Πιτσιρίκος
Στην Ελλάδα, και όχι μόνο, τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση, εκεί που υφίσταται σε έντονο βαθμό, ή την πρόληψη,εκεί όπου φοβούνται βάσιμα για το τι θα τους ξημερώσει, της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, συνδέονται με οικονομοτεχνικά μοντέλα, μελέτες και ευχολόγια για το επόμενο κύμα της ανάπτυξης.
Όμως, το πρόβλημα για μια ακόμα φορά δεν βρίσκεται εκεί. Είναι ξανά ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης καιΑΝ
δεν αντιμετωπιστεί ως τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί. Η κρίση –είτε με το ευρώ είτε με την δραχμή– θα επιμένει, θα βαθαίνει και θα καταδικάζει οριστικά και αμετάκλητα όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού στην κοινωνική ανυπαρξία. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό η εντυπωσιακή επικράτηση των μνημονιακών δυνάμεων σε συνδυασμό με την εκ των προτέρων αποτυχία των νέων και των παλαιότερων “δημοσιονομικών μέτρων” με κάνει να πιστεύω ότι πολύ σύντομα οι καθεστωτικές δυνάμεις θα επιλέξουν την λύση της δραχμής -ή του διπλού νομίσματος- με όρους που θα ευνοούν τα δικά τους συμφέροντα καθώς και τα μεσώ-μακροπρόθεσμα συμφέροντα των δανειστών. Κι αυτό σημαίνει μια πιο καυτή κόλαση για όλους τους κολασμένους των μνημονίων.Η θέση λοιπόν των πληβείων θα χειροτερέψει και ο συνηθέστερος –όπως η ιστορία διδάσκει– τρόπος με τον οποίο οι άρχοντες ελέγχουν το πεινασμένο πόπολο είναι ο φασισμός–ρατσισμός και επιθετικός εθνικισμός.
Η ΧΑ δεν δημιουργήθηκε τυχαία.
Αν εξετάσει κανείς το ζήτημα πιο προσεκτικά, θα δει πως το σημαντικότερο “επίτευγμα” της ΧΑ τα χρόνια της παρουσίας της είναι το γεγονός πως σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν υιοθετήσει στον άλφα ή στον βήτα βαθμό κομμάτια της φρασεολογίας και της ιδεολογίας της.
Και τα υπόλοιπα ανέχονται όλα αυτά σαν κάτι φυσιολογικό και αναπόφευκτο.
Κι αυτό γιατί η απήχηση επιμέρους θέσεων της ακροδεξιάς σήμερα στην κοινωνία είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μια δεκαετία νωρίτερα. Κι αυτή η τάση θα ενισχυθεί τα επόμενα έτη.
Ο καθαγιασμός των ρατσιστικών κι ανθρωποφαγικών πρακτικών από τα ΜΜΕ, την πνευματική “ελίτ” -εδώ γελάμε και κλαίμε μαζί- θα ενισχυθεί και από την ολιγαρχία της ΕΕ, μέσω των αποφάσεων που λαμβάνονται για την αντιμέτωση του “προσφυγικού”. Στον αντίποδα, δεν υπάρχει μια στέρεη πολιτικά πρόταση για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει εκείνη η τρέλα που θα μπορούσε να δώσει μια οραματική διάσταση στην αντίσταση της κοινωνίας -και του κάθε ατόμου ξεχωριστά- απέναντι στην εκμετάλλευση και στην αδικία που σπάει πια κόκαλα και συνειδήσεις. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε πρόκειται να δημιουργηθεί μέσα στο επόμενο -πόσο αλήθεια;- διάστημα.
ΗΑΝΤΑΡΣΥΑ
και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις δεν πείθουν, και, κακά τα ψέματα, αν δεν πείθουν τώρα, δεν πρόκειται να πείσουν ποτέ. Η ΛΑΕ έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και περισυλλογή, όταν κατάλαβε κάτι που η κοινωνία ήξερε καλύτερα από αυτήν. Το ξαναζεσταμένο φαΐ του ΣΥΡΙΖΑ δεν τρώγεται με τίποτα.ΤοΚΚΕ
δεν μπορεί να συναρπάσει, γερασμένο και άνοστο καθώς είναι.Όμως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το ακολουθεί ένα δυναμικό κομμάτι της νεολαίας και των εργαζομένων που εξακολουθεί να αντιστέκεται. Κι αν το ΚΚΕ – κατά την άποψη μου – δεν έχει να δώσει κάτι καινούργιο, η συνδικαλιστική του οργάνωση – το ΠΑΜΕ – μπορεί να αποτελέσει το λίκνο για ένα καινούργιο συνδικαλιστικό κίνημα που θα δώσει την μάχη στους δρόμους για την υπεράσπιση και του τελευταίου δικαιώματος που πάει να καταργηθεί από τους νενέκους της τρόϊκα. Χωρίς τέτοιες μάχες, ας μην περιμένουμε κάτι νέο να προβάλει στην κοινωνία μας. Φυσικά και το ΠΑΜΕ θα πρέπει να ανοιχθεί και να δεχθεί όλους όσους επιθυμούν να αγωνιστούν όχι για τον κομμουνισμό αλλά για το ψωμί και την αξιοπρέπεια. Από παράταξη του ΚΚΕ πρέπει να γίνει εργατική οργάνωση. Τα σιχάματα της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ και της ΠΑΣΕΓΕΣ πρέπει να μείνουν μονάχα με την σφραγίδα τους.
Νομίζω λοιπόν πως χρειάζονται να γίνουν μεγάλες και γρήγορες υπερβάσεις.
Αλλιώς, το κύμα του φασισμού θα τα σαρώσει σύντομα όλα.
Και όταν κάποιοι φωνάζουν την λέξη “φασίστας”, μην κοιτάτε μονάχα τον χρυσαυγίτη της γειτονιάς σας.
Υπάρχουν πολλοί λύκοι εκεί έξω που φορούν την λευκή προβιά του “δημοκρατικού προβάτου”.
Όταν οι πολλοί αρχίζουν να κρίνουν τους ηγέτες με γνώμονα όχι τα όσα λένε αλλά τα όσα πράττουν, τότε ίσως να υπάρξει η πιθανότητα να αλλάξουν τα πράγματα δραματικά κάπου στο μέλλον. Μέχρι τότε, οφείλουμε να μείνουμε ζωντανοί. Αν μπορέσουμε, βέβαια. Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας
Υ.Γ. Το σχόλιο σου στο κείμενο του φίλου που μιλούσε για “κιότηδες” ήταν πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσα να γράψω εγώ για τον εαυτό μου και σε ευχαριστώ. Πιτσιρίκο, έχεις πνευματικά ήδη μεταναστεύσει. Όταν μεταφέρεις και το σαρκίο σου έξω από τον βόθρο, θα αισθανθείς υπέροχα. Εγώ το πήρα ανάποδα –πρώτα το σώμα και μετά το πνεύμα– και ήταν (είναι) πιο δύσκολο γιατί κουβαλάς μέσα σου κάτι ιδεατό που δεν υπάρχει.
(Αγαπητέ Ηλία, είμαι πια πεπεισμένος πως η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι άρρωστοι. Βαριά. Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία, δεν μπορώ πια να βρω δικαιολογία για κανέναν. Ηλία, έχω φύγει μακριά. Ουσιαστικά, έχω μεταναστεύσει. Μένει και το τυπικό μέρος. Αλλά εγώ δεν είμαι εδώ. Να είσαι καλά.)
pitsirikos
