Μεγάλωσα στην εποχή της αφθονίας, την δεκαετία του '80 και μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι περισσότεροι συνομήλικοι μου κάπως έτσι θυμούνται εκείνη την εποχή.Βλέπετε μόλις είχαν ανοίξει τα ταμεία του κράτους και σχεδόν όλοι έτρωγαν μπουφέ (σε αντίθεση με το σημερινό αλά καρτ μενού).Μεγάλωσαμε, σπουδάσαμε, βρήκαμε δουλειά και νομίζαμε ότι η εποχή της αφθονίας θα συνεχιστεί, αλλά που λεφτά; που δουλειά για πολλούς. Το life style όμως μια εποχής που έφυγε έμεινε στο DNA μας...
Εμείς οι εκδρομείς του 2000 μεγαλώσαμε δίχως κατόχη, δίχως πείναι, δίχως χούντα. Ενηλικιωθήκαμε όταν το χρηματιστήριο βάραγε λίμιτ απ και ψάχναμε και τα δικά μας λίμιτ απ σε κάρτες, διακοποδάνεια , ελληνάδικα και clubs.Πολιτικοποιηθήκαμε σε νεολαίες κομμάτων χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση και μάθαμε ότι αυτό που λέμε πολιτική είναι παρτάκια , σημειώσεις και πορείες προς την Αμερικανικη πρεσβεία που κατέληγαν πάλι σε ποτάκια ή σε σουβλάκια. Απολιτίκ ντεμέκ αγωνιστές ενός συστήματος που σχεδόν όλοι είχαμε αποδεχτεί.
Και τα χρόνια πέρασαν, και εμείς οι γέννες του '80 αρχίσαμε να γινόμαστε οι σημερινοί 30αρηδες. Πολλοί μεγάλωσαν με όνειρα αλλά κατέληξαν δημόσιοι υπάλληλοι (γιατί οι γονείς τους έλεγαν για τον σίγουρο μισθό και είχαν και αυτόν τον κομματάρχη που μέτραγε τις ψήφους με το κεφάλι και θα διόριζε το καμάρι τους) , άλλοι σπούδασαν και περίμεναν να γίνουν επιστήμονες, δάσκαλοι , αρχιτέκτονες (αλλά κατέληξαν να είναι σερβιτόροι, φροντιστηριάκηδες με μαύρα λεφτά για να τα βγάλουν πέρα, γραμματείς και ανέργοι), άλλοι απλά βγήκαν από το σύστημα και άλλοι εκμεταλλεύτηκαν το σύστημα....
Και κάποια στιγμή, όλοι εμείς ξυπνάμε από το όνειρο ότι λεφτά υπάρχουν και βλέπουμε ότι αυτή η χώρα είναι χρεωμένη για πολλές δεκαετίες.Αρχίζουν να κόβονται μισθοί, συντάξεις , επίδόματα. Το φάντασμα της κακουχίας και της ανέχειας αρχίζει να πλανιέται από πάνω μας.Μόνο τότε κάποιοι αρχίζουν και φωνάζουν. Οι συνδικαλιστές που χάνουν τα δικαιωματά τους και κατεβαίνουν στους δρόμους, οι δημόσιοι υπάλληλοι που φοβούνται τις απολύσεις γιατί ξέρουν ότι στον ιδιωτικό τομέα δεν θα βρουν δουλειά, οι συνταξιούχοι που μένουν ταπί και ψύχραιμοι στα 80...
Σηκωθήκαμε από τον καναπέ μας γιατί μας έκοψαν τα λεφτά...Ακόμα και τώρα λίγοι νοιάζονται για το αν θα πωληθεί η δημόσια περιουσία...Τους νοιάζει ότι θα περάσουν οι ΔΕΚΟ που δουλεύουν σε άλλα αφεντικά. Και όλοι εμείς ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου...Ξυπνάμε με εφιάλτες της ανεργίας, της χρεοκοπίας, της μετανάστευσης.
Και φτάνουμε στους αγανακτισμένους... Αν το δω σαν ομαδική ψυχοθεραπεία ίσως να πάω...Αλλά δεν το βλέπω έτσι. Οι περισσότεροι κατεβαίνουν γιατί ντρέπονται πια τα δικά τους παιδιά. Γιατί δεν έκαναν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια και ξαφνικά νιώθουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν. Θέλετε να σας πω κάτι; Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να δώσετε στις επόμενες γενιές άλλα μαθήματα ζωής από αυτά που μας έδωσαν οι δικοί μας γονείς...Να τους μάθετε ότι καλός πολίτης είναι αυτός που θα καταγγείλει την αδικία και την ρεμούλα, καλός δημόσιος υπάλληλος είναι αυτός που θα αντιδράσει όταν δει την εκμεταλλευση και την ασυδοσία, καλός ψηφοφόρος είναι αυτός που δεν θα περιμένει να διοριστεί ή να του νομιμοποιήσει ο βουλευτής το αυθαίρετο για να τον ψηφίσει...
Ότι και να πούμε για το μνημόνιο και για τα χρέη, είναι πια παρελθόν...Όσες μέρες και να κάτσετε στο Σύνταγμα τα χρέη δεν σβήνουν...Και αν γίνουν αύριο εκλογές οι "αγανακτισμένοι" θα ψηφίσουν και πάλι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία... Σε κανέναν μας δεν έχω εμπιστοσύνη...Μόνο στα νέα παιδιά, τους σημερινούς εφήβους...Γιατί αυτοί ξεκινάνε αντίστροφά από εμάς...Και γιατί αυτοί ξέρουν...Ενώ όλοι εμείς για χρόνια κάναμε ότι δεν ξέραμε... ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου