίσια πανιά-ίσια κατάρτια. Το πολεμικό πλεόνασμα των 2,2 δις έχει εξαϋλωθεί σε λιγότερο από 3 χρόνια. Ο Περόν αναγκάζεται να δανειστεί από τις ΗΠΑ με επαχθείς όρους. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους του και τα νοικοκυριά σε όλη την Αργεντινή καθώς η κατηφόρα έχει αρχίσει. Εκκλησία, άρχουσα τάξη και ξένοι τοκογλύφοι ενώνονται φαινομενικά εναντίον του Περόν αλλά ουσιαστικά εναντίον της χώρας που έχει τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Το χρήμα φεύγει από τις τράπεζες για έξω. Οι προβληματικές -λόγω του εμπάργκο των ΗΠΑ- εξαγωγές παθαίνουν καθίζηση. Από το 1948 ως το 1950 το πέσο υποτιμάται 70 %. Το 1952, ο Περόν χάνει την βασίλισσα Εύα και η παρτίδα έχει ουσιαστικά τελειώσει. Όλα έχουν φτάσει στο πικρό τέλος. Στα καφενεία οι νότες από τα μελαγχολικά τάνγκο θυμίζουν ρέκβιεμ. Η χώρα έχει χρεοκοπήσει μεγαλοπρεπώς. (Την ίδια στιγμή ο Παπατζής ζει στις ΗΠΑ ως ευτυχής αμερικανός υπήκοος και γιορτάζει την γέννηση του διαδόχου-μιναροκεφτέ).
Το άστρο του Περόν δείχνει να σβήνει σιγά-σιγά. Την γκρίνια που φέρνει η φτώχεια την διαδέχονται οι ταραχές, η απολυταρχία, και οι λάθος πολιτικές επιλογές. Έχοντας εναντίον του την χριστιανική μασονία και αδυνατώντας να βρει λύσεις, το καθεστώς γίνεται παράλογο και καταπιεστικό. Μετά από συνεχόμενες ίντριγκες made in Langley, ρουφιανιές, δολοφονίες αθώων από ακροδεξιούς, σαμποτάζ και πρακτοριλίκια, ο Περόν κάνει τρίπλα: Ανακοινώνει αλλαγές όπως την καθιέρωση του διαζυγίου και την νομιμοποίηση της πορνείας και συζεί με μια 17χρονη. Το 1955 ο καταδιαπλεκόμενος μαφιόζος του Βατικανού αφορίζει τον Περόν. Την επόμενη ημέρα οι καθολικοί του στρατού κινούνται εναντίον του. Η χριστιανική αεροπορία βομβαρδίζει το κέντρο του Μπουένος Άιρες δολοφονώντας 364 αμάχους. Σε αντίποινα οι περονιστές βάζουν φωτιά στις εκκλησίες. Καίνε 11 από δαύτες μαζί και την Μητρόπολη. Οι καραβανάδες οπαδοί του δαίμονα Γιαβέ κινητοποιούν τον στρατό εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου. Σαχ μάτ. Ο Περόν το σκάει από την Αργεντινή με μια δανεική κανονιοφόρο, λίγο πριν τον σκοτώσουν.
Το παιχνίδι έχει χοντρύνει. Καθώς η Ευρώπη επουλώνει τις πληγές του πολέμου, η Αργεντινή και όλη η Κ. και Ν. Αμερική μπαίνουν στην κόλαση της μπανανοκρατίας, των βασανιστηρίων και των δολοφονιών. Ολόκληροι λαοί εκλιπαρούν τους ένστολους πράκτορες της CIA για έλεος.
Το 1973, έπειτα από 18 χρόνια εξορίας, ο Περόν επιστρέφει στη χώρα του και καταφέρνει να επανεκλεγεί πρόεδρος. Ένα χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 1974 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στο Μπουένος Άιρες. (Δύο μήνες αργότερα, ο Παπατζής φτάνει στην Αθήνα και ιδρύει το κόμμα που με όχημα μια κάκιστη απομίμηση του περονισμού θα διαλύσει ό,τι έχει μείνει από την Ελλάδα).
Βρισκόμαστε στο 2010. Μετά από μια σειρά πραξικοπήματα, ανίκανες και πουλημένες κυβερνήσεις, λαμογιές και χαράτσια του ΔΝΤ, η Αργεντινή παραπαίει ανάμεσα στην χρεωκοπία και στην απόλυτη φτώχεια. Μια χώρα που λόγω φυσικών πόρων θα μπορούσε να είναι υπερδύναμη σέρνεται σαν ζητιάνος στις εξώπορτες των τραπεζών.
Στο άλλο ημισφαίριο, ο διάδοχος μιναροκεφτές της οικογένειας Παπατζή δεν γαμεί, δεν πίνει, δεν ξενυχτάει, δεν πάει μπουζούκια. Δουλεύει συστηματικά και με ταχύτητα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να αγανακτεί και δεν πιστεύει πια σε ηγέτες. Τα σκοτεινά αφεντικά φοβούνται ότι δεν θα προλάβει να υπογράψει όλα τα σκατόχαρτα με τα οποία θα διεκδικήσουν οι ίδιοι την χώρα και τις ζωές των κατοίκων της........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου