ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΚΑΚΙ....

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στα θρανία, η βαρεμάρα με συνοδεύει. Ως παιδί ήμουν εντελώς αδιάφορος απέναντι στο σχολείο, στους δασκάλους του, και στην διδακτέα ύλη του υπουργείου παιδικής μ@λ@κείας. Σαν κι εμένα υπήρχαν αρκετά “απροσάρμοστα” παιδιά που από ένστικτο απεχθάνονταν τις οδηγίες, τις διδαχές και τα θέσφατα των “ενηλίκων”. Κάτι βαθιά στο υποσυνείδητο, μας έλεγε ότι τα κίνητρά τους ήταν διαφορετικά από αυτά που διαλαλούσαν δημόσια. Η πραγματικότητα ήταν το υπέρτατο ταμπού ενός συστήματος που κουκούλωνε τα πάντα με ένα πέπλο χαζομαλακιστικού καθωσπρεπισμού κεντημένο με ατελείωτα ψέματα και απατηλά όνειρα.
Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν για άλλους εύκολα και για άλλους δύσκολα και φτάσαμε στο σημερινό σταυροδρόμι με τούς ηλίθιους πολιτικούς και με τους κουτοπόνηρους,Αλσχαϊμερικούς νεοέλληνες... Τα παιδιά που είχαν προσαρμοστεί δίχως ενδοιασμούς στο σχολικό περιβάλλον έγιναν οπαδοί των κομματικών ομάδων. Δεν ήταν δα και δύσκολο, αφού με κάθε ευκαιρία τα σχολεία άλλαζαν ρούχα σαν τραβεστί και γίνονταν εκλογικά τμήματα σε μια νύχτα. Οι ενταγμένοι λοιπόν συμμαθητές μας ως ενήλικοι πολίτες πλέον τσακώνονταν και βρίζονταν μεταξύ τους στα γήπεδα της πολιτικής, αλλά στα γκισέ των τραπεζών τα τσάκωναν, χωρίς βρισίδια, όλοι αδελφωμένοι. Όσο εμείς τα μαύρα πρόβατα παλεύαμε για το μεροκάματο κι εκείνη την γαμημένη την αξιοπρέπεια (αν την δείτε πουθενά γράψτε μου), εκείνοι (τα λευκά πρόβατα) συσσώρευαν άκοπα με δικαστικές αποφάσεις επιδόματα και επιδοτήσεις. Όμως, όπως συμβαίνει και στο σκάκι, το σύνολο των κινήσεων δημιούργησε μια θέση η οποία αν ιδωθεί σε αυτό το προχωρημένο στάδιο, ονομάζεται σκακιστική σύνθεση ή σκακιστικό πρόβλημα. Μάλιστα είναι σειράς-αντίστροφο. Δηλαδή τα λευκά παίζουν μια σειρά κινήσεων και κατόπιν τα μαύρα στην μοναδική τους κίνηση είναι υποχρεωμένα να κάνουν μάτ στα λευκά.
ΒΑΝ