Απώλειες του Β΄ παγκοσμίου πολέμου σε αριθμούς

Οι στατιστικές για τις απώλειες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι ανακριβείς. Μόνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανική Κοινοπολιτεία μπορούν να αναφερθούν επίσημα στοιχεία που δείχνουν πόσοι σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν η φυλακίστηκαν. Για τα περισσότερα άλλα έθνη, υπάρχουν μόνο εκτιμήσεις χωρίς ικανοποιητική αξιοπιστία. Η στατιστική έπαψε να είναι αξιόπιστη και για τους Συμμάχους και για τον Άξονα, όταν οι στρατοί παραδόθηκαν ή διασκορπίστηκαν. Ο πόλεμος των αντάρτικων, οι μεταβολές στα διεθνή σύνορα και οι μαζικές μετατοπίσεις του πληθυσμού έκαναν αρκετά πολύπλοκες τις μεταπολεμικές προσπάθειες για την επίτευξη ακριβών αριθμών ακόμη και για το σύνολο των νεκρών από όλες τις αιτίες

Οι θάνατοι αμάχων από χερσαίες μάχες, αεροπορικούς βομβαρδισμούς, πολιτικές και φυλετικές εκτελέσεις, ασθένειες που προκλήθηκαν από τον πόλεμο, πείνα και βύθιση πλοίων πιθανόν υπερβαίνουν τα θύματα της μάχης. Αυτοί οι θανάτοι πολιτών είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν, αλλά πρέπει να ληφθούν υπόψη σε οποιαδήποτε συγκριτική αξιολόγηση των εθνικών απωλειών. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για τα θύματα της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, των δύο χωρών όπου οι απώλειες ήταν αναμφίβολα μεγαλύτερες. Κυρίως γι 'αυτόν τον λόγο, οι εκτιμήσεις των συνολικών νεκρών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ποικίλλουν οπουδήποτε από 35.000.000 σε 60.000.000 - μια σημαντική στατιστική διαφορά. Λίγοι επιχείρησαν να υπολογίσουν το συνολικό αριθμό των ατόμων που τραυματίστηκαν ή έμειναν ανάπηροι

Όσο ανακριβείς είναι πολλοί από τους αριθμούς, η κύρια ερμηνεία τους είναι ξεκάθαρη. Οι βαρύτερες αναλογικά ανθρώπινες απώλειες συνέβησαν στην ανατολική Ευρώπη, όπου η Πολωνία έχασε περίπου το 20% του προπολεμικού πληθυσμού της και αντίστοιχα η Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση γύρω στο 10%. Οι γερμανικές απώλειες, εκ των οποίων το μεγαλύτερο ποσοστό σημειώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, ήταν μόνο ελάχιστα λιγότερο σοβαρές. Τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης, όσο και αν είναι αυτά που υπέφεραν από την κατοχή, διέφυγαν με απώλειες ανθρώπινου δυναμικού που δεν ήταν συγκρίσιμες με εκείνες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ανατολική Ασία, τα θύματα της πείνας και της επιδημίας στην Κίνα πρέπει να αριθμούν τα εκατομμύρια μαζί με άλλα εκατομμύρια στρατιωτών και αμάχων που έχασαν τη ζωή τους σε μάχες και βομβαρδισμούς

Ο πίνακας περιλαμβάνει τα στοιχεία που φαίνονται να είναι τα καλύτερα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία για τις απώλειες όλων των τύπων των ενόπλων δυνάμεων που προκύπτουν από τη μάχη, τους θανάτους αμάχων από αίτια που σχετίζονται με τον πόλεμο και τους εκτιμώμενους συνολικούς θανάτους σε καθένα από τα μεγάλα έθνη που εμπλέκονται στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αριθμοί είναι στρογγυλεμένοι σε χιλιάδες και είναι εκτιμήσεις, ενώ οι παραλείψεις σε οποιαδήποτε κατηγορία δείχνουν ότι οποιαδήποτε εκτίμηση θα ήταν εντελώς αναξιόπιστη. Οι εκτιμώμενες απώλειες των κινήσεων αντίστασης συμπεριλήφθηκαν στις στρατιωτικές απώλεις και άλλα θύματα ναζιστικών διώξεων στις πολιτικές. Στην τελευταία κατηγορία πέφτουν περίπου 5.700.000 Εβραίοι, περισσότεροι από τους μισούς από την Πολωνία, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκτελέσεων.

Απώλειες Β' Παγκοσμίου Πολέμου
	Στρατιωτικές
Χώρα	Θάνατοι1	Τραυματίες	Φυλακισμ/Αγνοούμ2	Άμαχοι	Σύνολο(εκτίμηση)
Σύμμαχοι
Βέλγιο	12,000	—	—	76,000	88,000
Βραζιλία	943	4,222	—	—	1,000
Αυστραλία	23,365	39,803	32,393	—	24,000
Καναδάς	37,476	53,174	10,888	—	38,000
Ινδία	24,338	64,354	91,243	—	—
Νέα Ζηλανδία	10,033	19,314	10,582	—	10,000
Νότια Αφρική	6,840	14,363	16,430	—	7,000
Μεγάλη Βρετανία	264,443	277,077	213,919	92,6734	357,000
Αποικίες Βρετανίας	6,877	6,972	22,323	—	7,000
Κίνα5	1,310,224	1,752,951	115,248	—	—
Τσεχοσλοβακία6	10,000	—	—	215,000	225,000
Δανία	1,800	—	—	2,0007	4,000
Γαλλία8	213,324	400,000	—	350,000	563,000
Ελλάδα9	88,300	—	—	325,000	413,000
Ολλανδία	7,900	2,860	—	200,000	208,000
Νορβηγία	3,000	—	—	7,000	10,000
Πολωνία10	123,178	236,606	420,760	5,675,000	5,800,000
Φιλιππίνες	27,000	—	—	91,000	118,000
ΗΠΑ11	292,131	671,801	139,709	6,000	298,000
Σοβιετική Ένωση12	11,000,000	—	—	7,000,000	18,000,000
Γιουγκοσλαβία	305,000	425,000	—	1,200,000	1,505,000
Άξονας
Βουλγαρία13	10,000	—	—	10,000	20,000
Φινλανδία	82,000	50,000	—	2,000	84,000
Γερμανία14	3,500,000	5,000,000	3,400,000	780,000	4,200,000
Ουγγαρία13	200,000	—	170,000	290,000	490,000
Ιταλία15	242,232	66,000	350,000	152,941	395,000
Ιαπωνία	1,300,00016	4,000,000	810,000	672,000	1,972,000
Ρουμανία13	300,000	—	100,000	200,000	500,000

1Τα στοιχεία για τους θανάτους, στο μέτρο του δυνατού, αποκλείουν εκείνους που έχασαν τη ζωή τους από φυσικά αίτια ή αυτοκτονίες. 2Στο μέτρο του δυνατού, οι αριθμοί σε αυτή τη στήλη αποκλείουν εκείνους που πέθαναν στην αιχμαλωσία 3Τα στοιχεία για όλα τα έθνη της Κοινοπολιτείας περιλαμβάνουν εκείνους που ακόμα αγνοούνταν το 1946, μερικοί από τους οποίους μπορεί να θεωρηθούν νεκροί. 4Το νούμερο αυτό ανέρχεται σε 60.595 άτομα που σκοτώθηκαν από εναέριους βομβαρδισμούς, 30.248 σε υπηρεσία εμπορικών πλοίων, 624 σε βοηθητικές υπηρεσίες των γυναικών και 1.206 στην εθνοφρουρά. 5Τα αριθμητικά στοιχεία για την Κίνα περιλαμβάνουν απώλειες των κινεζικών εθνικιστικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του 1937-45 όπως αναφέρθηκαν το 1946, και δεν περιλαμβάνουν στοιχεία για τους τοπικούς στρατούς και κομμουνιστές. Εκτιμήσεις 2.200.000 στρατιωτών νεκρών και 22.000.000 θανάτων πολιτών εμφανίζονται σε ορισμένες συλλογές αλλά είναι αμφίβολης ακρίβειας. 6Οι αριθμοί των απωλειών των Τσέχων περιλαμβάνουν μόνο εκείνους που πολέμησαν στην συμμαχική πλευρά, όχι Σουδητοί Γερμανοί και άλλοι που υπηρέτησαν στο γερμανικό στρατό. 7Περιλαμβάνει προσωπικό εμπορικού ναυτικού που υπηρέτησε στους Συμμάχους. 8Οι απώλειες των Γάλλων περιλαμβάνουν εκείνους που έχασαν τη ζωή τους από όλες τις αιτίες της εκστρατείας του 1939-40, εκείνους των Ελεύθερων Γάλλων, των επανενωμένων γαλλικών μονάδων που πολέμησαν με τους συμμάχους κατά τη διάρκεια του 1942-45 και των γαλλικών μονάδων που πολέμησαν με δυνάμεις του Άξονα στη Συρία και τη Βόρειο Αφρική το 1941-42 (1.200 νεκροί). 9Οι αριθμοί αυτοί που ανακοινώθηκαν το 1946 είναι πιθανώς υπερβολικά υψηλοί. Ναυτικοί εμπορικού στόλου περιλαμβάνονται μαζί με στρατιωτικούς νεκρούς. 10Τα νούμερα των στρατιωτικών προέρχονται από αναφορά που εξέδωσε η πολωνική κυβέρνηση το 1946 και περιλαμβάνουν απώλειες στην εκστρατεία του 1939, εκείνες των ανταρτών, πολωνικών δυνάμεων που υπηρέτησαν με βρετανικούς και σοβιετικούς στρατούς, καθώς και αυτές στην εξέγερση της Βαρσοβίας. Τα αριθμητικά στοιχεία για τους αμάχους, που περιλαμβάνουν 3.200.000 Εβραίους, βασίζονται σε αυτή τη δήλωση, όπως τροποποιήθηκε από τους υπολογισμούς των εμπειρογνωμόνων του πληθυσμού. 11Περιλαμβάνονται στρατιωτικές δυνάμεις εδάφους, αέρους καθώς και στρατιωτικές δυνάμεις του ναυτικού, των πεζοναυτών και της ακτοφυλακής. Υπήρχαν επιπλέον 115.187 θάνατοι αμερικανών στρατιωτών από μη στρατιωτικές αιτίες. Οι πολίτες που απαριθμούνται το 1946 ως νεκροί ή αγνοούμενοι περιλαμβάνουν 5.638 της εμπορικής ναυτιλίας. 12Οι διαθέσιμες εκτιμήσεις των σοβιετικών ατυχημάτων ποικίλλουν σημαντικά. Ένας σοβιετικός αξιωματικός που υπηρέτησε με την ανώτερη διοίκηση στο Βερολίνο και έφυγε από τη σοβιετική υπηρεσία το 1949, έφερε συνολικές στρατιωτικές απώλειες σε 13.600.000: 8.500.000 νεκρούς ή αγνοούμενοι στη μάχη. 2.600.000 νεκροί σε φυλακές · 2.500.000 πέθαναν από τραύματα - και εκτιμάται ο αριθμός των αμάχων σε 7.000.000. Αυτά τα στοιχεία έχουν γίνει ευρέως αποδεκτά στη Γερμανία, αλλά οι περισσότερες έρευνες των ΗΠΑ, με βάση τις σοβιετικές ανακοινώσεις, απαριθμούν 6.000.000 έως 7.500.000 θανάτους μάχης. Οι υπολογισμοί που έγιναν με βάση την κατανομή του πληθυσμού κατά ηλικία και φύλο στην απογραφή του 1959 δίνουν κάποια αξιοπιστία στα υψηλότερα αριθμητικά στοιχεία, καθώς φαίνεται να δείχνουν απώλειες από 15.000.000 σε 20.000.000 άντρες στρατιωτικής ηλικίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται εδώ είναι μια συμβιβαστική εκτίμηση, που δεν σκοπεύει να αποκρύψει το γεγονός ότι οι σοβιετικές απώλειες είναι στην πραγματικότητα άγνωστες στη Δύση. 13Εκτιμήσεις βάσει αποσπασματικών δεδομένων 14Περιλαμβάνουν άντρες εκτός Γερμανίας που υπηρέτησαν με τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις και βασίζονται στην υπόθεση ότι περίπου 1.000.000 από τους 1.250.000 άνδρες που εξακολουθούν να αναφέρονται ως αγνοούμενοι στο σοβιετικό έδαφος το 1955 ήταν νεκροί. Επιπλέον, πιθανόν 250.000 στρατιωτικοί πέθαναν από φυσικά αίτια, αυτοκτόνησαν ή εκτελέστηκαν. Οι μη στρατιωτικοί αριθμοί είναι μόνο για τη Γερμανία και την Αυστρία και δεν περιλαμβάνουν εκτιμώμενους 2.384.000 γερμανούς θανάτους κατά τη διάρκεια του 1944-46 που προέκυψαν από τη σοβιετική εισβολή και τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμού στις ανατολικές επαρχίες που δόθηκαν στην Πολωνία μετά τον πόλεμο. 15Περιλαμβάνουν εκείνους που αναφέρθηκαν ως αγνοούμενοι από την ιταλική κυβέρνηση το 1952 (131.419 στρατιωτικοί και 3.651 πολίτες), αλλά όχι επιπλέον 49.144 θανάτους από φυσικά αίτια ή αυτοκτονία. Οι γνωστοί νεκροί από την εχθρική δράση ανήλθαν σε 110.823, κάνοντας συνολικά 159.957 θανάτους στρατιωτών από όλες τις αιτίες, αν δεν περιλαμβάνονται οι αγνοούμενοι. Από αυτόν τον αριθμό, 92.767 συνέβησαν πριν από την ανακωχή του 1943 και 67.190 μετά. 16Βασίζεται σε εκτίμηση 1.600.000 συνολικών στρατιωτικών θανάτων, με την υπόθεση ότι περίπου οι μισοί από αυτούς ποθ απαριθμούνται ως αγνοούμενοι στο σοβιετικό έδαφος, το 1949 ήταν νεκροί. Περίπου 300.000 από αυτές τις απώλειες προήλθαν από αιτίες που δεν σχετίζονταν με τη μάχη.

Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική στατιστική μέτρηση του ανθρώπινου και υλικού κόστους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Το χρηματικό κόστος για τις εμπλεκόμενες κυβερνήσεις έχει εκτιμηθεί σε περισσότερα από 1 τρισεκατομμύρια δολάρια, αλλά ο αριθμός αυτός δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη δυστυχία, τη στέρηση και την ταλαιπωρία, την εξάρθρωση των λαών και της οικονομικής ζωής ή την τεράστια φυσική καταστροφή ιδιοκτησίας που συνεπάγεται ο πόλεμος.

πηγή 

Η «απαγορευμένη» ταινία έρχεται στην Ελλάδα

Άρης Χατζηστεφάνου

Η προβολή της ταινίας «¡Yallah! ¡Yallah!» για το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο έρχεται να μας θυμίσει έναν πόλεμο προπαγάνδας που κλιμακώνεται στην Ευρώπη. Μια μάχη στην οποία οι απόγονοι των υπαιτίων του Ολοκαυτώματος μετατρέπονται σε διώκτες των Παλαιστινίων και των υποστηρικτών τους.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου μια ομάδα διαδηλωτών συγκεντρώθηκε έξω από τον κινηματογράφο Artis στη Βιέννη κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες. Διαμαρτύρονταν για την απόφαση της εταιρείας Cineplexx Ltd, που ελέγχει το μεγαλύτερο δίκτυο διανομής ταινιών στην Αυστρία, να απαγορεύσει την προβολή του ντοκιμαντέρ «¡Yallah! ¡Yallah!» την πρώτη επίσημη συμπαραγωγή Αργεντινής και Παλαιστίνης.
Η ταινία (η οποία θα προβληθεί αυτή την Κυριακή στην Αθήνα με πρωτοβουλία της οργάνωσης BDS Greece) αποτελεί μια συναρπαστική περιγραφή των δυσκολιών, των συλλήψεων και του καθημερινού εξευτελισμού που γνωρίζουν οι Παλαιστίνιοι ποδοσφαιριστές.
Το πρόβλημα, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του αυστριακού δικτύου διανομής δεν ήταν η ταινία αυτή καθ’ εαυτή, αλλά το γεγονός ότι η προβολή γινόταν με την υποστήριξη του BDS, του διεθνούς αντιρατσιστικού κινήματος που προωθεί το μποϊκοτάζ του Ισραήλ ως απάντηση στα εγκλήματα που πραγματοποιεί εναντίον των Παλαιστινίων. Και εκεί ξεκινούσε ένας πόλεμος, οι πραγματικοί στρατηγοί του οποίου δεν βρίσκονταν στη Βιέννη αλλά στο Τελ Αβίβ.
Καθώς το BDS κατάφερνε όλο και σημαντικότερες νίκες αναγκάζοντας μεγάλες εταιρείες αλλά και καλλιτέχνες να απομακρυνθούν από το Ισραήλ, το Τελ Αβίβ άρχισε να οργανώνει την αντεπίθεσή του. Επικεφαλής των προσπαθειών για τη δυσφήμηση του διεθνούς κινήματος βρέθηκε ο ίδιος ο υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων Γκιλάντ Ερντάν.

Όπως αποκάλυψε το 2018 η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, o Ερντάν συνεργάστηκε στενά με τον επικεφαλής της Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, συντονίζοντας μια γιγαντιαία επιχείρηση ύψους αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων σε όλο τον κόσμο. Χρησιμοποιώντας την πάγια τακτική να κατηγορούν σαν αντισημίτη οποιονδήποτε ασκούσε κριτική στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ, οι δυο άντρες επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα τείχος για τον αποκλεισμό του BDS.

Στην Αυστρία ένα χρόνο πριν από την ακύρωση προβολής της ταινίας «¡Yallah! ¡Yallah!» το δημοτικό συμβούλιο της Βιέννης είχε αποφασίσει να διακόψει κάθε επαφή με το κίνημα BDS, αναπαράγοντας αυτούσια επιχειρήματα του Ισραήλ περί «αντισημιτισμού». Το αποτέλεσμα ήταν να ακυρωθεί μεταξύ άλλων και μια ομιλία του Ρόνι Κάσριλς, άλλοτε στενού συνεργάτη του Νέλσον Μαντέλα και ηγετικού στελέχους του κινήματος εναντίον του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Ο Κάσριλς, ο οποίος έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην προάσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, προέρχεται από εβραϊκή οικογένεια της Λιθουανίας η οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή, για να σωθεί από τα πογκρόμ της τσαρικής Ρωσίας. Σήμερα όμως ο Εβραίος αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκεται στο στόχαστρο της ισραηλινής επιχείρησης προπαγάνδας.
H οργανωμένη επίθεση του Ισραήλ εναντίον του BDS έχει προκαλέσει αρκετά ανάλογα περιστατικά, στα οποία Εβραίοι, αλλά ακόμη και επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, αντιμετωπίζονται ως «αντισημίτες» λόγω της κριτικής που ασκούν στα εγκλήματα του Ισραήλ. «Με έχουν χαρακτηρίσει και εμένα αντισημίτρια επειδή μιλάω για την απάνθρωπη μεταχείριση των Παλαιστινίων» δήλωνε πριν από από μερικά χρόνια η Εσθερ Μπεχαράνο, μία από τις τελευταίες επιζήσασες της περίφημης ορχήστρας Εβραίων γυναικών του Αουσβιτς.
H Μπεχαράνο, η οποία έχει εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή της στην καμπάνια για τον μποϊκοτάζ του Ισραήλ, κατάφερε να γλιτώσει από τον θάνατο των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου οδηγήθηκε επειδή ήταν Εβραία και τώρα δίνει τη μάχη για να μη χαρακτηριστεί εχθρός των Εβραίων και των θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Παραδόξως είναι συνήθως οι χώρες που έπαιξαν τον σημαντικότερο ρόλο στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, οι οποίες σήμερα πρωτοστατούν στις διώξεις όσων τολμούν να ασκήσουν κριτική στο κράτος του Ισραήλ. Στη Γερμανία το κοινοβούλιο αποδέχτηκε σχεδόν αυτούσια τη ρητορική των ισραηλινών υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον του BDS, ενώ όποιος τολμά να καταδικάσει δημόσια την πολιτική του Ισραήλ δέχεται λυσσαλέες αντιδράσεις από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.

Ενώ όμως μπορεί να σκεφτεί κανείς πολλούς λόγους για τους οποίους το γερμανικό κατεστημένο στηρίζει το Ισραήλ (μεταξύ άλλων και οι πωλήσεις οπλικών συστημάτων αξίας αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ), δεν είναι τόσο προφανές γιατί τα ισραηλινά εγκλήματα γίνονται αποδεκτά και από τμήματα της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών.

Το λεγόμενο κίνημα των self-hating Germans (των Γερμανών που μισούν τους… Γερμανούς), αν και δηλώνει ότι ανήκει στην Αριστερά, αποτελεί μία από τις πιο αντιδραστικές φωνές εναντίον των Παλαιστινίων υποστηρίζοντας ότι το Βερολίνο πρέπει να τάσσεται στο πλευρό του Ισραήλ, ακόμα και αν αυτό πραγματοποιεί εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα το ίδιο: ο πραγματικός αντισημιτισμός αφήνεται να θεριεύσει σε χώρες όπως η Γερμανία και η Αυστρία, ενώ οι αρχές και τα μίντια αναλώνονται σε ένα κυνήγι μαγισσών εναντίον αντιρατσιστικών οργανώσεων και κινημάτων.

Πηγή: efsyn.gr

Προσοχή: Αλλάζει η ώρα τα ξημερώματα!

H αλλαγή της ώρας σε χειμερινή θα πραγματοποιηθεί τα ξημερώματα της τελευταίας Κυριακής του Οκτωβρίου.Αυτή η Κυριακή είναι στις 27 Οκτωβρίου όταν και οι δείκτες των ρολογιών θα γυρίσουν
μία ώρα πίσω.

Επόμενη αλλαγή ώρας, θα γίνει τον Μάρτιο του 2020 καθώς και τον μεθεπόμενο Οκτώβριο (του 2020) και ενδεχομένως και το Μάρτιο του 2021.Η ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχει αποφασίσει την κατάργηση της αλλαγής ώρας το 2021.

Σύμφωνα με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η αλλαγή ώρας πρέπει να σταματήσει την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου 2021 για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θέλουν να διατηρήσουν μόνιμα τη θερινή ώρα, ενώ για τα κράτη-μέλη που επιθυμούν τη χειμερινή ώρα, η αλλαγή θα γίνει την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου 2021.

Γιατί αλλάζει η ώρα

Το μέτρο της αλλαγής της ώρας έχει ως βασικό πλεονέκτημα την εξοικονόμηση ενέργειας. Συνολικά, κατά τους επτά μήνες της θερινής ώρας εξοικονομούμε 210 ώρες ηλεκτρικής ενέργειας εκμεταλλευόμενοι τον Ήλιο.Τη δεκαετία του ’70, υπό την επήρεια της πετρελαϊκής κρίσης, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούσαν να εκμεταλλευθούν το φως της ημέρας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.Από το 1996 ισχύει μία ενιαία, πανευρωπαϊκή ρύθμιση, κατά την οποία την άνοιξη γυρίζουμε τα ρολόγια μία ώρα μπροστά (ώστε να αξιοποιούμε το φως της ημέρας για μία ώρα επιπλέον), ενώ το φθινόπωρο τα επαναφέρουμε μία ώρα πίσω.

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις στο Athensmagazine.gr

«Τειρεσίας» για οφειλέτες σε εφορία, Ταμεία δήμους, ΔΕΚΟ

Ο φορέας θα παρέχει συνολική εικόνα της πιστοδοτικής συμπεριφοράς των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.

Το σχέδιο για τη δημιουργία του δημόσιου «Τειρεσία» επαναφέρει η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει τους μηχανισμούς που έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση του προβλήματος της υπερχρέωσης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.

Το σχέδιο επανέρχεται με πρωτοβουλία του υπουργείου Οικονομικών, με στόχο να βελτιώσει την πληροφόρηση για τον πιστωτικό κίνδυνο των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, στον βαθμό που, όπως δήλωσε ο ειδικός γραμματέας Ιδιωτικού Χρέους Φώτης Κουρμούσης, μιλώντας στο πλαίσιο του συνεδρίου DDC με θέμα το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, η πληροφόρηση που υπάρχει μέχρι σήμερα είναι ασύμμετρη, καθώς αφορά μόνο τα χρέη προς τις τράπεζες. Η απουσία ενός γραφείου πιστοδοτικής συμπεριφοράς (credit bureau), στο οποίο θα καταγράφονται όλα τα χρέη του ιδιωτικού τομέα προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, δήμους, ΔΕΚΟ κ.λπ.), αποτελεί βασικό έλλειμμα στην προσπάθεια του Δημοσίου, των τραπεζών, αλλά και των επενδυτών που τοποθετούνται σε χαρτοφυλάκια κόκκινων δανείων, να αποκτήσουν πλήρη εικόνα της πιστοδοτικής ικανότητας των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.

Η απουσία επαρκούς πληροφόρησης επηρεάζει τις αποτιμήσεις των χαρτοφυλακίων κόκκινων δανείων που βγαίνουν προς πώληση και αποτελεί βασικό εμπόδιο για τη δημιουργία αποτελεσματικών μηχανισμών αντιμετώπισης των χρεών του ιδιωτικού τομέα. Ο φορέας θα συλλέγει όλα τα στοιχεία για τα χρέη προς δημόσιους φορείς και θα παράγει ένα σκορ, που σε συνδυασμό με το σκορ που προκύπτει από την αξιολόγηση των χρεών που έχουν οι ιδιώτες προς τις τράπεζες και άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις (όπως π.χ. η κινητή τηλεφωνία), μέσω του «Τειρεσία», θα παρέχει συνολική εικόνα της πιστοδοτικής συμπεριφοράς των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών.

Στην τοποθέτησή του ο κ. Κουρμούσης αναφέρθηκε στις διορθωτικές παρεμβάσεις που σχεδιάζει το υπουργείο Οικονομικών για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας των μηχανισμών που έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα για τη ρύθμιση των χρεών. Μεταξύ αυτών, ο εξωδικαστικός μηχανισμός, η πλατφόρμα για την προστασία της πρώτης κατοικίας και το πτωχευτικό δίκαιο των ιδιωτών, δηλαδή ο νόμος Κατσέλη.

Μιλώντας στο ίδιο συνέδριο ο κ. Στ. Ποταμίτης, managing director του νομικού γραφείου Ποταμίτης - Βεκρής, υπογράμμισε ότι ο νόμος Κατσέλη έχει εξελιχθεί σε συστημικό πρόβλημα για το τραπεζικό σύστημα, καθώς αποδείχθηκε εργαλείο κατάχρησης. Στην τοποθέτησή του ο κ. Ποταμίτης ανέδειξε την αναποτελεσματικότητα της πτωχευτικής διαδικασίας, επισημαίνοντας ότι λιγότερες από 200 επιχειρήσεις έχουν υπαχθεί στις σχετικές διαδικασίες, ενώ αναποτελεσματικός είναι και ο εξωδικαστικός μηχανισμός που έχει εξελιχθεί σε μια λύση για τη ρύθμιση των χρεών που έχουν οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες προς το Δημόσιο, όταν στη σύλληψή του αποσκοπούσε στη ρύθμιση των οφειλών προς τις τράπεζες.

Μεγάλες προσδοκίες από τον «Ηρακλή»

Σαν μαγνήτης για τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία (assets) θα λειτουργήσει το σχέδιο «Ηρακλής», που αποτέλεσε χθες το κεντρικό θέμα των επαφών με διεθνείς επενδυτές τις οποίες είχαν ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας και ο υφυπουργός αρμόδιος για τον χρηματοπιστωτικό τομέα Γιώργος Ζαββός, στην Ουάσιγκτον. Επαφές υπήρξαν με BlackRock, Deutsche Bank και DBRS, ενώ τα επόμενα ραντεβού είναι με Moody’s, HSBC, JP Morgan, BNP Paribas, Morgan Stanley, καθώς και με κορυφαία στελέχη της Παγκόσμιας Τράπεζας και κορυφαίους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Το σχέδιο «Ηρακλής» αποτελεί το πρώτο βήμα και, σύμφωνα με τους επιτελείς του υπουργείου Οικονομικών, ήδη ετοιμάζεται το επόμενο που θα οδηγήσει στην πλήρη εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος από τα κόκκινα δάνεια.

Έντυπη 'Κ'

Έντυπη

Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου - Οι αυταπάτες

Σταύρος Λυγερός

20 Οκτωβρίου 2019

6277

AddThis Sharing Buttons

Share to FacebookShare to TwitterShare to LinkedInShare to E-mailShare to ΕκτύπωσηShare to Περισσότερα...

Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά, λίγο η ταινία του Κώστα Γαβρά "Ανήλικοι στο Δωμάτιο", λίγο η παρουσίαση του βιβλίου "Η τελευταία μπλόφα" επανέφεραν στο προσκήνιο το ταραχώδες πρώτο εξάμηνο του 2015 και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Μέχρι που και ο Τσίπρας "απείλησε" ότι θα μιλήσει και μάλιστα «με ονόματα και διευθύνσεις».Το γεγονός ότι μετά από τόσο καιρό αναζωπυρώθηκε η σύγκρουση εκείνων των ημερών δεν είναι περίεργο. Οι αφορμές είναι αυτές που προανέφερα, αλλά η αιτία είναι ότι γίνεται μάχη για το πως εκείνη η περίοδος θα κατασταλάξει στη συνείδηση της εγχώριας κοινής γνώμης. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, καταθέτω με μία τριλογία, που θα δημοσιευθεί σε τρεις ημέρες τη δική μου ματιά.

Πριν βρεθεί στο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας φιλοδοξούσε με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως ούτε αυτός ούτε η υπόλοιπη ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου κατανοούσαν επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Ήταν βυθισμένοι σε αυταπάτες. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.

Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του έθεταν τον Τσίπρα αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους, επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου. Αντιθέτως, θα επιδίωκαν να "ξεβρακώσουν" πολιτικά την αριστερή κυβέρνηση.

Οι λόγοι ήταν δύο:

• Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το κυρίαρχο δόγμα της λιτότητας.
• Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό μήνυμα στους λαούς κυρίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας για το τι τους περιμένει εάν δώσουν την ψήφο τους σε αντισυστημικά κινήματα που αμφισβητούν την πολιτική της λιτότητας και τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.

Ένας νέος με άστρο

Ο Τσίπρας, όμως, είχε αγκιστρωθεί στην εκτίμηση πως η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος. Ως εκ τούτου, πίστευε ότι το ευρωιερατείο θα αναγκαζόταν να διαπραγματευθεί με την αποφασισμένη κυβέρνησή του έναν έντιμο συμβιβασμό για να αποτρέψει ανεπιθύμητους κλυδωνισμούς. Το αξιοσημείωτο είναι πως αυτό δεν ήταν απλώς μία προεκλογική ρητορική για να ξεπεράσει δύσκολα ερωτήματα. Στην πραγματικότητα, ήθελε να πιστεύει όσα έλεγε. Ήταν ένας τρόπος να ξορκίζει τη σκοτεινή προοπτική και να διατηρεί ανέπαφο το όνειρο.

Η τύχη, άλλωστε, τον είχε ευνοήσει σκανδαλωδώς. Από το περιθώριο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή τον προώθησε εκεί ο προηγούμενος πρόεδρος του κόμματος Αλαβάνος. Όταν η κρίση μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό τυπικό κόμμα διαμαρτυρίας σε δεύτερο κόμμα (2012) αυτός έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τέλος, οι εκλογές του Ιανουαρίου 2015 του άνοιξαν την πόρτα για την εξουσία. Γιατί, λοιπόν, να πιστέψει πως το άστρο του θα τον εγκατέλειπε όταν θα γινόταν πρωθυπουργός;

Δεν ήταν, όμως, μόνο η ψυχολογική του ανάγκη που τροφοδοτούσε τη μετέωρη αισιοδοξία του. Ήταν και ο ιδιότυπα αφελής ευρωπαϊσμός του. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, το κυρίαρχο ρεύμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, παραλλήλως με την κριτική που ασκούσε, έτρεφε μία εξιδανικευμένη εικόνα για τον τρόπο που λειτουργεί η ΕΕ. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015 –όπως αργότερα ομολόγησε ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός σε συνέντευξή του– αυτός και οι αρμόδιοι υπουργοί του περιορίσθηκαν σε προφορικές υποσχέσεις του Μάριο Ντράγκι και δεν απαίτησαν γραπτή δέσμευση του Eurogroup για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας.Κι αυτό, παρότι είχε μπροστά της (κατά τη διάρκεια της τετράμηνης μεταβατικής περιόδου από τις αρχές Μαρτίου μέχρι το τέλος Ιουνίου 2015) δανειακές υποχρεώσεις ύψους πάνω από 7,5 δισ. Τις πλήρωσε “τρώγοντας τις σάρκες”, δηλαδή συγκεντρώνοντας τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων και οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έχοντας συνείδηση της δυσχερούς κατάστασης, στην οποία βρισκόταν η ελληνική οικονομία, το ευρωιερατείο είχε πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 την τάση να θεωρεί σχεδόν δεδομένο ότι μόλις γινόταν πρωθυπουργός ο Τσίπρας θα έκανε γρήγορα την περιβόητη “κωλοτούμπα”. Όταν μετά τις εκλογές φάνηκε πως δεν ήταν διατεθειμένος να μπει στο μνημονιακό μονοπάτι, του πέρασαν τη θηλιά στον λαιμό.

Η ανώμαλη προσγείωση

Η συνέχεια είναι γνωστή. Από την επομένη της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου 2015, ο Σόιμπλε και άλλοι σκληροπυρηνικοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, με αλλεπάλληλες δηλώσεις, καλλιέργησαν συστηματικά κλίμα αβεβαιότητας. Με τη σειρά του, το κλίμα αβεβαιότητας προκάλεσε αιμορραγία στο τραπεζικό σύστημα, πάγωσε την αγορά και βεβαίως δεν άφησε κανένα περιθώριο για επενδύσεις. Μπορεί στο πρώτο εξάμηνο του 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα να μην έλαβε υφεσιακά μέτρα, αλλά αφέθηκε να παρασυρθεί σε μία φθοροποιό διαπραγματευτική διελκυστίνδα με αποτέλεσμα η οικονομία να υποστεί βαρύτατες βλάβες.Το πρώτο πεντάμηνο της πρωθυπουργίας του ήταν για τον Τσίπρα μία συνεχής επώδυνη και συχνά ανώμαλη προσγείωση σ’ ένα πλαίσιο που είχε οριοθετηθεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές του ευρωιερατείου. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δήλωναν από πολύ νωρίς πως η επίτευξη συμφωνίας ήταν ζήτημα ημερών, αλλά συνεχώς διαψεύδονταν.

έχει κι άλλα εδώ

Το εκλογικό δικαίωμα των Ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό

Παρασκευή, Οκτωβρίου 18, 2019    No comments

Έχουν διατυπωθεί απόψεις που είναι όχι απλώς αντισυνταγματικές αλλά έξω από το νομικό μας πολιτισμό. Δεν μπορεί μια ψήφος να μετράει για την εκλογή ενός εκπροσώπου χωρίς να προσμετράται στο σύνολο του εκλογικού αποτελέσματος ή το αντίθετο.. 

Στον δημόσιο διάλογο και τις τοποθετήσεις των πολιτικών κομμάτων σχετικά με τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης περί διευκόλυνσης της άσκησης των
δικαιώματος συμμετοχής στις εκλογές των Ελλήνων πολιτών που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό έχουν διατυπωθεί προτάσεις και επιχειρήματα που θέτουν υπό αμφισβήτηση ήδη ισχύοντα δικαιώματα Ελλήνων πολιτών. Κάθε σχετική συζήτηση θα πρέπει να έχει ως αφετηρία το ελληνικό σύνταγμα και μόνο. Για να το ξεκαθαρίσουμε. Η νομοθετική αυτή πρωτοβουλία δεν αφορά στην απόδοση νέου δικαιώματος σε μια μερίδα πολιτών. 

Οι Έλληνες πολίτες που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό, έχουν ήδη το δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές υπό δύο προϋποθέσεις. Να έχουν συμπληρώσει το 17 έτος της ηλικίας τους και να μην έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα με αμετάκλητη δικαστική απόφαση για ορισμένα εγκλήματα. Κανένας άλλος περιορισμός δεν είναι ανεκτός από το Σύνταγμα. Είναι δε ενδεικτικό ότι το άρθρο 51 παρ. 4 του Συντάγματος που προβλέπει τη δυνατότητα του νομοθέτη να ορίσει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των Ελλήνων που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό, δεν αναφέρεται ούτε σε ομογενείς, ούτε σε Έλληνες του εξωτερικού, ούτε σε απόδημους. Αναφέρεται σε «εκλογείς» που «βρίσκονται», ούτε καν διαμένουν μόνιμα, «έξω από την Ελληνική επικράτεια». Μιλάμε για πρόσωπα που κατέχουν ήδη την ελληνική ιθαγένεια και είναι ήδη εγγεγραμμένα στους οικείους εκλογικούς καταλόγους του τόπου καταγωγής τους. 

Το Σύνταγμα δεν θέτει καμία άλλη προϋπόθεση ή όρο για τη διατήρηση της Ελληνικής ιθαγένειας και την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Είναι αδιάφορο πόσο χρονικό διάστημα διαμένει κάποιος μόνιμα στο εξωτερικό, αν έχει εκδώσει ΑΦΜ, αν επισκέπτεται συχνά τη χώρα, αν είναι ενημερωμένος για τα πράγματα, αν πληρώνει φόρους, όλες αυτές οι προτάσεις είναι βαθύτατα αντισυνταγματικές και προσβλητικές. Δεν υπάρχουν Έλληνες πολίτες διαφορετικών κατηγοριών. Όποιος είναι πολιτογραφημένος Έλληνας, με την πράξη πολιτογράφησης του εγγράφεται μερίμνη του οικείου προξενείου στο δημοτολόγιο του δήμου καταγωγής του στην Ελλάδα και μόλις γίνει 17 ετών στους οικείους εκλογικούς καταλόγους. Αυτόματα δηλαδή αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές. 

Η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν αφορά συνεπώς στην απόδοση κανενός νέου δικαιώματος σε Έλληνες πολίτες. Αφορά αποκλειστικά και μόνο στη διευκόλυνση των Ελλήνων πολιτών που διαμένουν μόνιμα ή βρίσκονται περιστασιακά στο εξωτερικό στην άσκηση του εκλογικού αυτού δικαιώματος. Αντί να παίρνουν τα αεροπλάνα να έρχονται στην Ελλάδα κάθε φορά που επιθυμούν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα ο νόμος θα προβλέψει μια διαδικασία συμμετοχής στις εκλογές από απόσταση. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν υιοθετήσει τέτοια συστήματα για τους πολίτες τους που διαμένουν μόνιμα ή βρίσκονται περιστασιακά για μια χρονική περίοδο στο εξωτερικό. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; 

Το Σύνταγμα αναφέρει τα εξής: «Νόμος που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να ορίζει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την Επικράτεια. Ως προς τους εκλογείς αυτούς η αρχή της ταυτόχρονης διενέργειας των εκλογών δεν κωλύει την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος με επιστολική ψήφο ή άλλο πρόσφορο μέσο, εφόσον η καταμέτρηση και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων διενεργείται όποτε αυτό γίνεται και σε ολόκληρη την Επικράτεια». Άρα το σύνταγμα αναφέρεται ρητά στην επιστολική ψήφο ή άλλο πρόσφορο μέσο το οποίο εγγυάται την αμεσότητα, την καθολικότητα και τη μυστικότητα της ψηφοφορίας (άρθρο 51 παρ. 3). 

Διεθνώς χρησιμοποιούνται δύο τρόποι οργάνωσης της εκλογικής διαδικασίας οι οποίοι μπορούν να εφαρμοστούν παράλληλα. Ο πρώτος είναι ο ορισμός εκλογικών τμημάτων στις πρεσβείες και τα προξενεία. Δεν είναι ο πιο πρόσφορος γιατί πρεσβείες έχουμε μόνο στις πρωτεύουσες των χωρών που διαμένουν Έλληνες και προξενεία σε κάποιες σημαντικές πόλεις που καλύπτουν όμως μεγάλες γεωγραφικές ενότητες. Είναι όμως νόμιμη η συγκρότηση αυτών των εκλογικών τμημάτων; Καταρχήν πρέπει να αναφερθεί ότι αυτό γίνεται ήδη στις Ευρωεκλογές, οι οποίες όμως διεξάγονται με διαφορετικό νομικό πλαίσιο. Για τις εθνικές εκλογές η σύσταση εκλογικών τμημάτων στις πρεσβείες και τα προξενεία είναι αμφίβολης νομιμότητας. Το σύνταγμα ορίζει ότι οι εκλογές γίνονται στην Ελληνική επικράτεια. Βάσει της σύμβασης της Βιέννης για τις διπλωματικές αποστολές (νόμος 646/1968) οι πρεσβείες και τα προξενεία των χωρών δεν ανήκουν στην επικράτεια τους. Μπορεί να έχουν απαραβίαστο αλλά ανήκουν στην επικράτεια της χώρας στην οποία είναι εγκατεστημένα και υπάρχουν αμέτρητες δικαστικές αποφάσεις για το θέμα. 

Η επιστολική ψήφος είναι πιο ενδεδειγμένη μέθοδος. Στη Γερμανία εφαρμόζεται ακόμα και για τους πολίτες που την ημέρα των εκλογών ενώ βρίσκονται εντός της πόλης που είναι εγγεγραμμένοι κωλύονται να πάνε στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς τους. Συνήθως το σύστημα αυτό προβλέπει τα εξής. Ο πολίτης που επιθυμεί να ψηφίσει υποβάλλει σχετικό αίτημα με μια τυποποιημένη αίτηση στο πλησιέστερο προξενείο. Η αίτηση αυτή διαβιβάζεται στο υπουργείο Εξωτερικών το οποίο μεριμνά για την προώθησή της στην κεντρική εφορευτική επιτροπή. Η κεντρική εφορευτική επιτροπή αποστέλλει είτε στο προξενείο είτε απευθείας στον ενδιαφερόμενο μια ειδική επιστολή με σφραγισμένο φάκελο στον οποίο περιέχεται το ψηφοδέλτιο της εκλογικής περιφέρειας στην οποία είναι εγγεγραμμένος ο πολίτης. Το φάκελο αυτό τον επιστρέφει ο πολίτης μέσω του προξενείου στην κεντρική εφορευτική επιτροπή με δικά του έξοδα. Για τη διασφάλιση της ταυτόχρονης έκδοσης του εκλογικού αποτελέσματος, κάτι που απαιτείται από το Σύνταγμα μας, η διαδικασία αυτή ξεκινάει τουλάχιστον τρεις εβδομάδες πριν την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών. Όποια επιστολή δεν φτάσει στην κεντρική εφορευτική επιτροπή μέχρι μια προκαθορισμένη ημερομηνία δεν θεωρείται έγκυρη. 

Το τελευταίο ζήτημα που απασχολεί, και έχει δημιουργήσει τεράστια σύγχυση, έχει να κάνει με τρόπο με τον οποίο θα προσμετρώνται οι ψήφοι των Ελλήνων πολιτών που διαμένουν στο εξωτερικό. Έχουν διατυπωθεί απόψεις που είναι όχι απλώς αντισυνταγματικές αλλά έξω από το νομικό μας πολιτισμό. Δεν μπορεί μια ψήφος να μετράει για την εκλογή ενός εκπροσώπου χωρίς να προσμετράται στο σύνολο του εκλογικού αποτελέσματος ή το αντίθετο. Το Σύνταγμα μας εγγυάται την ισότητα των Ελλήνων πολιτών. Στις εκλογές η γενική αυτή αρχή σημαίνει ότι κάθε ψήφος πρέπει να έχει ισοδύναμο αποτέλεσμα. Υπάρχουν χώρες που έχουν συστήσει εκλογικές περιφέρειες εξωτερικού. Για να γίνει και στην Ελλάδα κάτι τέτοιο (πχ. Ευρώπη, Αμερική, Αφρική, Ασία κλπ) το σύνταγμα μας επιβάλει να γίνει απογραφή του Ελλήνων που μένουν μόνιμα στο εξωτερικό, κάτι που είναι πολύ δύσκολο. Συγκεκριμένα το Σύνταγμα ορίζει ότι: «O αριθμός των βουλευτών κάθε εκλογικής περιφέρειας ορίζεται με προεδρικό διάταγμα, με βάση το νόμιμο πληθυσμό της περιφέρειας που προκύπτει, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, από τους εγγεγραμμένους στα οικεία δημοτολόγια, όπως νόμος ορίζει (άρθρο 54 παρ. 2)». Είναι εφικτό να γίνει παγκόσμια απογραφή των Ελλήνων που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό; Το αφήνω στην κρίση σας. Δεδομένου ότι οι Έλληνες πολίτες που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό είναι ήδη εγγεγραμμένοι σε εκλογικούς καταλόγους των δήμων καταγωγής τους μπορούν και επιβάλλεται να ψηφίζουν με επιστολική ψήφο τα ψηφοδέλτια της οικείας εκλογικής τους περιφέρειας. 

Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν κατά τη διατύπωση των προτάσεων τους για τόσο καίρια ζητήματα που αφορούν στον πυρήνα της δημοκρατίας στην Ελλάδα να διατυπώνουν θέσεις και προτάσεις που δεν οδηγούν σε συρρίκνωση των δικαιωμάτων που ρητά προβλέπει το Σύνταγμα για τους Έλληνες πολίτες. 

Χαράλαμπος Κουταλάκης